Ο Κωνσταντίνος Μήτογλου, τον οποίον πριν από λίγες μέρες απέκτησε ο Παναθηναϊκός, είναι μια περίπτωση... μήλου, που κόπηκε μεν από τη μηλιά, αλλά δεν έπεσε ακριβώς από κάτω. Προσγειώθηκε λίγο πιο δίπλα. Ο πατέρας του ήταν κι αυτός αθλητής, επαγγελματίας μάλιστα, μόνο που δεν έπαιξε ποτέ του μπάσκετ και δεν φόρεσε ποτέ του τη φανέλα του Άρη. Τουναντίον.
Όσοι είστε άνω των 40 ή κάπου εκεί γύρω θα θυμάστε ότι από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και μετά αγωνίστηκε στην ποδοσφαιρική ομάδα του ΠΑΟΚ ο Δημήτρης Μήτογλου. Ένας δυναμικός σέντερ μπακ, ο οποίος στη Δόξα Δράμας, την ομάδα της ιδιαίτερης πατρίδας του, έπαιζε σέντερ φορ, όμως ο τότε προπονητής του "δικεφάλου", Τάις Λίμπρεχτς, τον γύρισε στο κέντρο της άμυνας και τον καθιέρωσε σε αυτή τη θέση. Ο Μήτογλου έμεινε στον ΠΑΟΚ ως το 1992, έπαιξε σε διάστημα έξι ετών 130 παιχνίδια με τη φανέλα του στο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής σκοράροντας και 4 γκολ, ενώ λίγα χρόνια αργότερα κι αφότου είχε φύγει, έγινε πατέρας για πρώτη φορά. Το 1996 η σύζυγός του έφερε στον κόσμο τον Κωνσταντίνο, τον λόγο για τον οποίον το basketa.gr επικοινώνησε μαζί του. Για να μιλήσουμε για μπάσκετ.
"Να σου πω την αλήθεια, πριν ασχοληθεί ο Ντίνος δεν είχα και μεγάλη σχέση με το άθλημα. Έβλεπα στην τηλεόραση κανέναν αγώνα της Εθνικής ή κανέναν τελικό μεγάλης διοργάνωσης, αλλά μέχρι εκεί. Τα τελευταία χρόνια, όμως, παρακολουθώ πολύ μπάσκετ. Και Α1 και Ευρωλίγκα και NCAA, λόγω του Ντίνου, απ' όλα. Αφού πιστεύω ότι αν μου δώσουν μια ομάδα Α' τοπικού, ας πούμε, θα την ανεβάσω κατηγορία", λέει χαμογελώντας ο Δημήτρης Μήτογλου, ο οποίος έτσι κι αλλιώς είναι προπονητής ποδοσφαίρου στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα της Θεσσαλονίκης. Κι αφού προσδιόρισε τη σχέση του με το μπάσκετ, απάντησε στην επόμενη ερώτηση:
-Πώς... ξεστράτισε ο Ντίνος κι αντί για το ποδόσφαιρο, ασχολήθηκε με το μπάσκετ;
"Ο αθλητισμός του άρεσε από πολύ μικρός. Εγώ τον έσπρωξα προς το ποδόσφαιρο. Σε ηλικία επτά ετών τον πήγα στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ, άρχισε να παίζει και ήταν και καλός. Αμυντικό χαφ έπαιζε κυρίως, είχε δυνατό σουτ και ξεχώριζε λόγω των σωματικών προσόντων του. Τον είχαν πάρει μάλιστα και στη μικτή της Ένωσης Θεσσαλονίκης, ενώ είχε συμπαίκτη τότε τον Πόζογλου (σ.σ. ανήκει στον ΠΑΟΚ, αλλά πέρυσι έπαιξε στον Πανσερραϊκό). Αλλά στην πορεία ψήλωσε πολύ κι άρχισε να έχει πρόβλημα στο παιχνίδι του. Δεν αισθανόταν και πολύ βολικά, οπότε αποφάσισε να αλλάξει άθλημα. Πήγε λοιπόν μόνος του σε ένα γήπεδο που έχει ο ΠΑΟΚ κάτω από τη Θύρα 3 του γηπέδου της Τούμπας κι άρχισε να ασχολείται. Ήταν και κοντά στο σπίτι μας, οπότε βόλευε αυτό. Στον ΠΑΟΚ έμεινε δυο χρόνια, από τα 12 ως τα 14 του".
-Και τι έγινε; Γιατί έφυγε;
"Ο Ντίνος φαινόταν ότι το κατείχε το άθλημα. Και είχε πολύ καλό σουτ από τότε. Θυμάμαι όλο κάτι κύπελλα έφερνε από διαγωνισμούς σουτ που γίνονταν. Αλλά ήταν αδύνατος. Δεν ξέρω, τι να σου πω. Μάλλον δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα μαζί του. Κι ο ίδιος στενοχωρήθηκε βλέποντας να μην τον καλούν στα κλιμάκια και αντίθετα να πηγαίνουν εκεί κάποια άλλα παιδιά που πίστευε ότι δεν ήταν καλύτερα από αυτόν. Τέλος πάντων, κάποια στιγμή αποφάσισε πως ήθελε να φύγει. Ψάξαμε, ρωτήσαμε και τελικά βρήκαμε τον Θόδωρο Ροδόπουλο, που έχει την ακαδημία του, τα "Αστέρια". Πήγε εκεί και μετά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Κλήθηκε στην εθνική παίδων, άλλη μία φορά στην εθνική εφήβων και κατόπιν ήρθε ο Άρης. Θυμάμαι πόσο πολύ τον ήθελε ο τότε προπονητής του Άρη, ο Βαγγέλης Αγγέλου. Συζητήσαμε πάρα πολύ τότε για τον Ντίνο και τελικά ο Άρης τον πήρε, σε ηλικία 17 ετών".
-Πώς σας φάνηκε που τελικά τα έφερε έτσι η ζωή ώστε ο γιος σας κατέληξε να φορέσει τη φανέλα του "αιώνιου" αντιπάλου;
"Στενοχωρήθηκα που ο Ντίνος δεν έμεινε στον ΠΑΟΚ, δεν θα σου πω ψέματα. Έγω έπαιξα στον ΠΑΟΚ, έζησα πολλές έντονες στιγμές εκεί, καλές και κακές, δέθηκα μαζί του κι ήθελα και ο γιος μου να ζήσει κάτι ανάλογο. Ήθελα όμως και το καλό του. Πρώτα και πάνω απ' όλα το καλό του. Ο ΠΑΟΚ δεν έδειξε ενδιαφέρον γι' αυτόν, αντίθετα οι άνθρωποι του Άρη έδειξαν από την πρώτη στιγμή πόσο πολύ τον ήθελαν. Αυτή είναι η αλήθεια. Μέτρησε αυτό το πράγμα, όπως μέτρησε φυσικά και η επιθυμία του Ντίνου να αλλάξει περιβάλλον. Έτσι, πήγε στον Άρη".
-Και το πανεπιστήμιο στην Αμερική πώς προέκυψε;
"Όταν ήταν ακόμα στα Αστέρια, είχε έρθει ένας προπονητής από το πανεπιστήμιο του Τεμπλ και ο Ροδόπουλος του μίλησε για τον Ντίνο. Τότε ήταν που του μπήκε η ιδέα. Και στα 18 του, όταν τελείωσε και το σχολείο, το αποφάσισε. Θα πήγαινε να σπουδάσει και να παίξει μπάσκετ στην Αμερική. Μάλιστα ετοίμασε ένα βίντεο με στιγμιότυπα από αγώνες του με τις εθνικές ομάδες, αλλά και με την εφηβική του Άρη και το έστειλε σε διάφορα πανεπιστήμια, όπως το Μαϊάμι και το Όρεγκον. Τελικά πήγαμε όλοι μαζί οικογενειακώς και επισκεφθήκαμε το Τεμπλ στη Φιλαδέλφεια, διότι εκεί είχε τις διασυνδέσεις του ο Ροδόπουλος και κανόνισε να μας φιλοξενήσουν και να μας ξεναγήσουν στις εγκαταστάσεις του. Εκτός του Τεμπλ, πήγαμε και στο Όλντ Ντομίνιον και στο Ουέικ Φόρεστ, που μετά από δική τους συμφωνία, μεταξύ τους, μοιράστηκαν τα έξοδα της φιλοξενίας μας. Ο Ντίνος τα είδε όλα αυτά, τα έβαλε κάτω και αποφάσισε να πάει στο Ουέικ Φόρεστ. Ήταν δική του η απόφαση, εγώ δεν θέλησα να τον επηρεάσω, διότι και η ευθύνη ήταν δική του".
-Εσείς πηγαίνατε συχνά εκεί για να τον βλέπετε;
"Μια φορά το χρόνο, την περίοδο των Χριστουγέννων. Καθόμαστε περίπου ένα μήνα. Ερχόταν κι αυτός το καλοκαίρι για 2-3 εβδομάδες κι αυτό ήταν όλο. Είναι δύσκολη προσαρμογή σε μια τέτοια κατάσταση για ένα παιδί 18 χρονών κι όποιος πει ότι είναι εύκολη, λέει ψέματα. Κι ο Ντίνος αντιμετώπισε αρκετές δυσκολίες. Γιατί δεν αρκεί μόνο να είσαι σωστός και συνεπής στις προπονήσεις, πρέπει να είσαι ταυτόχρονα και καλός μαθητής. Πρέπει να περνάς τα μαθήματα και να έχεις καλούς βαθμούς, διότι διαφορετικά έχεις σοβαρό πρόβλημα. Σε πετάνε έξω από την ομάδα. Θυμάμαι μια φορά, τον πρώτο χρόνο, δεν έγραψε καλά σε ένα μάθημα και αμέσως ήρθε στο mail της μητέρας του ενημέρωση από την καθηγήτρια, που μας εφιστούσε την προσοχή ότι θα ο Ντίνος θα έπρεπε να δουλέψει ακόμα πιο πολύ στα μαθήματά του, ώστε να μην αντιμετωπίσει προβλήματα. Δεν παίζεις με τέτοια πράγματα. Ακόμα και τώρα, αυτό το καλοκαίρι, διάβαζε μέχρι και την τελευταία στιγμή. Έδινε μάθημα τη μία μέρα και την άλλη πήρε το αεροπλάνο και ήρθε στην Ελλάδα".
-Όλον αυτό τον κόπο στο κομμάτι των μαθημάτων, όμως, δεν τον αφήνει να πάει χαμένος με την απόφαση να έρθει να παίξει επαγγελματικό μπάσκετ ένα χρόνο πριν πάρει το πτυχίο του;
"Κοίταξε, πολλά πράγματα στη ζωή δεν έρχονται έτσι όπως τα υπολογίζεις στην αρχή. Ο Ντίνος είχε σκοπό να μείνει και τα τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο, αλλά ήρθε η πρόταση του Παναθηναϊκού. Και μόλις ήρθε στα χέρια μας, το πρώτο πράγμα που κοιτάξαμε να κάνουμε ήταν να σιγουρευτούμε ότι θα μπορούσε να πάρει το πτυχίο του στην περίπτωση που την αποδεχόταν. Είδαμε ότι μπορεί. Αν έχεις φοιτήσει κανονικά τα τρία πρώτα χρόνια, μπορείς τον τέταρτο να φύγεις για να παίξεις επαγγελματικό μπάσκετ και να περάσεις τα μαθήματα που απομένουν μέσω διαδικτύου. Ή να πηγαίνεις εκεί τα καλοκαίρια και να κάνεις το ίδιο μέχρι να πάρεις το πτυχίο".
-Πώς σας φαίνεται που ο Ντίνος στα 21 χρόνια του δείχνει ότι κάνει καριέρα ως αθλητής καλύτερη από τη δική σας;
"Ο Ντίνος με έχει ξεπεράσει ήδη, όχι τώρα, αλλά εδώ και χρόνια. Κι είμαι πολύ περήφανος γι' αυτό. Χαίρομαι για πολλά πράγματα σε αυτόν, αλλά πάνω απ' όλα επειδή έχει μεγάλη πειθαρχία. Είναι πιο πειθαρχημένος απ' όσο είμαι εγώ. Και στο μπάσκετ και στις σπουδές του και σε όλα. Γι' αυτό δεν τον φοβάμαι καθόλου. Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη πως θα τα καταφέρει σε ό,τι κι αν κάνει".
-Το διάστημα που ο Ντίνος προσπαθούσε να αναδείξει το ταλέντο του εσείς ως γονιός πώς ήσαστε; Έχοντας υπάρξει κι εσείς επαγγελματίας αθλητής, μήπως του βάζατε πίεση ή είχατε πιο πολύ υποστηρικτικό ρόλο;
"Είναι δύσκολος ο ρόλος του γονιού, ειδικά όταν κι αυτός υπήρξε αθλητής, όπως εγώ. Δεν το καταλαβαίνει εύκολα αυτό όποιος δεν έχει παίξει. Εγώ προσπαθώ να μην τον πιέζω σε τίποτα. Τον αφήνω να κάνει αυτό που θέλει εκείνος. Είμαι δίπλα του, το ξέρει, έχω τη γνώμη μου, αλλά τον τελευταίο λόγο τον έχει αυτός. Κοίταξε, οι γονείς συνήθως βιάζονται. Βιάζονται πολύ. Θέλουν να δουν τα παιδιά τους να παίζουν καλά τώρα. Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Χρειάζεται υπομονή, ταπεινότητα και σκληρή δουλειά. Χρειάζεται επίσης πρόγραμμα και στόχος. Αν τα έχεις αυτά, είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις".
