Μια «σκούπα» δεν είναι ποτέ εύπεπτη. Ειδικά, μάλιστα, όταν έχει γίνει συνήθεια τα τελευταία χρόνια, με τη Ρεάλ να ακολουθεί τις Μπασκόνια και Φενέρ στις απόλυτες επικρατήσεις επί του Παναθηναϊκού. Αυτό δείχνει, σαφώς, πράγματα που χρειάζονται αλλαγή.
Πριν από αυτό, όμως, πρέπει να ξεκαθαριστεί κάτι. Αν θέλουμε να προσεγγίσουμε τα πράγματα βάσει λογικής και όχι... φουστανέλων, οι «πράσινοι» είχαν ήδη καταφέρει να φτάσουν στην υπέρβασή τους για τη σεζόν, που πέρασε πια για αυτούς στην Ευρωλίγκα.
Ας σκεφτούμε δύο πράγματα ενδεικτικά. Το ένα είναι ο σχεδιασμός, ο οποίος απαγόρευε στην ομάδα κάτι καλύτερο. Αναφέραμε και χθες, στο θέμα για τον Νικ Καλάθη, ότι δίπλα σε έναν ηγέτη που έχει ως αδυναμία το σουτ, μαζεύτηκαν ένα σωρό συμπαίκτες... που δε σουτάρουν επίσης. Μοναδικός «καθαρόαιμος» σουτέρ είναι ο πολλάκις τραυματίας Ματ Λοτζέσκι και ήταν λογικό η ομάδα να περιοριστεί πολύ στο παιχνίδι της. Το ποίου είναι η ευθύνη, διοίκησης ή προπονητή, λίγο νοιάζει τώρα. Το κακό είχε γίνει.
Το δεύτερο στοιχείο συνδέεται με το πρώτο. Ας θυμηθούμε όλοι, ποια ήταν η ψυχολογία, όταν ο Ρικ Πιτίνο αναλάμβανε την ομάδα και την καθοδηγούσε στον χριστουγεννιάτικο αγώνα με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Απογοήτευση και αίσθηση, ότι η σεζόν είχε χαθεί. Για δύο μήνες ακόμη περίπου, με την ομάδα να επιχειρεί σταδιακά να βελτιωθεί, αλλά αρχικά να μην παίρνει αποτελέσματα, υπήρχε ίδια έντονη η πεποίθηση, ότι ο Παναθηναϊκός θα γνώριζε ταπεινωτικό αποκλεισμό από τον πρώτο γύρο και όχι άδικα.
Και μόνο, λοιπόν, που κατάφερε να βρει τη δύναμη και να ξεπεράσει κάθε λογική αγωνιστικά, καταφέρνοντας με ένα σύνολο... χωρίς σουτέρ στην ουσία να πάρει τις απαραίτητες νίκες, σε ένα σημείο όπου έμοιαζε να ισοδυναμεί η πρόκριση με θαύμα, ήταν η υπέρβαση του φετινού Παναθηναϊκού. Η Ρεάλ είναι σαφώς ανώτερη ομάδα και αυτό φάνηκε στη σειρά, τουλάχιστον στα δύο τελευταία παιχνίδια.
Οι «πράσινοι», αντικειμενικά και αποδεδειγμένα, δεν μπορούσαν να τους κοντράρουν σε σειρά 5 αγώνων και, παρότι μοιάζει παράξενο για τον «Εξάστερο» ελληνικό σύλλογο, αυτή η ολική επαναφορά που έκανε καθιστά επιτυχημένη, τελικά, την καμπάνια του στην Ευρωλίγκα. Ναι, ο στόχος ήταν το Final Four, σύμφωνα με τη διοίκηση, αλλά εδώ μιλάμε με τα δεδομένα που σχηματίστηκαν, τόσο στο σχεδιασμό του καλοκαιριού όσο και στον τρόπο, που εκτυλίχθηκε η χρονιά.
Η απώλεια της εισόδου στο Final Four για 7η σερί χρονιά, βέβαια, δεν παύει να αποτελεί πλήγμα στα σωθικά του συλλόγου και η πίεση συνεχίζει να μεγαλώνει. Η εξήγηση είναι απλή και το «τριφύλλι» ψάχνει ακόμη τη δική του ταυτότητα, μετά το 2012. Ακόμη και με τον Πασκουάλ στον πάγκο, παρά τα 2 χρόνια που πέρασαν με επιτυχίες, η «συνταγή» δεν προχώρησε και αναζητείται αυτός, που θα εγκαθιδρύσει τα στοιχεία, που θα χαρακτηρίζουν την ομάδα και θα την οδηγήσουν, μακροπρόθεσμα, στις επόμενες ευρωπαϊκές επιτυχίες.
Το αν θα είναι ο Ρικ Πιτίνο, ή κάποιος άλλος, αυτό είναι κάτι που πρέπει να λυθεί άμεσα. Να βρεθεί επιτέλους αυτή η λύση, που θα κάνει τον Παναθηναϊκό ξανά πρωταγωνιστή, έστω κι τα δεδομένα, οικονομικά και αγωνιστικά, είναι διαφορετικά σε σύγκριση με 10 χρόνια πριν.
Υ.Γ. Το χειροκρότημα και η αποθέωση του Νικ Καλάθη στο τέλος του αγώνα, παρά τον αποκλεισμό, είναι ένα ακόμη δείγμα της αξίας του και του τι έχει πετύχει ως αρχηγός αυτής της ομάδας.
