Το 1968 στο Καλλιμάρμαρο ήρθε το πρώτο. Ακριβώς 50 χρόνια αργότερα, λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά από τον τόπο του πρώτου θριάμβου, στο ΟΑΚΑ, ήρθε το τρίτο. Είχε μεσολαβήσει η δεύτερη κούπα το 2000 στη Λοζάνη. Η ΑΕΚ μετράει στην πολύχρονη ιστορία της τρία ευρωπαϊκά τρόπαια.
Για να καταλαβαίνουμε τι λέμε κι επειδή πολλές φορές δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε την πραγματική διάσταση των γεγονότων απαξιώνοντας πρόσωπα, καταστάσεις και επιτεύγματα, η ΑΕΚ έχει σηκώσει όσες ευρωπαϊκές κούπες κοσμούν την τροπαιοθήκη του Ολυμπιακού. Μόνον ο Παναθηναϊκός έχει περισσότερες. Και μην πει κανείς ότι άλλο η Ευρωλίγκα κι άλλο οτιδήποτε άλλο, γιατί...
Μια ευρωπαϊκή κούπα είναι πάντα μια ευρωπαϊκή κούπα. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που η ΑΕΚ τα έχει καταφέρει σε τρεις διαφορετικές περιόδους του ελληνικού μπάσκετ. Στα προ '87 χρόνια, όταν δεν κέρδιζε ευρωπαϊκά τρόπαια κανείς. Στο τέλος του 20ου και τις αρχές του 21ου αιώνα, στην κορύφωση της ακμής του ελληνικού μπάσκετ, όταν οι κούπες έρχονταν σωρηδόν. Και στη σύγχρονη εποχή, όταν μόνον Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έδειχναν να έχουν αυτό το προνόμιο. Μέχρι σήμερα...
Η ΑΕΚ, όμως, πέτυχε και κάτι άλλο μοναδικό την Κυριακή το βράδυ. Κατάφερε να διανύσει την απόσταση κόλαση-παράδεισος σε μόλις 4 χρόνια. Τόσο χρειάστηκε για να επιστρέψει από την ανυποληψία της Α2 και της Β' Εθνικής στην ευρωπαϊκή κορυφή. Δεν πρέπει κανείς να το ξεχνά αυτό. Πριν από μόλις 4 χρόνια η ΑΕΚ δεν υπήρχε στον μπασκετικό χάρτη. Κατάφερε, όμως, μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να αναγεννηθεί από την τέφρα της και να πετάξει πάλι στα ύψη που ήταν συνηθισμένη να πετά. Ως άλλος αρχαίος φοίνξ. Δικέφαλος φοίνιξ.
Το οφείλει αυτό στον Μάκη Αγγελόπουλο. Έναν άνθρωπο που μπήκε στο μπάσκετ για να κάνει ό,τι και πολλοί άλλοι πριν από αυτόν. Για να βοηθήσει την αγαπημένη του ομάδα σε μια δύσκολη στιγμή. Μόνο που αυτός είχε όραμα. Είχε πλάνο. Είχε έμπνευση. Είχε και λεφτά, βεβαίως, διότι είναι απαραίτητα. Όταν όμως δεν έχεις όλα τα άλλα, τα λεφτά μόνα τους δεν μπορούν να σε οδηγήσουν πουθενά.
Με τα λάθη του, που είναι αναπόφευκτα για όποιον δρα, ο Αγγελόπουλος χρειάστηκε 4 χρόνια για να φέρει την πλήρως απαξιωμένη ΑΕΚ εκεί που ήταν πριν κι εκεί που της αρμόζει λόγω ονόματος, ιστορίας και κόσμου. Κι αυτό είναι τεράστιο επίτευγμα. Όμοιό του δεν έχει σημειωθεί σε όλη την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Κανείς άλλος δεν έχει ξαναπέσει τόσο άσχημα και δεν έχει ξανασηκωθεί τόσο γρήγορα...
Με την κούπα του Basketball Champions League η ΑΕΚ πέτυχε τον μεγάλο φετινό στόχο της, βγαίνει δε πολλαπλά ωφελημένη. Αγωνιστικά, πνευματικά, οικονομικά (με το 1 εκ. Ευρώ, που παίρνει ως έπαθλο ο νικητής του BCL και το άλλο περίπου 1 εκ. Ευρώ, που υπολογίζεται ότι είναι περίπου τα έσοδα από τη διοργάνωση, ο Αγγελόπουλος έβγαλε όχι μόνο το κόστος διεξαγωγής του φάιναλ φορ, που ανήλθε περίπου στο 1 εκ., αλλά κι ένα σημαντικό κομμάτι από το μπάτζετ της φετινής σεζόν).
Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι βρήκε το κίνητρο για να συνεχίσει. Ο δρόμος της ΑΕΚ προς την καταξίωση και την καθιέρωση στην ευρωπαϊκή ελίτ δεν έχει πια γυρισμό...
Υ.Γ. Από αυτό εδώ το βήμα έχω ασκήσει έντονη κριτική στον Ντράγκαν Σάκοτα για διάφορες αποφάσεις, επιλογές και χειρισμούς του στη διάρκεια της σεζόν. Δεν παίρνω τίποτα πίσω. Αλλά μετά το τέλος του φάιναλ φορ οφείλω να του βγάλω το καπέλο. Η ΑΕΚ παρουσιάστηκε πανέτοιμη, με τη Μονακό έπαιξε το καλύτερο φετινό της παιχνίδι και ο ίδιος έκανε εξαιρετικό κοουτσάρισμα, ειδικά στον τελικό. Η νίκη στο φάιναλ φορ τού ανήκει, όπως του ανήκει και η νίκη στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Οι δύο κούπες της ΑΕΚ φέτος έχουν τη σφραγίδα του.
