Οι καλύτερες ομάδες ήταν αυτές που προκρίθηκαν στους δύο ημιτελικούς του Final 4 της Euroleague...
Όποιος ισχυριστεί ότι η πρόκριση της Φενέρμπαχτσε επί της Ζαλγκίρις και της Ρεάλ Μαδρίτης επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας συνιστά κάποιου είδους έκπληξη, πιθανότατα θα είναι τρελός...
Όχι βέβαια ότι αυτό είναι κάτι κακό. Άλλωστε στους δύο αγώνες της Παρασκευής, η τρέλα ήταν εκείνη που έδωσε το εισιτήριο στους πρωταθλητές Ευρώπης και στους Ισπανούς για το μεγάλο ραντεβού της Κυριακής (20/5).
Έχουμε βαρεθεί να διαβάζουμε και να ακούμε ότι ο Μπόμπι Ντίξον δεν είναι παίκτης του στυλ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Δεν είναι ψέμα, αλλά δεν είναι τυχαίο ότι ο Σέρβος τον εμπιστεύεται για μία ακόμα σεζόν. Στον τελικό του Final 4 το 2016 με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, τα... τρελά του σουτ είχαν φέρει... τούμπα την κατάσταση.
Φέτος, έχοντας πατήσει τα 35, ο Τούρκος -μόνο στο διαβατήριο- γκαρντ έπαιξε λιγότερο από δώδεκα λεπτά κι έβαλε 19 πόντους. Για την ακρίβεια ήταν αυτός που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της Φενέρ και που έβαλε τα θεμέλια για τη νίκη, πριν αποτελειώσει τους Λιθουανούς ο Κώστας Σλούκας.
Στο δεύτερο ημιτελικό, η ομάδα του Πάμπλο Λάσο μετά την πρώτη... κατηφορική περίοδο, ήταν ανώτερη στα υπόλοιπα τριάντα λεπτά. Η «Βασίλισσα» πήρε πολλά από πολλούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι σκόραραν όλοι όσοι αγωνίστηκαν πλην του προερχόμενου από τραυματισμό, Φακούντο Καμπάτσο.
Ωστόσο ο άνθρωπος του αγώνα δεν ήταν ο Λούκα Ντόντσιτς που πήρε το σχετικό βραβείο, αλλά ο Σέρχιο Γιουλ. Αυτά που κάνει ο 30χρονος κόμπο γκαρντ δεν υπάρχουν. Είχε να παίξει από τον περασμένο Αύγουστο κι επέστρεψε πριν από λιγότερο από ένα μήνα στους αγώνες της Μαδρίτης με τον Παναθηναϊκό. Εκεί έδειξε να πατάει καλά, αλλά το Final 4 αποτελεί μία διαφορετική ιστορία.
Και σε αυτό ο Γιουλ ήταν εντυπωσιακός. Ο γνωστός τρελός «ταύρος» που σαρώνει τα πάντα κι εκτελεί σαν να πετάει... πέτρες σε ωκεανό. Αυτό που συνέβη στο δεύτερο δεκάλεπτο δεν πρέπει να έχει γίνει ποτέ ξανά στο παρελθόν. Οι 17 πόντοι σε 2,5 λεπτά, με 5/5 τρίποντα αποτελούν ασύλληπτο νούμερο. Οι Ρώσοι δεν ήξεραν από ποιον να φυλαχθούν και τελικά έβλεπαν τα... τρένα να περνούν και τον Γιουλ να «χορεύει» στο παρκέ.
Την ίδια ώρα ο καλός του φίλος και πρώην συμπαίκτης του στη Ρεάλ, Σέρχι Ροντρίγκεθ εμφάνιζε εικόνα... πρωτάρη. Θα ήταν αδικία να κατηγορηθεί. Στο σύνολο του Δημήτρη Ιτούδη έφταιξαν πολλά.
Ο Έλληνας τεχνικός δεν παρενέβη όσο θα έπρεπε στον αγώνα και μοιραία δεν άλλαξε η κατάσταση. Τα χέρια του όμως ήταν «δεμένα». Ο «Τσάτσο» αλλού γι' αλλού, ο Ντε Κολό με 20 πόντους αλλά 5/15 σουτ, ο Κλάιμπερν με 16 πόντους όμως μόλις 2/12 δίποντα, εκ των οποίων τα περισσότερα άστοχα σε «δικές» του φάσεις. Μέσα σ' όλα έχασε και τον Βοροντσέβιτς λόγω τραυματισμού από νωρίς. Παίκτης Αντόνοφ γι' αυτό το επίπεδο δεν υπάρχει, ο Χριάπα δεν αντέχει πια και κάπου εκεί αποδείχτηκε το λάθος της προσθήκης του Βίκτορ Ραντ στη μέση της σεζόν.
Μετά την αποτυχία είναι εύκολο να κρίνει κάποιος, αλλά ένας ψηλός θα ήταν δεδομένα πιο χρήσιμος για την «ομάδα του Στρατού». Με βάση την τραγική απόδοση του Ροντρίγκεθ όμως, έγινε αισθητή ακόμα-ακόμα και η απουσία του Λέο Βέστερμαν.
Ο τελικός
Στον περσινό ημιτελικό της Πόλης, η Φενέρμπαχτσε δεν... είδε καν τη Ρεάλ. Αποκλείουμε το ενδεχόμενο ο τελικός να είναι παράσταση για έναν ρόλο. Είναι απίθανο διότι η ομάδα του Ομπράντοβιτς δεν διαθέτει την ίδια δυναμική με πέρσι. Από την άλλη οι Ίβηρες έχουν τρομερά γεμάτο ρόστερ με πολλές λύσεις σε όλες τις θέσεις. Ωστόσο προπονητικά, η πλάστιγγα γέρνει ξεκάθαρα προς την πλευρά του «Ζοτς». Είναι δεδομένο ότι θα ετοιμάσει ουκ ολίγα «τρικ» για τον Λάσο. Από την άλλη, ο Ισπανός θα ποντάρει φυσικά στη δημιουργία από μέσα προς τα έξω, αλλά η βάση του θα είναι το εκπληκτικό μομέντουμ που έχει η ομάδα του. Η εκτίμησή μας θέλει τη Φενέρ να ξεκινάει από τη θέση του οδηγού για τον back to back τίτλο... Αν θα τα καταφέρει, θα κριθεί -και- από την τρέλα της «Βασίλισσας».
