Τις σκέψεις της και τα συναισθήματά της για την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου από την Εθνική Κωφών Γυναικών στους 23ους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες μοιράστηκε η Αθηνά Ζέρβα.
Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έγραψε ιστορία κατακτώντας για πρώτη φορά το χρυσό μετάλλιο στη διοργάνωση, μετά το Πανευρωπαϊκό που πανηγύρισε πέρυσι στη Θεσσαλονίκη, και μας έκανε και πάλι υπερήφανους. Η προπονήτρια της ελληνικής ομάδας, μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα του ΣΕΠΚ, έκανε απολογισμό της εκπληκτικής πορείας τους στη Σαμψούντα και αποκάλυψε τα… μυστικά που έφεραν την ίδια και τις παίκτριές της στην κορυφή του κόσμου.
Αναλυτικά όλα όσα έγραψε: «Πρώτα αγαπήσαμε τα λάθη και την αποτυχία μας και μετά η μία την άλλη
Γενάρης 2011. Το τηλέφωνο χτύπησε και στην άλλη άκρη της γραμμής, ο Διονύσης γρήγορα μπήκε στο θέμα.. «θα αναλάβεις τις γυναίκες;». Διονύσης Γαζής, φίλος και συνάδελφος για περίπου 27 χρόνια μέχρι σήμερα. Τον καμάρωνα στη κοπή της πίτας του Συνδέσμου, όταν βραβευόταν για τα μετάλλια και τις διακρίσεις του, με την Εθνική Ομάδα των Ανδρών. «Θα τα καταφέρω με τα κορίτσια; Θα μπορέσω να ανταποκριθώ;» τον ρώτησα. «Θα είμαι κοντά σου, μη φοβάσαι θα τα καταφέρεις...». Και έτσι άρχισαν όλα... Ανέλαβα μια ομάδα που δεν ήξερα, όπως άλλωστε και ο περισσότερος κόσμος μέχρι και πρόσφατα. Μια ομάδα που όμως κουβάλαγε στις πλάτες της απογοήτευση και με τις περισσότερες να ακροβατούν για το αν θα συνέχιζαν ή όχι να συμμετέχουν στην Εθνική Ομάδα. Φάνηκαν σχεδόν αμέσως, οι «χλιαρές», σχέσεις μεταξύ τους... Πολλές συζητήσεις για να τις γνωρίσω και να με γνωρίσουν, να εντοπίσουμε και να λύσουμε παρεξηγήσεις και παρανοήσεις και τελικά να αποφασίσουμε όλοι μαζί για ένα νέο ξεκίνημα. Δεν θα ξεχάσω, ούτε εγώ ούτε και τα υπόλοιπα κορίτσια, την αγωνία και τη αφοσίωση της Κοτσιάφτη. Αφιέρωσε ώρες για συζητήσεις και συναντήσεις ακόμη και αν χρειάστηκε να ταξιδέψει και εκτός Αθηνών. Τον Ιούλιο η ομάδα θα συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Παλέρμο. Είχαμε φτάσει ήδη στον Μάϊο και στο γήπεδο δεν είχα βρεθεί ακόμη μαζί τους. Στην προετοιμασία που ακολούθησε η κατάσταση ήταν δύσκολη. Τεράστιο χάσιμο χρόνου στην πρώτη προπόνηση μέχρι να βρω τους πρώτους κώδικες επικοινωνίας. Η αίσθηση που μου δημιουργούνταν συνεχώς, ήταν ότι η μόνη που δεν μπορούσε να επικοινωνήσει, ήμουν εγώ. Στη δεύτερη κιόλας προπόνηση, ξεκίνησα να χρησιμοποιώ «τη γλώσσα του μπάσκετ». Καλές οπτικές γωνίες, επίδειξη των κινήσεων, ξανά και ξανά, χειλανάγνωση, αγγλική ορολογία όπου χρειαζόταν και πάντα νοηματική με την ακούραστη αθλήτριά μου Μελλίνη Δήμητρα που «βαφτίστηκε» διερμηνέας και εξακολουθεί μέχρι σήμερα να τραβάει το βλέμμα όλων για επιβεβαίωση ή κατανόηση. Με 20 ακριβώς προπονήσεις στην προετοιμασία, με ένα μικρό σημειωματάριο για την κάθε μία με τους κανόνες του παιχνιδιού μας και μεταφρασμένους τους αγγλικούς όρους του παιχνιδιού, η ομάδα ταξίδεψε με τα ελάχιστα και βασικά εφόδια ομαδικής τακτικής και τεχνικής.
Εκεί συνέβη το πρώτο σοκ για όλους μας! Κεκτημένη ταχύτητα; Άγνοια κινδύνου; Αιφνιδιασμός του αντιπάλου; Τύχη; Όλα αυτά μαζί; Τελικά ένα χαμένο lay-up, σε παιχνίδι παράτασης με τη υπερδύναμη Εθνική Σουηδίας, ομάδα ποιοτική, με γεμάτο ρόστερ και με τον χαρακτηρισμό «ανίκητη», χάσαμε το παιχνίδι και την πρόκρισή μας στον μεγάλο τελικό. Η ομάδα απογοητευμένη και κουρασμένη, έχασε και στον μικρό τελικό από την Ουκρανία και τελικά κατέκτησε την 4η θέση. Όμως, αμέσως μετά, συνέβη αυτό που μας συνόδευσε όλα τα υπόλοιπα χρόνια... Στο δρόμο της επιστροφής, μέσα στη βαριά ατμόσφαιρα της ήττας, της ευκαιρίας που χάθηκε, εκείνες τις στιγμές, στις αναμονές στα αεροδρόμια, στις πτήσεις της επιστροφής, τα κορίτσια αποφάσισαν, να «στήσουν» την ομάδα τους από την αρχή. Μαζί τους και εγώ.
Και τώρα που το αναπολώ στη μνήμη μου, εκείνο το lay-up που χάθηκε, εκείνο το λάθος και η αποτυχία, ήταν εκείνα που αγαπήσαμε πρώτα! Γιατί μας έδωσαν την προσμονή, τη δύναμη, την ελπίδα και το κουράγιο, για να ξεπεράσουμε τα δύσκολα που ερχόντουσαν μπροστά μας. Για την υπομονή που θα χρειαζόμασταν να πλησιάσουμε στους στόχους και στα όνειρα των κοριτσιών, που έμειναν ανεκπλήρωτα, χαμηλά ή κάτω από το βάθρο. Η ομάδα αναγεννήθηκε σιγά-σιγά από τις στάχτες της, εκτίμησε την ιστορία της, τις δυνατότητές της. τις μέχρι τότε διακρίσεις της, με άλλους συναδέλφους στην άκρη του πάγκου. Ημέρα με την ημέρα και προπόνηση με την προπόνηση, «ξεκλείδωνε» η εμπιστοσύνη μεταξύ μας, χτίζαμε τις ανθρώπινες σχέσεις και τον κορμό της ομάδας, δουλεύαμε μεθοδικά, με ειλικρίνεια και αφοσίωση. Πάνω από όλα όμως, κοιτάξαμε ψηλά και φτιάξαμε σιωπηλά το ΟΡΑΜΑ μας... μετάλλια, εθνικός ύμνος, ελληνική σημαία... Την τύχη θα την είχαμε μαζί μας μόνο αν γινόμασταν δυνατοί. Ίσως να ερχόταν εκείνη να μας βρει...από μόνη της... Πάντως, δεν θα την περιμέναμε για να βάλουμε το τελευταίο lay-up! Εξάλλου, η επιτυχία κατακτιέται, συνήθως, από εκείνους που γνωρίζουν πως η αποτυχία είναι αναπόφευκτη.
Το μπάσκετ είναι ένα και παίζεται με το βλέμμα…
Οι προπονήσεις σύντομα κατέληξαν να είναι ένα «μάθημα», ανάλογο με αυτό σε αίθουσα διδασκαλίας. Επίδειξη, κατανόηση, εφαρμογή, έλεγχος στη μάθηση.Down screen, Pick n Roll, flash, weak side, rotation, match up ζώνες, παγίδες, τόξα, γωνίες, αποστάσεις... Όλα από την αρχή και η ομάδα έμαθε και αγγλικά... Και μετά, έπρεπε η κάθε μία να μπορεί να απαντήσει σε ερωτήσεις, που γινόντουσαν αιφνιδιαστικά, στο φαγητό, στο ξενοδοχείο, στη βόλτα, για πιο λόγο επέλεξαν να κάνουν ή να μην κάνουν την αμυντική ή επιθετική ενέργεια. Τι και αν γινόμασταν με τους συνεργάτες μου μούσκεμα στον ιδρώτα και τρέχαμε - τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια – σχεδόν όσο και εκείνες ! Τι και αν τρέχαμε να βρούμε ομάδες, συναδέλφων προπονητών, για ενσωματωθούμε μαζί τους και να κάνουμε προετοιμασίες σε όλα τα σημεία του ορίζοντα στην Αττική και στο Βόλο. Εισπράτταμε πάντα την καλοσύνη, την βοήθεια και το σεβασμό όλων... προπονητών, αθλητριών, παραγόντων. Κανείς δεν μας είπε όχι. Όλοι μας άφηναν ελεύθερο το πεδίο να κάνουμε την προπόνηση μας και όλα αυτά τα χρόνια, σπάνια η ομάδα μας έκανε προπόνηση μόνη της. Έτσι πορευτήκαμε. Είχαμε πάντα αθλήτριες άλλων ομάδων, ή και ολόκληρες τις ομάδες για να φτιάξουμε ασκήσεις με 4άδες ή 5άδες για δουλέψουμε την τακτική μας σε άμυνα και επίθεση. Και έτσι σε ένα σύνολο 16 ή 20 ατόμων πολλές φορές, όλοι στο γήπεδο κάνανε το ίδιο. ΕΒΛΕΠΑΝ...!!! Έβλεπαν τις οδηγίες, τις διορθώσεις, τους συμπαίκτες τους, την μπάλα, το καλάθι... Κωφές, βαρήκοες, ακούοντες έψαχναν τις συνεργασίες στην επίθεση και τις καλές άμυνες με τα βλέμματά τους.
Αυτό μετέδωσα στην ομάδα. Δεν χρειάζεται να ακούμε.. Αλλά το μπάσκετ που θα προσπαθήσουμε να παίζουμε θα είναι αυτό, το ίδιο, το ΕΝΑ. Δεν μπορώ πλέον να ισχυρίζομαι πως, οι φωνές του προπονητή θα βοηθήσουν de facto τους παίκτες μας, θα μας «ακούσουν» και θα παίξουν καλύτερα. Ποιος παίκτης άραγε ακούει -τουλάχιστον τα πάντα- από τις οδηγίες που δίνονται από τον πάγκο, μέσα στη φασαρία του αγώνα, αν τουλάχιστον δεν γυρίσει να ΔΕΙ ; Ποιος παίκτης άραγε με τους σφυγμούς του αγώνα στα ύψη, θα ακούσει σε time-out καλύτερα τις οδηγίες, από ότι αν τις δει σχεδιασμένες στο πινακάκι; Και πόσες φορές δεν ακούσαμε οι περισσότεροι προπονητές στα γήπεδα «κόουτς δεν άκουσα...» και τον χρόνο να λήγει ή την κόρνα να χτυπάει και βέβαια να είναι πλέον αργά; Ποιος παίκτης ενδιαφέρεται την ώρα της προπόνησης ή του αγώνα να «ακούσει» το χτύπημα της μπάλας, την πάσα, το σουτ, το rebound;
Μου πήρε 6 χρόνια να καταλήξω να πιστεύω, πως «η κραυγή του βλέμματος» που επηρεάζει και όλη την έκφραση του προσώπου μας, είναι τελικά η απόλυτη επικοινωνία. Με το βλέμμα μπορούμε να στέλνουμε οδηγίες και συναισθήματα, δείχνουμε την επιβράβευση, το λάθος που έγινε, τη δύναμη, την παρακίνηση. Οι συνοδευτικές κινήσεις στον πάγκο, η στάση του σώματος, η κίνηση των χεριών απλά υποβοηθάει το βλέμμα και την έκφρασή μας. Τα 4 χρόνια των μαθημάτων της νοηματικής, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επικοινωνία μου με την ομάδα, περισσότερο όμως, έξω και όχι μέσα στο γήπεδο. Είπαμε...στο γήπεδο είχαμε άλλη γλώσσα και αυτή έφτανε. Το γιατί συνεχίζω να φωνάζω, σε μια ομάδα που δεν ακούει - όπως χαριτολογώντας πολλές φορές μου λένε τα κορίτσια - είναι μάλλον γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να παίζω μαζί τους, να αγωνιώ, να χαίρομαι, να θυμώνω, να διορθώνω και εκείνες να ΜΕ ΒΛΕΠΟΥΝ!!! Γιατί δεν πέρναγε μια στιγμή που δεν με έβλεπαν...
Η προσδοκία του «ταξιδιού» της ομάδας παραμένει πάντα πιο σημαντική από την κατάληξη στην κορυφή
Με δυσκολίες, με αγωνίες, με οικονομικά προβλήματα, ψάχνοντας μόνιμα ποιος θα φιλοξενήσει την ομάδα, και ποιος θα καλύψει τα έξοδα διατροφής και πού θα βρούμε γήπεδα για τις προετοιμασίες, ή πόσα χρήματα θα χρειαζόταν να βάλουμε για να στηρίξουμε τις προπονήσεις μας, πορεύτηκε η ομάδα τα τελευταία 6 χρόνια. Και με έναν μαγικό τρόπο ΠΑΝΤΑ βρισκόταν στο δρόμο μας άνθρωποι που μας στήριζαν, εταιρείες που είχαν ανθρώπους που ευαισθητοποιήθηκαν, δημόσια πρόσωπα με βαθιά ανθρωπιά, φορείς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα με ανθρώπους πίσω τους, που έσκυψαν με αγάπη πάνω από την ομάδα, και προσέφεραν ανιδιοτελή βοήθεια. Και κάθε φορά που η ομάδα μαζευόταν για προετοιμασία, η προσδοκία του να βρεθούμε όλοι μαζί ήταν ένα μοναδικό συναίσθημα.
Το ταξίδι της ομάδας, συνεχιζόταν και πρώτες οι ίδιες οι αθλήτριες έβλεπαν χρόνο με το χρόνο να καταφέρνουν να βελτιώνουν ή -ακόμη πιο δύσκολο- να αλλάζουν ατομικές τεχνικές και κινητικά προγράμματα -ακόμη και στα 30 τους χρόνια- να τους «αρέσει» το παιχνίδι τους, οι αποφάσεις τους, οι επιλογές τους, οι συνεργασίες τους. Πάταγαν στα πόδια τους και αναγνώριζαν το σωστό από το λάθος, αν όχι η ίδια η αθλήτρια, αμέσως, κάποια άλλη της το υπενθύμιζε. Οι υπόλοιποι, εμείς οι προπονητές, διαχειριζόμασταν την ορμή της ομάδας, την αίσθηση της ευθύνης που όλες ένιωθαν, απέναντι σε όσους μας αγαπούσαν, μας βοηθούσαν και πίστευαν στο όραμά μας. Μονίμως, φροντίζαμε να μην ξεφύγει το συναίσθημα της ομάδας, πάνω από τη λογική.
Η κορυφή
2012. Πανευρωπαϊκό, Ικόνιο Τουρκία. Χάλκινο μετάλλιο. Η ομάδα είχε πετύχει ανάλογη διάκριση σε προηγούμενη αντίστοιχη διοργάνωση. Μετά τη χαρά και την ικανοποίηση όλων -τη δικιά μου ίσως περισσότερο, μια που δεν είχα βιώσει ξανά ανάλογες εθνικές αθλητικές στιγμές- σύντομα άρχισε να εμφανίζεται το αθλητικό μικρόβιο που λέει: «και στην Ολυμπιάδα του 2013; Και στο Παγκόσμιο του 2015; Τι θα κάνουμε;» Ήδη ψάχναμε -πάντα σιωπηλά- για μετάλλιο άλλου χρώματος, μια θέση πιο ψηλά, που θα μας έκανε να στρίψουμε και να δούμε άλλες ομάδες κάτω μας και δίπλα μας στο βάθρο.
Απουσίες από σοβαρούς τραυματισμούς, εγκυμοσύνες, διαιτητικές παρασπονδίες και τραυματισμοί κατά τη διάρκεια των διοργανώσεων, άφησαν την ομάδα στην 4η θέση και στις δύο επόμενες. Τα πράγματα όμως στην ομάδα συνεχώς άλλαζαν. Ο ενθουσιασμός, το πείσμα και η αφοσίωση έφτιαξαν έναν ακόμη παίκτη της ομάδας. Νεότερα κορίτσια θεμελίωναν τη συμμετοχή τους και κέρδιζαν ουσιαστικό χρόνο (Αγαγιώτου, Μελλίνη), αθλήτριες μπορούσαν και έπαιζαν με εσωτερικό rotation σε 3 τουλάχιστον θέσεις, κοντά και μακριά από το καλάθι (Κοτσιάφτη, Σαρακατσάνη), και αργότερα σε 4, (Πατέρα), μητέρες επέστρεφαν από ανατροφή μικρών παιδιών και τραυματισμούς (Κοτσιρέα στα 40 της, Μπάλκογλου),άλλες επέστρεφαν από εγκυμοσύνες και αλλάζανε θέσεις μετά από πολλά χρόνια, για να καλύψουν αγόγγυστα κενά της ομάδας (Σπίνου στα 28 της) άλλες εμφανιζόντουσαν χρόνο με το χρόνο βελτιωμένες (Χαϊνά) και άλλες απόλυτα σταθερές αν όχι καλύτερες (Βουδούρη, Βεράνη).
Το Πανευρωπαϊκό στη Θεσσαλονίκη τον Ιούλιο του 2016, έφερε επιτέλους αυτή την απίθανη ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης. Και αυτό το χρυσό άνοιξε το δρόμο για το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στους Deaflympics, στη Σαμψούντα στις 29-7-2017. Δικαίωση των κόπων, απίστευτη περηφάνεια και συγκίνηση και ότι άλλο συναίσθημα μπορεί να φανταστεί άνθρωπος, φτάνει να σε κάνει να κλαις από χαρά. Η παγκοσμίως γνωστή αλλά Πανελληνίως άγνωστη, Εθνική Ομάδα Καλαθοσφαίρισης Κωφών Γυναικών, απέκτησε την αναγνώριση, αντάξια της προσπάθειάς της και του χαρακτήρα της, και οι αθλήτριες είχαν πλέον ονοματεπώνυμα. Η Μάρθα Αργυρίου, ο Διονύσης Γαζής, και οι φυσικοθεραπεύτριες της ομάδας Λούσυ Ζουρνή και Νάνσυ Τσιούλη, αγκαλιασμένοι όλοι μαζί στεκόμασταν απέναντι και καμαρώναμε αυτά τα υπέροχα πλάσματα καθώς, ανέβαιναν στο ψηλότερο σκαλί, με δάκρυα στα μάτια ! Δεν νομίζω πως μπορεί να υπάρξει καλύτερη στιγμή για έναν προπονητή από το να βλέπει τους καρπούς της σκληρής δουλειάς «να χρυσίζουν» κρεμασμένοι στο στήθος των αθλητριών. Και να σκέφτεται πόσο χαρούμενοι, δικαιωμένοι γίνονται την ίδια στιγμή, όλοι οι γονείς, οι σύζυγοι και τα παιδιά αυτών των «σπάνιων κυριών του αθλητισμού».
Το μυστικό της επιτυχίας είναι πάντα απόλυτα συνυφασμένο:
-Με την ευθύνη για να μάθεις στους άλλους πώς να μαθαίνεις
-Με τα «υλικά» που έχεις στη διάθεσή του
-Με το χρόνο που αφιερώνεις
Μαζί με όλα αυτά, μάλλον, η επιτυχία μπορεί να κάνει και τον κόπο να έρθει να σε συναντήσει.
Όλοι μας, οι προπονητές, στον πάγκο, ζούμε το παιχνίδι μαζί με τους αθλητές μας. Μοιραζόμαστε μαζί τους τη γνώση μας, διορθώνουμε, αξιολογούμε, αποφασίζουμε για αυτούς. Ευθύνη τεράστια έχουμε πάνω μας, κάθε στιγμή, όχι μόνο μέσα στο γήπεδο αλλά και έξω από αυτό. Αποφάσεις του δευτερολέπτου, (και του δεκάτου) που απλά, «απαγορεύεται» να είναι ή να βγούνε εκ του αποτελέσματος, λάθος. Δίκαιη κρίση, απόλυτη διαφάνεια στις σχέσεις μας μαζί τους, παραδείγματα συμπεριφοράς πρώτοι εμείς, και τήρηση του κώδικα ηθικής επίσης πρώτοι εμείς. Είναι βέβαιο πως κάθε αθλητής που βρίσκεται απέναντι μας, είναι εκεί, όχι μόνο γιατί απλά του αρέσει το παιχνίδι. Είναι εκεί γιατί θέλει να μάθει, ακόμη και αν, ο ίδιος δεν το συνειδητοποιεί απόλυτα. Γιατί μόνο αν θα μάθει θα μπορέσει να γίνει καλύτερος σε αυτό που αγαπάει, να κερδίσει, να διακριθεί και να περπατήσει το γοητευτικό μονοπάτι του αθλητισμού. Γιατί εκεί χωράνε όλοι. Γιατί εκεί το μόνο κριτήριο είναι ο ιδρώτας του αθλητή που ΟΛΟΙ ΜΑΣ πρέπει να σεβόμαστε. Αυτά λέγαμε στην Εθνική Ομάδα όλα τα χρόνια και αυτά εφαρμόζαμε. Ο σεβασμός στον ιδρώτα των αθλητριών, προηγούνταν πάντα από το σεβασμό στην ιδιαιτερότητά τους. Αντιμετωπίσαμε όλοι μας, οι συνεργάτες μου και εγώ τα κορίτσια ως αθλήτριες και μόνον. Και όλοι μας είχαμε μια μόνη έννοια στο μυαλό μας... Να προλάβουμε την απογοήτευση τους, να έχουμε ΕΜΕΙΣ εξηγήσει τα ΠΑΝΤΑ ΣΩΣΤΑ και να βρίσκονται προετοιμασμένες να παλέψουν ακούραστα, αγόγγυστα και παθιασμένα για την Εθνική Ομάδα, χωρίς να εκτεθούν ποτέ σε λάθη, απορίες, φόβους και αναστολές, εξαιτίας της ελλιπούς πληροφόρησης.
Και για να γίνουν βέβαια όλα αυτά πρέπει να υπάρχει χρόνος. Και ευτυχώς -και παραδόξως ίσως για τα ελληνικά και αθλητικά δεδομένα- τον είχαμε. Ίσως γιατί ασχοληθήκαμε με κάτι που ήταν άγνωστο, δύσκολο, ίσως και περίεργο. Η Ομοσπονδία στήριξε και εμπιστεύτηκε το όραμα, το σχεδιασμό και την αφοσίωση. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες κουβαλήσαμε στις αποσκευές μας, την τακτική και την εκπαίδευση όλων αυτών των 6 χρόνων. 16 επιθετικά συστήματα (m.t.m & zone), 11 αμυντικές τακτικές, ειδικές καταστάσεις (χρόνοι Και τέλος είναι οι αθλητές-τα «υλικά» μας. Σπάνιοι χαρακτήρες, έφτιαξαν μια σπάνια ομάδα.
Γιατί σπάνια συναντάς ομάδα:
-Που μπορεί να νευριάσει και να χάσει την ψυχραιμία της γιατί περιμένει πάντα να παίζει σωστά, αυτό που κουράστηκε να μάθει.
-Που κανένας από τον πάγκο δεν θέλει να βγει αλλαγή από το παιχνίδι, κάποιος άλλος, για να παίξει ο ίδιος.
-Που οι 9 αθλητές θα έρθουν στον προπονητή για να μεταφέρουν την αγωνία τους, γιατί ο ένας είναι απογοητευμένος και τι πρέπει να κάνουμε για να τον βοηθήσουμε.
-Που μπορείς να την αφήσεις μόνη της στο ξενοδοχείο και να ξέρεις ότι τίποτα απολύτως από τις οδηγίες που θα δώσεις δεν θα παραβιαστεί.
-Που η αυτοαξιολόγηση, της ομάδας και του καθενός, γίνεται αυτόματα, άμεσα και πάντα, μετά από προπόνηση ή αγώνα.
-Περισσότερο από όλα όμως σπάνια συναντάς ομάδα με τέτοιους χαρακτήρες: εύθραυστες, ευαίσθητες, ταπεινές, ισορροπημένες, ευγενικές, αφοσιωμένες, πεισματάρες, σοβαρές, ψύχραιμες και περήφανες.
Η αξιολόγηση έγινε από τις αθλήτριές μας: μια ζεστή αγκαλιά με δακρυσμένα μάτια μάς είναι απολύτως αρκετό!».
