Υπάρχουν φορές που τα πράγματα στο μπάσκετ εξελίσσονται πολύ απλά και φυσιολογικά. Οπως, κακή ώρα για τον Ολυμπιακό, η σειρά των πλέι οφ με την Ζαλγκίρις. Η επικράτηση των Λιθουανών ήταν καθολική. Ηταν δίκαιη. Ηταν και εύκολη σε γενικές γραμμές. Αυτό που φαινόταν στο μάτι και του πλέον αδαούς, αυτό έγινε. Η πιο καλή ομάδα, η πιο ήρεμη ομάδα, η πιο φρέσκια ομάδα, αλλά και αυτή με την μεγαλύτερη αυτοεποίθηση, πήρε νίκες, εντυπώσεις και πρόκριση.
Ο Ολυμπιακός είχε χάσει φέτος από νωρίς ένα στοιχείο - κατατεθέν του εδώ και πολλά χρόνια και σίγουρα επί θητείας Σφαιρόπουλου, το να μην παραδίνεται και παρατάει ματς. Δεν ήταν μόνο ένα το καμπανάκι με βαριές ήττες μακριά από τον χαρακτήρα του, όσο κι αν λες ότι στον αθλητισμό όταν είναι μέσα στο πρόγραμμα. Στην πορεία άρχισε να φαίνεται και ότι έχασε άλλο ένα, συναφές και εξίσου χαρακτηριστικό. Την ψυχραιμία του και την... αναισθησία του, την δύναμη να μην επηρεάζεται από πολλές δυσμενείς συνθήκες.
Ηταν φανερό εδώ και πολύ καιρό ότι αγωνιστικά ο Ολυμπιακός δεν πάταγε καλά. Οσο πλησίαζε όμως η σειρά των πλέι οφ, φαινόταν ότι δεν ήταν και ψυχολογικά καλά. Με απουσίες έπαιξε και μέσα στην χρονιά πολλές φορές. Ανοίγοντας μια παρένθεση, όλο αυτό το...νοσοκομείο ούτε μόνο ατυχία ήταν ούτε κακή στιγμή και συγκυρία. Δεν γίνεται να ήταν και κάτι έχει γίνει λάθος. Και κάποια στιγμή αφού το βρουν μεταξύ τους, ίσως πρέπει να το εξηγήσουν παραέξω. Κλείνει η παρένθεση. Επαιξε λοιπόν, άλλες φορές τις ξεπέρασε και νίκησε, άλλες τον επηρέασαν και έχασε, όμως, δεν τις χρησιμποίησε. Ούτε για άλλοθι της όποιας αποτυχίας , ούτε για τονισμό της όποιας επιτυχίας.
Το γαϊτανάκι που στήθηκε το τελευταίο δεκαήμερο, έβγαζε ανασφάλειες. Και οι ηρωισμοί ακόμα. Οχι, σε τίποτα δεν υποτιμάται η αυταπάρνηση του Παπανικολάου, του Μπόγρη, του Πρίντεζη, του Στρέλνιεκς. Ούτε το... έπαιξαν, ούτε και καμια ανάγκη είχαν να γίνουν κάπου αρεστοί. Το ένιωσαν και το έκαναν. Ο καταιγισμός και ο υπερτονισμός όμως της αυταπάνρησής τους, έβγαζε μια έκηδη ανησυχία προς τα έξω, μια προσπάθεια να πείσει για κάτι ο Ολυμπιακός. Να τονώσει ίσως το ηθικό. Να κάνει συνείδηση ότι υπήρχε περίσσευμα ψυχής. Μα ποιόν; Δεν του ζήτησε κανείς εξηγήσεις. Ο κόσμος του εκεί ήταν κι ας έβλεπε μια κάμψη, ουδείς απαξίωσε ή υποτίμησε. Αρα, μάλλον εαυτούς επιχειρούσαν να πείσουν, γιατί σε μια σπάνια γι' αυτή την ομάδα συνθήκη, είχαν κλονιστεί.
Στην πορεία αυτών των ημερών, οι τραυματισμοί "ακούστηκαν", πότε έτσι, πότε αλλιώς. Από το "τι να κάνει ο προπονητής όταν λείπουν τέσσερα βασικά στελέχη" του Σφαιρόπουλου που έβγαλε μια πίεση για την ήττα της τελευταίας αγωνιστικής της κανονικής περιόδου όταν του την έβαλαν στο πακέτο δυσκολιών με τον συγκεκριμένο αντίπαλο, στο "δεν στεκόμαστε σε τραυματίες, έχουμε λύσεις". Με αποκορύφωμα το προχθεσινό, το "όταν έπαιξαν οι τραυματίες όλοι λέγατε καλά έγινε και τώρα λέτε ότι δεν τους προστατεύσμε". Και με κατάληξη το σημερινό, που έμεινε έξω ο Πρίντεζης(!) ο οποίος έπαιξε στο τρίτο ματς...
Η ψυχραιμία χάθηκε νωρίς και τελείως στον Ολυμπιακό. Κι όταν αυτό το κατάλαβε ο κάθε ένας ετός ομάδας, μπορούμε και να υποθέσουμε ότι και εντός υπήρχαν θέματα. "Solid" ήταν το χαρακτηριστικό που απέδιδαν όλοι στον Ολυμπιακό επί χρόνια και δε μιλούσαν μόνο για άμυνες, καλύψεις, αλλαγές, αλλά για χαρακτήρα. Αν όχι όλη τη χρονιά, σίγουρα στην κρίσιμη ευρωπαϊκή ευθεία αυτό χάθηκε. Και μαζί η πρόκριση. Είπαμε, κάποια πράγματα είναι πιο απλά από συστήματα και τεχνικές λεπτομέρειες.
