Η Εθνική Γυναικών επιστρέφει σήμερα το απόγευμα από την Τενερίφη ως μία από τις 12 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Επιτυχημένη ή "αποτυχημένη"; Όσο βαριά κι ασήκωτη μπορεί να ακούγεται η λέξη (έως και υπερβολική, αλλά θα χρησιμοποιηθεί για να καταδείξει κάτι) το δεύτερο. Ίσως έστω βάζοντας εισαγωγικά στη λέξη. Γιατί; Διότι αυτή η ομάδα έχει δείξει πως μπορεί να ξεπερνά τον εαυτό της, να κάνει τα αδύνατα δυνατά, να τα βάζει με «φαβορί» και «ανίκητους» και να διαψεύδει όσους την αμφισβητούν, κερδίζοντας τον σεβασμό όλων. Και το έκανε και πάλι! Θα μπορούσε να είχε κάνει κι αυτό το ένα βήμα παραπάνω. Ανεβάζει τον πήχη μόνη της! Αξίζει και δικαιούται και πρέπει να βλέπει ψηλότερα! Αξίζει να έχουμε προσδοκίες από αυτήν! Είναι η δική της "κληρονομιά".
Η αλήθεια είναι πως κάποιες φορές αυτή η ομάδα μοιάζει να αδικεί τον εαυτό της. Το έκανε και στα τέσσερα παιχνίδια που έδωσε. Με τον Καναδά την παρέσυρε ο ρυθμός και η πίεση της πρεμιέρας. Με την Γαλλία έδειξε σε όλο τον κόσμο τι μπορεί να κάνει, ακόμη κι αν οι διαιτητές βλέπουν λίγο... τρικολόρ. Τόσο με την Κορέα, όσο και με την Νιγηρία έπρεπε να βρεθεί πίσω στο σκορ με διψήφια διαφορά πριν αντιδράσει, πριν παλέψει με νύχια και με δόντια για την ανατροπή για να φτάσει τη μία φορά στη νίκη και την άλλη μισό (ούτε καν ολόκληρο) βήμα από τις οχτώ καλύτερες ομάδες του κόσμου.
Η Εθνική Γυναικών είναι μια παράξενη ομάδα. Διαφορετική από τις άλλες. Όλα αυτά τα... ελληνικά περί ψυχής, καρδιάς, δύναμης, πίστης έρχονται και «κουμπώνουν», αλλά θα την αδικήσουμε αν σταθούμε σ’ αυτά, γιατί αυτή η ομάδα απλά ξέρει μπάσκετ, έχει αθλήτριες που ξοδεύουν ώρες στο γήπεδο και στα γυμναστήρια. Έχει τη δύναμη να κάνει ανατροπές, το ένστικτο της επιβίωσης, αλλά διάολε -όπως γράφει και ο Σκουντής- ξέρει και μπάσκετ! Το έδειξε σε κάθε αγώνα της. Με τις άμυνες που έπαιξε, με το διάβασμα του παιχνιδιού, με καταπληκτικές συνεργασίες. Έχει παίκτριες (και επιτελείο) που ξέρουν μπάσκετ!
Όπως έχει και τεράστια αγάπη για το παιχνίδι το ίδιο. Μια αγάπη που κάποιοι πιο προβεβλημένοι συνάδελφοί τους κάπου στη διαδρομή την ξεχνάνε. Αυτές ακόμη διψάνε για μπάσκετ. Και φαίνεται σε δηλώσεις, κινήσεις, αντιδράσεις, χαρές και στενοχώριες. Και «πονάνε» για την Εθνική ομάδα. Μία από τις στιγμές που αξίζει να σταθεί κάποιος για να καταλάβει τη νοοτροπία είναι το τάιμ άουτ στον αγώνα με την Κορέα. Η Μάλτση, βλέποντας πως το παιχνίδι των αντιπάλων είναι προσαρμοσμένο πάνω της, γυρίζει μόνη της και λέει μετά τις σχετικές οδηγίες του Κεραμιδά «εγώ θα δημιουργώ, θα δημιουργήσω... Εσείς να είστε έτοιμες». Ήξερε πως το καλό για την ομάδα δεν ήταν να εκβιάσει προσπάθειες για να βάλει η ίδια 20, αλλά να βρει τρόπο να βοηθήσει τις συμπαίκτριές της να βάλουν 20. Ήξερε πως το καλό (και) γι’ αυτήν δεν ήταν να βγει πρώτη σκόρερ, αλλά να προκριθεί η ομάδα. Πόσοι σταρ του δικού της βεληνεκούς το έχουν αυτό και το συνειδητοποιούν;
Και δεν είναι μόνο η Μάλτση. Προσωπικά στην ίδια κατηγορία τοποθετώ και την Στέλλα Καλτσίδου, που αποτελεί μια κατηγορία από μόνη της έχοντας ξεπεράσει απίστευτες δυσκολίες και τραυματισμούς για να βρίσκεται και πάλι στο τοπ επίπεδο! Το μπάσκετ που ξέρει αυτή, ο τρόπος που κινείται μέσα στο γήπεδο (και) χωρίς την μπάλα, ο τρόπος που παίζει, λίγες... Ελάχιστες! Ή και την Σπανού που τα βάζει κάθε φορά με τα «θηρία» εκεί στη ρακέτα.
Τα καλύτερα νέα είναι πως, μέσα από αυτή τη διαδικασία, έχουν βγει τρία νέα πρόσωπα στην επιφάνεια και με εμφατικό τρόπο. Η πρώτη χρονικά ήταν η Ελεάννα Χριστινάκη (τα διαπιστευτήριά της τα κατέθεσε στα παράθυρα και η συνέχεια θα πρέπει να είναι και αναμένεται να είναι ακόμη καλύτερη), η Μαριέλλα Φασούλα ακολούθησε και τώρα ήταν η ώρα να μας συστηθεί η Πηνελόπη Παυλοπούλου. Η Φασούλα έχει κάνει άλμα προόδου, κερδίζοντας σε αυτοπεποίθηση. Τις χρειάζονται παιχνίδια και χρόνος. Τίποτα άλλο! Έχει την τεχνική, τη νοοτροπία και είναι από τους πλέον θετικούς χαρακτήρες, ένα ξεχωριστό παιδί! Όπως και η Παυλοπούλου. Όποιος την παρακολουθούσε πέρυσι στο NCAA, δεν ένιωσε την παραμικρή έκπληξη βλέποντας πως έπαιξε στην Τενερίφη. Στο κολλέγιο άρπαξε την ευκαιρία που της δόθηκε όταν τραυματίστηκε συμπαίκτριά της, έγινε βασική point guard και οδήγησε την ομάδα της σε μια από τις πιο επιτυχημένες χρονιές της! Το ίδιο κάνει και με την Εθνική Γυναικών. Της δόθηκε η ευκαιρία και δεν άφησε να της ξεφύγει. Το μυαλό της (ήταν και στην καλύτερη ακαδημαϊκή πεντάδα στο NCAA!) και η νοοτροπία της είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη για την συνέχεια! Περιπτώσεις που δεν αποτελούν στοίχημα, αλλά σίγουρη επένδυση για το αύριο!
Ίσως να είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της Εθνικής Γυναικών πως στα τελευταία χρόνια μεταγγίζει σταδιακά «αίμα» για να προχωρήσει. Μην ξεχνάμε πως στην προετοιμασία υπήρχαν ακόμη η Σταμολάμπρου, η Εζέζα, η Τσινέκε, όλες κάτω των 22 και ακολουθούν κι άλλες. Αρκεί να μην τα παρατήσουν, να δουλεύουν και να να γίνει και να προλάβουν οι μεγάλες να κάνουν μια διαφορετική «μετάγγιση» προς αυτές πια: Την αγάπη για το παιχνίδι, την Εθνική Ομάδα και αυτό που είπε η Μάλτση: «Να καταλάβουν πως μπορούν να νικήσουν τον οποιονδήποτε, να το πιστέψουν!»
