Ηταν η πρώτη προπόνηση της ΑΕΚ για τη σεζόν 2000-01, δεύτερη του μεγάλου Ντούσαν Ιβκοβιτς στην ομάδα. Στο ένα καλάθι έκαναν το ζέσταμα οι... γνωστοί, στο άλλο δύο πανύψηλοι πιτσιρικάδες. Οι συνεργάτες του Ντούντα, ο Φώτης Κατσικάρης με τον Θανάση Σκουρτόπουλο απαντούσαν στο μάλλον τυπικό ερώτημα των παριστάμενων δημοσιογράφων για την ταυτότητά τους. Ο ένας είπαν είναι ο Βασίλης ο Γιαννουλάκος ένα παιδί από τη Γερμανία, ο άλλος ο Γιάννης ο Μπουρούσης ένα παιδί από την Καρδίτσα.
Κάποιος από τους παριστάμενους σχολίασε με θαυμασμό το κορμί του Γιαννουλάκου. Πύργος, γυμνασμένος, θηρίο, κάτι τέτοιο ειπώθηκε προβλέποντας ότι με δουλειά είχε μπροστά του όλο το μέλλον. Το σύγκρινε μάλιστα με το σουλούπι του Καρδιτσιώτη που του φάνηκε αδούλευτο. Κάπου εκεί, υπήρξε η πρώτη συμμετοχή του Ιβκοβιτς στην κουβέντα. «Καλά μπρε, το κορμί βλέπεις; Τα κορμιά φτιάχνονται. Το πώς κάνει τα λέι απ δεν το βλέπεις; Πιο γρήγορα χέρια ψηλού δεν υπάρχουν. Αυτόν θα τον θυμηθείτε για χρόνια».
Ολα τα άλλα είναι ιστορία. Μια ιστορά που άρχισε στις αρχές του αιώνα, γράφτηκε με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο για δύο δεκαετίες και τελείωσε χθες. Σίγουρα βουβά και για τον Γιάννη Μπουρούση, όπως για τον Βασίλη Σπανούλη και τον Νίκο Ζήση που είχαν προηγηθεί, λόγω της περίεργης κατάστασης με την πανδημία, αλλά σε καμία περίπτωση άδοξα.
Αγωνιστικά για το Γιάννη μάλλον είναι περιττό να μιλήσει κάποιος. Θα μείνει στα βιβλία του σπορ ως ένας από τους καλύτερους σέντερ που έβγαλε το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Μια αναδρομή στην καριέρα του φτάνει και περισσεύει. Αυτά είναι τα απλά. Τα σύνθετα αφορούν στον χαρακτήρα του. Τα οποία έκανε σύνθετα ο ίδιος με τον παροιμιώδη αυθορμητισμό του, και τα έκανε για όσους δεν τον γνώριζαν από κοντά.
Ο Γιάννης ακόμα και τώρα, που κοντεύει τα 40 και είναι ένας σταρ, παραμένει ένα παιδάκι. Στην ψυχή του και στο μυαλό του. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς διπλωματία και αυτό το πλήρωνε σε διάρκεια σε όλη του την καριέρα. Παιδάκι όμως, χωρίς κακίες, ακόμα και γι' αυτούς που τον πλήγωσαν. Ο ίδιος στο δικό του μυαλό δεν πλήγωσε κανέναν. Γιατί έτσι σκέφτονται οι άνθρωποι που δεν κάνουν κάτι με κακή προαίρεση, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα το επιθυμητό.
Ο Γιάννης έγινε με ευκολία και προθυμία ο στόχος στην καριέρα του. Οχι άδικα, αλλά όχι και εσκεμμένα. Δεν είχε βάλει στόχο ζωής να προκαλεί, αλλά έτσι είναι ο χαρακτήρας του. Βιβλίο γράφεις με τις... περιπέτειες στις οποίες μπλέχτηκε όλα αυτά τα χρόνια. Μπορείς να του αποδώσεις ένα σωρό χαρακτηρισμούς αν είσαι απλός παρατηρητής και δεν θα έχεις άδικο. Μα αν τον έχεις γνωρίσει, τον έχεις συναναστραφεί και κυρίως αν έχεις την τύχη να έχεις μπει στη λίστα των φίλων του, επιστήθιων ή και πιο μακρινών, σε ένα καταλήγεις. «Ο ψηλός». Και για τον Γιάννη Μπουρούση όλα τα άλλα τα ξέρουν όσοι τον ξέρουν.
Αν για την καριέρα του όλα είναι γνωστά και αποδεδειγμένα στα παρκέ και για τον χαρακτήρα του δεν θα πείσεις για κάτι διαφορετικό όσο κι αν προσπαθείς ούτε αυτούς που τον αντιπάθησαν ούτε αυτούς που τον έβαλαν στην καρδιά τους, υπάρχει ένα σημείο που χρήζει ξεχωριστής αναφοράς. Η αφοσίωσή του στην Εθνική ομάδα. Δεν το κάνουν πολλοί να παίξουν με σπασμένο χέρι και κόντρα στις επιθυμίες της ομάδας που τον πλήρωνε. Δεν το κάνουν πολλοί να πάρουν το αεροπλάνο από την Κίνα για να είναι παρόντες στα παράθυρα των ιδιαίτερων συνθηκών και να κουβαλήσουν μεγάλο μέρος της ομάδας προς δύο προκρίσεις. Ο Γιάννης τη λάτρεψε την Εθνική. Από το 2005, όταν μετά το τέλος του Ακρόπολις ο Παναγιώτης Γιαννάκης εξέπληξε πολλού παίρνοντας αυτόν και τον Πάνο Βασιλόπουλο στη 12άδα, μέχρι όχι απλά όσο άντεχε το κορμί του, αλλά ακόμα και όταν αυτό του... φώναζε να μην είναι εκεί.
