Με το χέρι στην καρδιά τώρα, υπάρχει κάποιος φίλος του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού που να μην ένοιωσε ιδιαίτερα χθες το βράδυ ; Αλήθεια τώρα, ήταν ίδιοι οι τελευταίοι εννέα μήνες χωρίς το κορυφαίο Clasico της Ευρώπης και αν θέλετε ρωτήστε και τους Ευρωπαίους σε τελική ανάλυση.
Ακόμα και ο Ρίκ Πιτίνο, με τα καντάρια (και χρόνια) εμπειρίας σε τρομερά ντέρμπι και μάλιστα επικά στο κολεγιακό πρωτάθλημα και όχι μόνο, παραδέχτηκε ότι αυτά τα παιχνίδια του είχαν λείψει όσο τίποτε άλλο και ευχήθηκε σύντομα να τα ζει πολύ πιο συχνά και αυτός και η ομάδα του, ενώ το ίδιο ισχύει και για τους παίκτες και το προπονητικό στάφ των Ερυθρολεύκων.
Οποιος πει ότι "Καλύτερα χώρια", ας το κάνει αφού πρώτα έχει καλωδιώσει το χέρι του σε έναν ανιχνευτή ψεύδους. Αμέσως αμέσως οι φίλοι του Παναθηναϊκού είχαν ζήσει εφέτος στο ΟΑΚΑ δύο αντίστοιχα γκράν γκινιόλ παιχνίδια με άσχημη τελικά κατάληξη κόντρα στην Αρμάνι και στην Αλμπα Βερολίνου (στην παράταση) αμφότερα παιχνίδια που είχαν κριθεί με τους Πράσινους να έχουν την τελευταία κατοχή.
Ε λοιπόν όποιος είδε αντιδράσεις του κόσμου από κοντά, τα προηγούμενα ματς μπροστά σε αυτό το ατμοσφαιρικό θρίλερ, ήταν απλές οδοντόκρεμες...
Οι δύο προπονητές έδωσαν ρεσιτάλ ψυχραιμίας και πολιτισμού στις δηλώσεις τους, όπου ίσως τα πήγαν ακόμα καλύτερα και από το κοουτσάρισμα σε κάποιες περιπτώσεις.
"Ο Ολυμπιακός ήταν εκπληκτικός, έπαιξαν υπέροχα" είπε ο Πιτίνο, "Μπράβο στους παίκτες μου, ο Ράις ήταν ασταμάτητος και δεν μπόρεσα να βρω λύση, εγώ φταίω" είχε προηγηθεί ο Κεμζούρα. Κρίμα που δεν ήταν κοινή (όπως παλιά) η συνέντευξη Τύπου.
Ο Παναθηναϊκός νίκησε πρώτα το άγχος του και την πίεση του πρέπει, όντας (στα χαρτιά και στις προβλέψεις) πιο έτοιμος από τον αντίπαλό του έχοντας και το πλεονέκτημα της έδρας. Από την άλλη πλευρά ακούγεται ως σχήμα οξύμωρο, αλλά και ο Ολυμπιακός κέρδισε πράγματα ακόμα και μέσα από μια ήττα.
Παίκτες όπως ο Πόλ, ο Μπόλντγουιν, ο Τσέρι, ακόμα και ο Ρίντ με τον Ρούμπιτ (όπου ο πρώτος έπαιξε λίγο και ο δεύτερος όχι καλά) "μεγάλωσαν" μέσα από αυτό το παιχνίδι και αυτό θα φανεί στη συνέχεια με τον τρόπο που θα αντιμετωπίζουν τους αντιπάλους τους. Πήραν πολλά κιλά αυτοπεποίθηση μετά από ένα τραγικό ξεκίνημα στη χρονιά που ίσως έκανε κάποιους (παίκτες) να αμφιβάλλουν ακόμα και για τα βασικά.
Οι εορτάζοντες (όχι τόσο ο Παππάς) είχαν την τιμητική τους με τον (Νίκ) Καλάθη και τον (Νίκολα) Μιλουτίνοφ να κρίνουν πολλά στην εξέλιξη του ντέρμπι. Ακόμα και ο αρχηγός του Παναθηναϊκού μπορεί να είχε 0/9 τρίποντα, όμως έβγαλε δύο μεγάλες άμυνες (καθοριστικό το κλέψιμο στον Σπανούλη) και έκανε την ασίστ του αγώνα - στον Παπαγιάννη - που έσωσε τους Πράσινους και έστειλε τον αγώνα στην παράταση.
Οποιος και να νικούσε θα ήταν δίκαιο σε ένα παιχνίδι όπου η σκυτάλη της νίκης άλλαζε συνέχεια χέρια. Ο Ράις έκανε αυτό που μπορεί να κάνει καλύτερα: Απάντησε στο γήπεδο, δείχνοντας ότι ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του και τον ρόλο για τον οποίο αποκτήθηκε από τους Πράσινους. Τουλάχιστον η παρηγοριά του ήταν ότι το ρεκόρ του (41 πόντοι) στην ιστορία της Ευρωλίγκας για παίκτη του Παναθηναϊκού θα μνημονεύεται σε αντίθεση με του συμπαίκτη του Ιωάννη Παπαπέτρου που ακόμα το φυσάει και δεν κρυώνει με την Αλμπα (ρεκόρ αλλά με ήττα).
Ευχή όλων τέτοιες ματσάρες (από όλες τις απόψεις) να τις βλέπουμε συχνότερα και να μην τις χορταίνουμε, όπως χθες στο ΟΑΚΑ που δεν ήθελες να τελειώσει.
