Ενα βήμα μπρος, δύο πίσω

Οταν στο τέλος της διαδρομής – στην κανονική περίοδο της Ευρωλίγκας – ο Ολυμπιακός ανοίξει το μαύρο κουτί του αποκλεισμού (εκτός εάν πετύχει τη μέγιστη υπέρβαση της εισόδου στα πλέι οφ) σε περίοπτη θέση θα υπάρχουν οι ήττες από τη Ζενίτ στο ΣΕΦ και από τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι. Διότι πρόκειται για δύο “κωμικές” ήττες από δύο κακές ομάδες (όσο και αν οι Σέρβοι άλλαξαν λίγο ψυχολογία με την έλευση του Ντράγκαν Σάκοτα, που για μια ακόμα φορά “πλήγωσε” τους Ερυθρόλευκους όπως το 2002 και το 2018 με την ΑΕΚ σε τελικούς πρωταθλήματος και κυπέλλου). Το πιο άσχημο όμως για τον Ολυμπιακό που έχει ξενερώσει - όσο ποτέ άλλοτε επί εποχής Αγγελόπουλων – τον κόσμο του την τελευταία διετία είναι το γεγονός ότι δεν εκμεταλλεύτηκε το “δώρο” του Ρίμας Κουρτινάιτις, σε συνδυασμό με την ικανότητα των Σπανούλη και Πρίντεζη κυρίως, στο φινάλε του αγώνα με τη Χίμκι. Αυτή η εύκολη απώλεια της διαφοράς με τους Ρώσους στο ΣΕΦ, επαναλήφθηκε με μαθηματική ακρίβεια στο δεύτερο ημίχρονο του Βελιγραδίου. Η αυτοσυγκέντρωση, το καθαρό μυαλό και το ορθολογικό μπάσκετ του πρώτου εικοσαλέπτου έμειναν στα αποδυτήρια και οι Ερυθρόλευκοι “μεταμόρφωσαν” στην επανάληψη τον Ερυθρό Αστέρα σε…Λός Αντζελες Λέικερς ! Ο δε Μπράουν, στις προπονήσεις δυσκολεύεται περισσότερο να περάσει τους συμπαίκτες του απ’ ότι χθες τους (σαν σταματημένους σε πολλές φάσεις) Ερυθρόλευκους. Που λίγο με τη μπλέ φανέλα (τη φόρεσαν πρώτη φορά) λίγο με την εμφάνιση του δευτέρου ημιχρόνου δεν θύμιζαν σε τίποτα Ολυμπιακό. Με τη Ρεάλ στην Μαδρίτη ο Ολυμπιακός απλά δεν εμφανίστηκε στο γήπεδο. Στη σερβική πρωτεύουσα ηταν χειρότερο διότι…εξαφανίστηκε στην πορεία. Ο κόουτς Κεμζούρα, δεν θύμισε τον ψύχραιμο κόουτς του ΟΑΚΑ στο καλύτερό του – τεχνικά – εφετινό παιχνίδι τότε. Είχε και αυτός σαστίσει όπως και οι παίκτες του μην μπορώντας να καταλάβουν τι τους “χτύπησε” σε άμυνα και επίθεση. Πλησιάζοντας προς το τέλος του πρώτου γύρου ο Ολυμπιακός καλείται να λύσει κομβικά θέματα, όπως για παράδειγμα η αξιοποίηση ενός από τους καλύτερους σουτέρ του του Κέβιν Πάντερ. Είναι αλήθεια ότι του δόθηκαν ευκαιρίες και η ψυχολογία του παραμένει στο ναδίρ. Ομως αποτελεί μονόδρομο να βρεθεί λύση με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ακόμα και αν πρέπει να αντικατασταθεί. Σε ένα μαραθώνιο όπως η Ευρωλίγκα δεν νοείται να έχεις παίκτες στο ρόστερ που δεν βλέπουν το παρκέ, όπως και δεν γίνεται να μην υπάρχει ένας – πραγματικά αξιόπιστος – δεύτερος γκάρντ- πίσω από τον Βασίλη Σπανούλη. Ο οποίος αν είναι σε κακό βράδυ, συνήθως όλα τελειώνουν νωρίς για την ομάδα του όπως χθες. Μπορεί να μην έχει την εμπειρία της Ευρωλίγκας – ως πρώτος προπονητής – αλλά έχει δείξει κάποια καλά στοιχεία. Τα οποία όμως ουσιαστικά αυτοαναιρεί, όταν για παράδειγμα ξεχνάει (αφήνει) τον Κόνιαρη στον πάγκο μετά από 4 λεπτά και αφήνει μέσα 24 έναν εκ των χειρότερων παικτών του σε αυτό το παιχνίδι, τον Τσέρι. Να μη συζητήσουμε για τα προσωπικά ρεκόρ (δύο έκανε χθες ο Μπράουν, σε πόντους και βαθμό αξιολόγησης) των πρώτων βιολιών της αντίπαλης ομάδας. Και καλή θέληση να έχεις να εξαιρέσεις από αυτή την κατηγορία τον Σβέντ (λόγω κλάσης και πληθώρας σούτ που παίρνει) ο Ράις με 41 και ο Μπράουν με 34 χθές βγάζουν πολύ πιο έντονα το πρόβλημα στην επιφάνεια. Αν κάποιος έλεγε ότι μια ήττα θα κάνει μέσα στην εβδομάδα ο Ολυμπιακός πρακτικά δεν έπρεπε να χάσει από τη Χίμκι. Αν όμως δεν μπορεί να νικήσει παιχνίδια σαν το χθεσινό, τότε δεν έχει καμία τύχη.