Το ότι η Εθνική προκρίθηκε στους "16" του Παγκοσμίου δεν είναι για πανηγυρισμό και κανείς δεν το πανηγύρισε. Το αυτονόητο έκανε και μάλιστα το έκανε με άγχη που ελάχιστοι περίμεναν. Θα μπορούσε να ισχύσει το ανέκδοτο που λέει ευτυχώς δεν πάθαμε και τίποτα, αλλά για να το πούμε αυτό, πρέπει πλέον να περιμένουμε μια φάση ακόμα. Μακάρι ολόκληρη, να κρατήσουν οι λογαριασμοί ανοιχτοί μέχρι την Δευτέρα.
Η Εθνική έπαθε μια ζημιά στην πρώτη φάση, την ήττα από την Βραζιλία. Σίγουρα όχι ανεπανόρθωτη, αφού την έφερε μεν σε δύσκολη θέση, δεν της αφαίρεσε δε το δικαίωμα να ορίζει η ίδια την τύχη της. Ανεπανόρθωτη ζημιά θα ήταν να χάσει από την Νέα Ζηλανδία. Τώρα, ιδού η πρόκληση. Οπως ειπώθηκε από αρκετούς, η Εθνική με αυτή την ήττα έχασε μία ζωή, το "κανονάκι" που λέγαμε στα ηλεκτρονικά. Πάει για το απόλυτο και καλά θα κάνει αυτό να έχει στο μυαλό της και όχι άλλα αποτελέσματα.
Παραδοσιακά όταν υπάρχουν περιθώρια και εναλλακτικές έρχεται και μπέρδεμα στα μυαλά. Οταν υπάρχει μονόδρομος, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Ναι, δεν θα είναι άσχημο το μεσημέρι του Σαββάτου οι Τσέχοι να νικήσουν τους Βραζιλιάνους. Αλλά θα είναι άσχημο να βγάλουν έστω για μια στιγμή από το μυαλό τους οι Ελληνες διεθνείς, ότι πάνε για δύο νίκες στην Σενζέν για να περάσουν με την μαγκιά τους στα προημιτελικά της Σανγκάης.
Ηταν λιγότερες οι στιγμές στα 120 αγωνιστικά λεπτά που η Εθνική έβγαλε αυτή την αγωνιστική της μαγκιά στο παρκέ και περισσότερες αυτές που έβγαλε μια μπερδεμένη λειτουργία. Το μεγάλο πρόβλημα θα ήταν να μην είχε βγάλει βέβαια τα καλά της διαστήματα, αφού τότε θα απορούσαμε αν τα έχει. Επειδή όμως τα έδειξε, πλέον το ζητούμενο είναι να αυξήσει τα χρονικά διαστήματα και όσο για τα μειονεκτήματα, επειδή αυτά πάντα θα υπάρχουν, τουλάχιστον να μειώσει τα παιδικά λάθη.
Αν αφαιρέσει κάποιος από τις δυσλειτουργίες που παρουσίασε η Εθνική τα λάθη άγχους που δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση γι' αυτούς τους παίκτες, τότε τα προς διόρθωση είναι πολύ λιγότερα και η εικόνα πολύ καλύτερη. Κι εδώ πλέον, μπαίνουν κι άλλες παράμετροι. Τα do or die ματς κάνουν το μυαλό να λειτουργεί αλλιώς, το κίνητρο εκτοξεύεται, όλα αλλάζουν.
Η Εθνική στα τρία πρώτα ματς της έζησε... μια ζωή ολόκληρη. ΤΟ εύκολο ξεκίνημα που έφερε ενθουσιασμό, την πολύ ανώμαλη προσγείωση που έφερε την παγωμάρα, το αναπόφευκτο άγχος μέχρι το φινάλε και του τρίτου αγώνα που ήταν πάντως συνέχεια στα δικά της χέρια.
Αλλάζοντας πόλη, φάση και στόχευση, πάει να αλλάξει και την ζωή της. Οι μεγάλες αλλαγές είναι δύο. Οτι εκεί που λέγαμε ότι είναι καλό να βρεις τους Αμερικάνους σε ματς ομίλου και όχι νοκ - άουτ, τελικά το ματς έγινε νοκ - άουτ. Και ότι εκεί που λέγαμε για τον προημιτελικό ότι αν θες να πας ψηλά πρέπει να νικήσεις και μεγάλο αντίπαλο, η ανάγκη ήρθε νωρίτερα, χωρίς να αλλάζει το νόημα.
