Διαχρονική αξία

Όταν το καλοκαίρι του 2010 ο Βασίλης Σπανούλης έπαιρνε την απόφαση της ζωής του και οι αδελφοί Αγγελόπουλοι τον έπειθαν για το μεγαλύτερο (αλλά με σίγουρη απόδοση) στοίχημα της προεδρικής τους θητείας στον Ολυμπιακό ίσως κανείς δεν φανταζόταν όχι τη συνέχεια αλλά κυρίως τη διάρκεια. Διότι η επόμενη μέρα και τα επόμενα χρόνια ήταν φανερό ότι θα ερχόντουσαν (επιστροφή στους τίτλους σε Ελλάδα και Ευρώπη και αλλαγή επιπέδου με πέντε τελικούς Ευρωλίγκας σε αυτή τη δεκαετία, με τον πρώτο – το 2010 – να μην το έχει προλάβει ακόμα ο Σπανούλης). Όμως πόσοι θα μπορούσαν να φανταστούν ότι σήμερα 10 χρόνια μετά ο Βασίλης Σπανούλης θα περνούσε στα κιτάπια της ιστορίας ως ο πρώτος των πρώτων αρχισκόρερ όλων των εποχών από το 1957 και μέχρι σήμερα και μεταξύ 7000 και πλέον παικτών (εκ των οποίων μερικοί κολοσσοί με πρώτο και καλύτερο τον δικό μας «θεό» Νίκο Γκάλη) που συμμετείχαν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ; Πως να μπορούσε να φανταστεί κάποιος ότι στα 38 του ο Kill Bill όχι απλά θα παίζει ακόμα ανταγωνιστικά και με τον μοναδικό αθλητικό εγωϊσμό που διαθέτει, αλλά θα κάνει σκέψεις ακόμα και για έναν «τελευταίο χορό» με την εθνική ομάδα για το όραμα της (δύσκολης) πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες ; Δεν θα υπήρχε (τουλάχιστον για εκτός έδρας αγώνα) καλύτερη τοποθεσία από την έδρα του Ερυθρού Αστέρα σε ένα κατακόκκινο τοπίο (το οποίο θα ήταν μαγικό εάν είχε και κόσμο που είναι βέβαιο ότι θα αποθέωνε αυτόν τον τεράστιο παίκτη). Θα ήταν αδύνατον ο καλύτερος του φίλος (στην ομάδα) ο «αδελφός» του, ο άνθρωπος που έκανε ιπποτικά ένα βήμα πίσω και παραχώρησε την αρχηγία όταν ο Βασίλης Σπανούλης ήρθε στο ΣΕΦ, να μην έκανε τα πάντα για να μην χαλάσει αυτή η σπουδαία στιγμή του κολλητού του. Ο Γιώργος Πρίντεζης έβαλε φαρδια πλατιά την υπογραφή του στα τελευταία 55 δευτερόλεπτα με μια μεγάλη άμυνα και δύο ακόμα πιο μεγάλα καλάθια, το τελευταίο εκ των οποίων ήταν και νικηφόρο. Όμως το μεγαλύτερο κέρδος από την παρουσία αυτών των δύο «μύθων» του ελληνικού μπάσκετ και του Ολυμπιακού είναι που έχουν μεταλαμπαδεύσει το dna τους (στο βαθμό που γίνεται) στους υπόλοιπους Έλληνες. Ο Κώστας Σλούκας είχε την τύχη να προπονείται και να παίζει δίπλα τους ακόμα και στα πιο νεανικά του χρόνια και τώρα είναι και...βετεράνος στη συνύπαρξη με Σπανούλη και Πρίντεζη. Ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης έχει το προνόμιο να το ζει εφέτος (όπως και από πέρυσι ο Χαραλαμπόπουλος και ο Κόνιαρης αλλά και οι πιο πιτσιρικάδες που ακολουθούν, ακόμα και ο Ποκουσέφσκι που το πήρε κληρονομιά στις ΗΠΑ) και τη κρίσιμη στιγμή βγήκε μπροστά σε άμυνα και επίθεση απόλυτα συνειδητοποιημένος. Ο Ολυμπιακός «απογείωσε» την τελευταία δεκαετία τον ελληνικό κορμό του στο τρόπο που βγαίνει μπροστά στα δύσκολα και κάνει, ακόμα και καλούς ξένους να μοιάζουν με...κομπάρσοι στην ομάδα. Σαν να συμπληρώνουν τους βασικούς ηθοποιούς και να εντυπωσιάζονται από αυτούς. Είναι λογικό να απολαμβάνεις αυτούς τους παίκτες είτε ως συμπαίκτης είτε (ακόμα) και ως αντίπαλος και στον Ολυμπιακό θα πρέπει να σχεδιάσουν κάποια στιγμή την επόμενη μέρα και το πως θα κρατήσουν αυτή τη δυάδα και μετά την αποχώρησή τους από τα παρκέ (που μόνο οι ίδιοι μπορούν να οριοθετήσουν) στο σύλλογο. Θα είναι – εάν συμβεί αυτό – άλλος ένας τίτλος για την ομάδα. Υ.Γ.1: Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια ώρα του έπους του Βασίλη Σπανούλη, 533 χιλιόμετρα βορειότερα στη Σλοβενία ο Βαγγέλης Μάντζαρης έκανε την εμφάνιση της καριέρα του με τρίπλ ντάμπλ (12 πόντοι, 10 ασίστ, 10 ριμπάουντ) παρά την ήττα-αποκλεισμό του Προμηθέα Πάτρας από την Τσεντεβίτα Ολύμπια. Και αυτός ανδρώθηκε και έβγαλε το...φροντιστήριο Σπανούλη-Πρίντεζη εντός και εκτός γηπέδου και αποδυτηρίων. Υ.Γ. 2: Η γιορτινή βραδιά στο Βελιγράδι σαφώς και χαροποίησε και τον Γιώργο Μπαρτζώκα που όμως την ίδια στιγμή σημείωσε με έντονα γράμματα στο μπλοκάκι του τα 19 λάθη της ομάδας του και τα 12 επιθετικά ριμπάουντ του Ερυθρού Αστέρα. Με ομάδα της πρώτης δεκάδας, και με αυτό το στατιστικό στοιχείο η ήττα είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη.