Το Basketa.gr θυμάται το 6ο ευρωπαϊκό τρόπαιο του Παναθηναϊκού, που κατακτήθηκε σαν σήμερα (8/5) πριν από δέκα χρόνια και εξηγεί το τι σήμαινε η ιστορική αγκαλιά του Δημήτρη Διαμαντίδη με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς για όσα είχαν περάσει οι «πράσινοι», μέχρι να σηκώσουν την κούπα στον ουρανό της Βαρκελώνης.
Τι είναι τελικά, μια επιτυχημένη ομάδα; Ένα σύνολο, που το χαρακτηρίζει η ομόνοια, εν ολίγοις μια «οικογένεια», όπως συνηθίζουμε να αναφέρουμε, που γνωρίζει πώς περνά όλες τις κρίσεις; Ένα σύνολο, που βρίθει ταλέντου; Ένα σύνολο, που διαθέτει μεγάλες προσωπικότητες; Ένα σύνολο, που εν τέλει κατακτά τίτλους; Ή μήπως ένα σύνολο, που στα βάθη του χρόνου αφήνει το στίγμα του;
Ας συμφωνήσουμε, μάλλον, ότι όλα μαζί συμβάλλουν, ώστε μια ομάδα να μείνει στην αιωνιότητα για όσα κατάφερε. Και ο Παναθηναϊκός είναι μία από αυτές. Το ακόμη καλύτερο είναι, ότι για να μείνει μια ομάδα στην ιστορία, δεν είναι απαραίτητο να βλέπουμε βίντεο ή φωτογραφία από ένα μεγάλο σουτ, μια τάπα, μια άμυνα, κάτι αγωνιστικό εν ολίγοις. Μπορεί να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, που να σηματοδοτεί το τι συνέβαινε στην ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Όπως αυτή η τρομερή αγκαλιά του Δημήτρη Διαμαντίδη με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς…
Δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε πολλά για την αγκαλιά αυτή. Όσες ιστορίες κι αν ακούσουμε, ή διαβάσουμε, στο μέλλον για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων του Παναθηναϊκού, την «χρυσή» εποχή που ξεκίνησε το 1996 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τουλάχιστον έναν τίτλο κάθε χρονιά και αποκορύφωμα, ασφαλώς, την περίοδο 1999-2012 του «Ζοτς», από αυτή την φωτογραφία και μόνο καταλαβαίνει κανείς, τι γινόταν στα αποδυτήρια…
Για την ιστορία της υπόθεσης, αυτή η φωτογραφία είναι από τον τελικό της Ευρωλίγκας του 2011, μια μέρα σαν σήμερα (8/5), που το «τριφύλλι» έφτασε τα έξι ευρωπαϊκά τρόπαια, με το 78-70 επί της Μακάμπι Τελ Αβίβ στον τελικό. Δύο μέρες νωρίτερα είχε επικρατήσει της Σιένα με 77-69. Και στις δύο περιπτώσεις με διαφορά οκτώ πόντων, αλλά με απόλυτη κυριαρχία. Για να είμαστε ειλικρινείς, σε κανένα από τα δύο παιχνίδια δεν πρέπει να πιστέψαμε, ότι οι Ιταλοί και οι Ισραηλινοί μπορούσαν να πάρουν την κούπα, βασιζόμενοι στην εικόνα των αγώνων.
Για να φτάσει μέχρι εκεί, όμως, ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε να περάσει και πάλι από μια σειρά εξαιρετικά δύσκολων και… δυσκολοχώνευτων γεγονότων. Την προηγούμενη κιόλας σεζόν, είχε αποκλειστεί στο Top-16 της Ευρωλίγκα, ενώ ήταν ο πρωταθλητής Ευρώπης, με αντιπάλους, μεταξύ άλλων, την Παρτιζάν που έφτασε λίγο αργότερα στο Final Four και το εκπληκτικό Μαρούσι του Γιώργου Μπαρτζώκα.
Μέσα σε όλα αυτά, το καλοκαίρι του 2010 ο Βασίλης Σπανούλης διαλέγει να πάει στον Ολυμπιακό, σε μια μεταγραφή που, τελικά, θα άλλαζε την ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αλλά τότε είχε βάλει «φωτιά», τόσο στις σχέσεις των δύο «αιωνίων» όσο και σε αυτές των «πρασίνων», και δη του Ομπράντοβιτς, με τον νυν ηγέτη των «ερυθρολεύκων». Η κατάσταση, γενικά, δεν ήταν εύκολα διαχειρίσιμη, με τους «πολέμους» να είναι παραπάνω από ένας με τους Πειραιώτες, από τους οποίους τουλάχιστον αποσπάστηκε η υπογραφή του Ρομέιν Σάτο, προσωπικότητας που είχε ρόλο αργότερα για το 6ο αστέρι.
Το 6ο αστέρι της ένδοξης ιστορίας μας • 8/5/2011 ?⭐#otd #paobc #panathinaikosbcopap #WeTheGreens #UnitedWeStand #mypride pic.twitter.com/xFKWRCyv8c
— Panathinaikos BC (@paobcgr) May 8, 2021
Θέλετε να προσθέσουμε άλλη μια δυσκολία μέσα σε όλα αυτά, την ώρα που ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε αντικειμενικά να βρει… αντί-Σπανούλη; Ήταν η δεύτερη θέση στο Top-16 απέναντι στην Κάχα Λαμποράλ του μετέπειτα «πράσινου» και τότε… φουριόζου Ντέιβιντ Λόγκαν, η οποία τον έστειλε πάνω στην Μπαρτσελόνα του Τσάβι Πασκουάλ. Την πρωταθλήτρια Ευρώπης αρμάδα της Καταλονίας, που πήγαινε με φόρα για δεύτερο συνεχόμενο ευρωπαϊκό, με το Final Four στην έδρα της.
Ο Παναθηναϊκός, όμως, δεν είχε πει τη δική του κουβέντα. Στο πρώτο παιχνίδι έφτασε πάρα πολύ κοντά και πολλοί πίστεψαν, ότι η υπερπροσπάθεια σε αυτό τον αγώνα δυσκόλευε την κατάσταση για το δεύτερο ματς. Εκεί μίλησαν όλοι. Ο Διαμαντίδης, ο Μπατίστ, ο Σάτο, ο Τσαρτσαρής, όλοι. Ξεχάσαμε κάποιον; Ναι, τον Νικ Καλάθη, ο οποίος στην ευφυέστατη άμυνα «box and one» του Ομπράντοβιτς, είχε βάλει «χειροπέδες» στον απίθανο τότε Χουάν Κάρλος Ναβάρο. Κάπως έτσι, όπως είπε στην περιγραφή του ο Φίλιππος Συρίγος, «τρέχει ο αρχηγός, ο Παναθηναϊκός είναι νικητής, καρφώνει ο Μπατίστ και το Παλαού Μπλαουγκράνα νεκρώνεται».
Στη συνέχεια, δεν υπήρχε περίπτωση να χαθεί αυτή η σειρά. Μπροστά σε πάνω από 20.000 κόσμο στο ΟΑΚΑ, με το ίδιο ιερό πάθος, το ίδιο επιτυχημένο πλάνο, όπου ουσιαστικά ο Πασκουάλ δε βρήκε ποτέ απαντήσεις, οι πρωταθλητές Ελλάδας δημιουργούν το σύνθημα-εντολή. «Στη Βαρκελώνη θα είναι ωραία, με το 6ο για παρέα», αναφωνείται και δημιουργούνται εικόνες πανζουρλισμού, μοναδικές. Τόσο μοναδικές, που ίσως παραμένουν οι τελευταίες τόσο ένδοξες μέχρι σήμερα, εννέα χρόνια μετά.
Κάπως έτσι, δημιουργήθηκε και η αίσθηση πως αυτό το Final Four δεν χάνεται με τίποτα. Οι άλλες τρεις ομάδες ήταν αρκετά κατώτερες απέναντι στον Παναθηναϊκό, τόσο για το μομέντουμ που είχε όσο και για αυτό που είχε πετύχει λίγες μέρες νωρίτερα.
Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι δεν πέρασε από «40 κύματα», για να αποδείξει πως αυτός είναι το αφεντικό. Και αυτά τα «40 κύματα» με την ευτυχή κατάληξη, αποτυπώθηκαν υπέροχα πάνω σε αυτή την αγκαλιά…
Δεκάλεπτα: 15-22, 30-33, 43-54, 70-78
Μακάμπι (Μπλατ): Πάργκο 12, Χέντριξ, Σαρπ, Μπλου 14(3), Ελιγιάχου 12, Πνίνι 8(2), Μπουρστάιν, Έιντσον 17(2), Μάτσβαν 3, Σχορτσανίτης 4.
Παναθηναϊκός (Ομπράντοβιτς): Τέπιτς, Μάριτς 2, Περπέρογλου 2, Μπατίστ 18, Φώτσης 5, Σάτο 13(3), Νίκολας 14(2), Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης 16(1), Βουγιούκας 4, Καλάθης 4, Καϊμακόγλου.
