Οι πανηγυρισμοί όλων, ομάδας και φιλάθλων, στην ΑΕΚ μετά τη νίκη επί του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό των πλέι οφ ήταν υπέρμετροι, αλλά εύκολα ερμηνεύσιμοι.
Ειδικά οι στιγμές με την κόρνα της λήξης έμοιαζαν με... κατάκτηση τίτλου όπως αβίαστα παραδέχτηκε και ο Σωτήρης Μανωλόπουλος κι ας ήταν μόνο το 1-1 στη σειρά. Για την ΑΕΚ ήταν αυτή η επιτυχία ένας μικρός "τίτλος" κι αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση αίσθημα κατωτερότητας, αλλά ρεαλισμό.
Η ΑΕΚ επί θητείας Μάκη Αγγελόπουλου είναι ξεκάθαρο ότι στοχεύει την κορυφή. Οπως επίσης είναι ξεκάθαρο για όποιον δεν παρασύρεται, ότι το επίπεδο των "αιωνίων" θέλει πολύ κόπο και χρόνο για να αποδειχθεί προσβάσιμο για κάποιον τρίτο. Και η ΑΕΚ δεν έφτασε σε αυτό το επίπεδο επειδή μία έβγαλε την ψυχή και μία νίκησε τον "ζαλισμένο" τον τελευταίο καιρό Παναθηναϊκό. Είδε όμως για πρώτη φορά μετά από πολλές... στο τσακ χαμένες προσπάθειες να φεύγει νικήτρια και...στο ταμπλό και όχι μόνο στην προσπάθεια κι αυτό από μόνο του είναι κάτι σημαντικό.
Στην ΑΕΚ έχουν ανάψει πολλές φλόγες στο διάστημα των τελευταίων χρόνων. Φλόγα ελπίδας, φλόγες προσδοκίας, φλόγες μεγαλείου. Το... τσακμάκι που θα τις φουντώσει όλες μαζί και θα τις μετατρέψει σε κανονική φωτιά αναζητείται μέσα από περιπέτειες είναι η αλήθεια, ζόρια και αποτυχίες που είναι στο πρόγραμμα για όποιον δουλεύει και παλεύει και μπορεί ακόμα να μην έχει βρεθεί αλλά σίγουρα οι φλόγες αυξάνονται και δεν σβήνουν.
Η ΑΕΚ μπορεί να μην περάσει στους τελικούς, μπορεί να μην κάνει άλλη νίκη επί του Παναθηναϊκού σε αυτή τη σειρά, αλλά αυτό που πέτυχε σήμερα δεν θα "σβήσει". Είναι άλλο πράγμα να νιώθεις ότι μπορείς κάτι και τελείως άλλο να το καταφέρνεις. Εστω και μία φορά, αν μείνει με αυτή, θα έχεις κάτι να χρησιμοποιείς σαν εφαλτήριο.
Στην ΑΕΚ η νίκη αυτή αντιμετωπίστηκε κάπως σαν... ξόρκι σε κατάρα. Και ορισμένες φορές η ψυχολογική απελευθέρωση είναι πολύ χρήσιμη, ακόμα και αν δεν έχει άμεσα οφέλη και αποτελέσματα. Είναι φανερό ότι μετά το διαζύγιο με τον Γιούρι Ζντοβτς στην ΑΕΚ υπάρχουν περισσότεροι... χαρύμενοι. Δεν έχει να κάνει με την προπονητική αξία του Σλοβένου, αλλά με το ότι ήταν φανερό πως κάτι δεν κόλλησε στην ιδιοσυγκρασία των δύο πλευρών. Με τον Μανωλόπουλο έπεσαν οι... εξωαγωνιστικοί τόνοι, ανέβηκαν φυσιολογικά για μια γεμάτη ομάδα οι αγωνιστικοί και σήμερα πανηγυρίστηκε η μεγάλη νίκη επί του Παναθηναϊκού. Υπέρμετρα όπως είπαμε, αλλά όχι παράλογα για μια ομάδα που αναζητά σε διάρκεια το κάτι παραπάνω.
