Ίσως και να μην είναι η κατάλληλη ώρα για κάτι τέτοιο, αλλά μερικές φορές υπάρχουν όρια στην κριτική. Όχι τώρα, αλλά εδώ και χρόνια στην Εθνική υπάρχει μια μεγάλη διάθεση «ανθρωποφαγίας» από τότε που πήραμε το χάλκινο μετάλλιο στο Κατοβίτσε, η οποία επηρεάζει την ενότητα του κόσμου και την άποψη γύρω από την πορεία της και τα πρόσωπα που την απαρτίζουν. Άλλες φορές εκφράζεται δίκαια, άλλες εκτός κάθε λογικής.
Ο Καζλάουσκας, που το 2009 μας οδήγησε στο τελευταίο μετάλλιο, το 2010 αντιμετωπίστηκε ως… κάτι σαν τσαρλατάνος, πληρώνοντας το μάρμαρο όχι τόσο για τον αποκλεισμό από τους Ισπανούς, αλλά κυρίως το περίφημο παιχνίδι στη Ρωσία.
Το 2012 ο Ζούρος εξωστρακίστηκε άμεσα μετά την Νιγηρία, ενώ το 2011 μας είχε φέρει στην 6η θέση και το προολυμπιακό τουρνουά, σε μια Εθνική από τις πιο ελλιπείς όλων των εποχών.
Το 2013 ο Τρινκιέρι έχασε μεν... τα αβγά και τα καλάθια με το πώς χειρίστηκε την επιλογή της τελικής δωδεκάδας, αλλά και τους αγώνες πέραν της έκπληξης με την Ισπανία, αλλά σε συλλόγους είναι ένας επιτυχημένος τεχνικός. Ο αφοριστικός χαρακτηρισμός ως «εθνικού σταρ» που του βρήκαμε, διόλου ανταποκρίνεται στην πραγματική του αξία.
Το 2016 ο Κατσικάρης είχε παρόμοια αντιμετώπιση με τον Καζλάουσκας, επειδή δε μας οδήγησε κάποια υπέρβαση, ενώ παρουσίασε την πιο… νορμάλ Εθνική της τελευταίας δεκαετίας, χωρίς να υπάρχουν δυσάρεστες εκπλήξεις τύπου… Νιγηρίας.
Το 2017 ο Κώστας Μίσσας άνοιξε τον χορό των «ταβερνιάρηδων». Κι αυτό, γιατί δεν είχε προπονήσει ποτέ σε επίπεδο Ανδρών μια Εθνική ομάδα, παρά μόνο στα τμήματα υποδομής, ενώ είναι πιστός στρατιώτης εδώ και χρόνια. Και δέχθηκε να οδηγήσει την ομάδα, ενώ όλοι οι… κορυφαίοι που αποθεώνουμε την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια, μη θέλοντας να επωμιστούν τις επιπτώσεις μια αποτυχίας. Κι όμως, παρά τα πολλά προβλήματα στις τάξεις της ομάδας, φτάσαμε μέχρι τα προημιτελικά και, αν είχαμε έστω έναν επιπλέον παίκτη να βασιστούμε στο rotation με τη Ρωσία, θα μπαίναμε στη «ζώνη» των μεταλλίων.
Και ερχόμαστε στον Θανάση Σκουρτόπουλο. Έναν άνθρωπο, που δεν έχει περάσει από το υψηλότερο επίπεδο ως πρώτος προπονητής, αν και ήταν βοηθός των Σάκοτα και Ίβκοβιτς στις μεγάλες επιτυχίες της ΑΕΚ στις αρχές του αιώνα. Είχε το Ρέθυμνο στην οκτάδα, πέτυχε στο στοίχημα του ΓΣΛ Φάρου. Παράλληλα, ήταν εδώ και χρόνια στο επιτελείο της Εθνικής, γνωρίζοντας πώς να μεταδώσει το κλίμα και το πώς είναι το καθήκον να την εκπροσωπείς.
Και του έτυχε το ίδιο με τον Κώστα Μίσσα. Κανείς εκ των κορυφαίων δεν ήθελε να αναλάβει στην παράξενη συνθήκη των «παραθύρων», είτε λόγω Ευρωλίγκας είτε για άλλο λόγο, που χρησιμοποίησαν ως πρόσχημα. Και ο Έλληνας τεχνικός είπε «ναι», φτάνοντας σε ένα εντυπωσιακό 11/12, με τη «γαλανόλευκη» να είναι η πρώτη στην Ευρώπη, που πέρασε στα τελικά του Μουντομπάσκετ.
Τις τελευταίες ώρες γίνονται αστειάκια επιπέδου… πάτου για τον ομοσπονδιακό τεχνικό και την εμφάνισή του, χωρίς να αναφέρεται σε τι ευθύνεται για την εικόνα της ομάδας με Βραζιλία και Νέα Ζηλανδία, στήνοντας… κρεμάλες στην ήττα από τους Λατινοαμερικανούς. Έτσι γίνεται πια σε αυτή την χώρα, βέβαια, με τους ειδικούς να αμφιβάλλουν ακόμη και για το «άντε, υπομονή» που είπε σε τάιμ άουτ. Σαν να μην υπήρξε ποτέ Παναγιώτης Γιαννάκης, που το είχε κάνει ψωμοτύρι…
Ας το πάμε λίγο σοβαρά, όμως. Δεν ισχυριζόμαστε, ότι δεν έχει κάνει λάθη ο Σκουρτόπουλος. Έχει κάνει, και ειδικά η εικόνα με Βραζιλία και Νέα Ζηλανδία στην άμυνα ήταν πολύ άσχημη. Σκεφτείτε και μόνο την κρίσιμη άμυνα, όπου ο Παπανικολάου και ο Αντετοκούνμπο ντουμπλάρουν τον Μπαρμπόσα και ο Βαρεζάο μένει μόνος του, αν κι εκεί δεν φταίει ο προπονητής, γιατί ήταν τελικά επιλογή των παικτών. Φτάνει όμως σαν φάση. Στην επίθεση πολλά θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά, λέμε κατόπιν εορτής, αλλά δε θα επεκταθούμε, γιατί ένας προπονητής κρίνει με βάση τα δεδομένα του αντιπάλου και της ροής του αγώνα.Με τη Βραζιλία ηθελε πιο μικρό rotation και απειλή από μακριά, αφού οι ψηλοί μας δεν έπαιξαν πολύ στο δεύτερο ημίχρονο, παίζοντας με ένα σχετικά ημίψηλο σχήμα. Εν μέρει του βγήκε, εν μέρει όχι, επιλογές είναι αυτές. Όσο για την Νέα Ζηλανδία, το σχέδιο του ειδικά με τον Γιάννη στο ανοικτό γήπεδο και σε παρόμοιες καταστάσεις, του βγήκε απόλυτα.
Όλα αυτά, όμως, ας σκεφτούμε ότι τα έχει ίσως και ο ίδιος στο μυαλό του, ή ότι ένας προπονητής γνωρίζει τα… τεχνικά καλύτερα από εμάς. Το επισημαίνουμε κι αυτό, γιατί αποτελεί έτερη πανελλήνια τάση να θεωρούμε, ότι είμαστε καλύτεροι στη δουλειά του άλλου.
Πέρα από αυτά, φαίνεται η διάθεση του ίδιου να βελτιώνεται, γιατί δεν έχει και τις πολλές παραστάσεις ως πρώτος σε αυτό το επίπεδο. Και αυτό είναι που δεν μπορεί να του προσάψει κανείς, ότι δηλαδή είναι εξελίξιμος ακόμη και διαρκώς δουλεύει, για να προσθέτει πράγματα στο παιχνίδι του. Το οποίο, αν θυμάται κανείς και τις ομάδες του, δεν είχε και τόση βάση πάνω στην άμυνα. Είχε πάντα κάτι πιο αλέγρο, οπότε ας μην παραξενευόμαστε με αυτό που θέλει να παρουσιάσει στην Εθνική, κάνοντας όπου χρειάζεται τις προσαρμογές του.
Στο κάτω κάτω, άξιζε την ευκαιρία του. Ήταν ο άνθρωπος που δέχθηκε, εκεί όπου όλοι οι άλλοι αρνήθηκαν, μας πέρασε με ασφάλεια από μια δύσκολη διαδικασία και κατάφερε να ενώσει πάλι όλους τους παίκτες, δημιουργώντας ένα εξαιρετικό κλίμα. Σε σύγκριση με την προ διετίας κατάσταση, είναι απείρως καλύτερη. Για να τα λέμε και όλα όπως είναι.
Το αν θα εκμεταλλευτεί την ευκαιρία του, βέβαια, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Η μεγάλη ευκαιρία για τον ίδιο και την ομάδα, να γράψουν ιστορία, είναι η ολική επαναφορά με ΗΠΑ και Τσεχία. Αν καταφέρει να μην εξαρτάται από κανέναν με το «2 στα 2» στη δεύτερη φάση, που είναι δύσκολο αλλά όχι ανέφικτο, τότε θα έχει κερδίσει για τα καλά το στοίχημα της διετίας του στον πάγκο της Εθνικής.
Αν δεν τα καταφέρει, το συζητάμε άλλη στιγμή τι μπορεί να γίνει. Προέχει να στηρίξουμε την προσπάθεια του ιδίου και των παικτών του. Ακούγεται αυτονόητο, αλλά στην Ελλάδα ούτε η στήριξη στην Εθνική δεν είναι αυτονόητη. Τόσο καλά πάμε…
Υπομονή, λοιπόν. Και ο ουρανός, όπως λέει μια ψυχή, θα γίνει πιο γαλανός…
