Δύναμη ψυχής

Αμερική. Μπάσκετ. Κολεγιακό πρωτάθλημα , NCAA. Τρίτη κατηγορία. Ομάδα: Gallaudet. Βλέποντας αυτές τις λέξεις, περιμένεις να διαβάσεις στην συνέχεια αυτού του άρθρου κάτι συνηθισμένο. Κάτι θεαματικό από τον μαγικό κόσμο του μπάσκετ της Αμερικής. Κάτι παράξενο. Σε καμία περίπτωση όμως το μυαλό σου δεν θα προβληματιστεί για κάτι σπουδαίο, για κάτι μεγάλο που κρύβεται πίσω από αυτές τις λέξεις, εκτός και αν... έδωσες προσοχή στον τίτλο. Στην τρίτη(!) κατηγορία του NCAA, εκεί που τα φώτα της δημοσιότητας είναι χαμηλωμένα, ανάβουν σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, που συμβαίνει κάτι και αγγίζει την δύναμη ψυχής. Η Κολεγιακή ομάδα, Gallaudet, τελείωσε την κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος με ρεκόρ 20-5, επίτευγμα που επιτρέπει στην ομάδα να συμμετάσχει στον ημιτελικό της διοργάνωσης για μία θέση στον Τελικό, που οδηγεί στην πρόκριση στις 64 καλύτερες ομάδας της κατηγορίας. Αλλα... Η μοναδική ιδιαιτερότητα της ομάδας αυτής, που διαβάζεις και αναρωτιέσαι αν είναι η μικρή ομάδα των Golden State Warriors, είναι το γεγονός πως όλοι, από τον φροντιστή της ομάδας μέχρι και τον τελευταίο φίλαθλο(!) είναι κωφάλαλοι. Σε ένα άθλημα που απαιτεί συνεχή και υψηλή επικοινωνιακή δουλειά, σε ένα άθλημα που μέσα στο παρκέ πρέπει να μιλάς όσο δεν μιλάς με την γυναίκα σου σε μία κρεβατομουρμούρα, τα παιδιά αυτά επικοινωνούν με την γλώσσα των κωφάλαλων. Θεέ μου... τι κάνουν αυτά τα παιδιά;! Με την βοήθεια βέβαια και των φιλάθλων τους, που δημιουργούν την πιο καυτή έδρα στην κατηγορία. Μα πως γίνεται; Είναι το ίδιο κωφάλαλοι. Δεν τους στερεί όμως την δυνατότητα να ζητωκραυγάζουν και να χτυπούν τα πόδια τους στις ξύλινες εξέδρες του γηπέδου, δίνοντας τον πιο ξεχωριστό ρυθμό σε αγώνα μπάσκετ. Σε αυτό συνηγορεί βέβαια και ο γκαρντ της ομάδας, Noah Valencia, ο οποίος μας λέει: "Οι φωνές των Κωφών είναι πολύ δυνατές. Όσο καιρό βρίσκομαι εδώ έχω δεθεί με όλα αυτά που συμβαίνουν . Τα στεφάνια, το παρκέ, τις φωνές, οι φίλαθλοί μας κάνουν σαν τρελοί”. Και για να σας λυθεί η απορία, για το πως τα καταφέρνουν αυτοί οι αθλητές και αγωνίζονται με τέτοια ιδιαίτερη ικανότητα, διότι δεν παύει να είναι μία ικανότητα και αυτό, να επικοινωνείς μάλιστα με πολύ δύσκολο τρόπο, ο βασικός φόργουορντ της ομάδας, Shawn Harrington, λέει το εξής απλό: " Μπορώ να κάνω ό,τι και οι υπόλοιποι. Το γεγονός ότι είμαι κωφός δεν έχει επηρεάσει την ζωή μου”. Είναι αυτό που παρακάτω θα πει και ο προπονητής της ομάδας, ο Kevin Kovacs, ότι δηλαδή ανήκουν εδώ, στον δικό μας κόσμο, όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι: " αν και νιώθουμε καλά τώρα, αυτό δεν έχει σημασία. Πρέπει να μείνουμε συγκεντρωμένοι και να παλέψουμε και να αισθανόμαστε ότι ανήκουμε εδώ”. H ίδια ομάδα, το μακρινό 1943 το είχε καταφέρει. Είχε φτάσει στον τελικό. Μετά από 74 χρόνια, και εβρισκόμενη δύο νίκες μακρία από την πρόκριση, το Κολέγιο Gallaudet, πλέον έχει εισβάλει στις καρδιές όλων μας, έχει κερδίσει τον σεβασμό και την εκτίμηση πάντων, και το κυριότερο, μας δίνει μαθήματα δύναμης ψυχής. Ακόμα και αν δεν προκριθούν, είναι ήδη νικητές στην καρδιά.