Οι 38 πόντοι διαφοράς είναι το λιγότερο που θα πρέπει να απασχολεί ή να ενδιαφέρει τον Παναθηναϊκό ενόψει της συνέχειας. Έτσι κι αλλιώς είναι τόσα αυτά στα οποία μπορεί να σταθεί με την αντίστροφη μέτρηση πλέον να αρχίζει από σήμερα το πρωί για τους τελικούς του πρωταθλήματος για τους «πράσινους».
Το πρώτο και ιδιαίτερα σημαντικό είναι ο Νικ Καλάθης. Στη σειρά των αγώνων με την ΑΕΚ δείχνει ποιος είναι, δείχνει –αν θέλετε- γιατί ο Παναθηναϊκός πόνταρε τόσα πάνω του. Ίσως τώρα να μπορεί να το διαχειριστεί, ίσως απλά να του βγήκαν τα παιχνίδια. Το σίγουρο είναι πως ο Παναθηναϊκός μοιάζει ομάδα του πιο πολύ από ποτέ. Όχι μόνο γι’ αυτά που κάνει ο ίδιος, αλλά για τον τρόπο που συμπεριφέρεται η ίδια η ομάδα στο παρκέ.
Το... ταίρι του ήρθε στο πρόσωπο του Γιάννη Μπουρούση. Κάνουν το αγαπημένο τους παιχνίδι, βοηθά ο ένας τον άλλον με τον τρόπο του (πάσες ο ένας, καλά σκριν ο άλλος ή ανοίγοντας διαδρόμους ο άλλος) και ο ψηλός δείχνει ιδιαίτερα ορεξάτος και πιο επιθετικός από ότι ήταν ίσως όλη τη χρονιά. «Φταίει» βέβαια και το γεγονός πως έχουν πλέον «πάει» στις θέσεις του και λειτουργούν άψογα ως ζευγάρι με τον ίδιο –εννοείται- στο πέντε και τον Κρις Σίνγκλετον στο τέσσερα.
Ο Παναθηναϊκός δείχνει σε αυτά τα παιχνίδια πως δεν είναι ομάδα του ενός. Δεν τα περιμένει όλα από τον Σίνγκλετον, ή τα «παλαβά» του Μάικ Τζέιμς, ή τα μακρινά σουτ του Ρίβερς. Περιμένει όλα αυτά μαζί –αρκεί αυτά τα «παλαβά» να είναι περιορισμένα- και κάτι περισσότερο. Η παρουσία του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου είναι πια πιο ουσιαστική και ο τρόπος που διαφαίνεται αγώνα με τον αγώνα πως βρίσκει την αυτοπεποίθησή του και νιώθει πιο σημαντικός ο ίδιος είναι ιδιαίτερα σημαντική. Η χωρίς «φιοριτούρες» παρουσία του Φελντέιν (δώσε εκείνη την πάσα στον αιφνιδιασμό!), τα πιο θετικά λεπτά του Γκιστ και φυσικά η σταθερά θετική συνδρομή του Νίκου Παππά λύνουν τα χέρια του Τσάβι Πασκουάλ.
Ο οποίος Πασκουάλ έχει δείξει σε αυτά τα παιχνίδια τη διάθεση να μην δώσει άφεση αμαρτιών: Λάθος; Έξω... Χωρίς πολλά πολλά. Το γεγονός πως σε ένα παιχνίδι 30 πόντων (κατά μέσο όρο) ο Παναθηναϊκός είχε συνολικά τέσσερις «τραβηγμένες» επιθέσεις λέει πολλά για μια ομάδα που υπήρχαν παιχνίδι που μετρούσε τις μυαλωμένες επιθέσεις με το σταγονόμετρο.
Το τελευταίο «πακέτο» δεν είναι μπασκετικό, αλλά θα μου επιτρέψετε να πιστεύω πως πολλές φορές μετράει περισσότερο και από τα συστήματα: Είναι ο συνδυασμός διάθεσης, σύνεσης, μυαλού και αν υπάρχει και ολίγη από εγωισμό ακόμη καλύτερα. Ο Παναθηναϊκός φαίνεται να έχει αυτό το καρέ, που από τόσα παιχνίδια του έλειπε φέτος. Τα εφόδια ήταν εκεί... Το ποιος θα καταλάβαινε τι πρέπει να γίνει είναι άλλη ιστορία. Όπως επίσης κι αν το κατάλαβε όντως... Κυριακή κοντή γιορτή δεν λένε; Το παρκέ θα τα δείξει όλα, απέναντι σε έναν αντίπαλο που θα είναι πολύ πιο δυνατός, πολύ πιο «δεμένος» και σίγουρα πληγωμένος από την απώλεια ενός τίτλου.
ΥΓ1 Ο καθένας με τον πόνο του κι εγώ με τον δικό μου. Ναι... Στους 30 πόντους η διαφορά, αλλά ο Μιχάλης Λούντζης μπήκε και έδειξε πως ο φόβος είναι άγνωστη λέξη, ενώ αντίθετα η ικανότητα ιδιαίτερα γνώριμη. Καλό θα ήταν να μην χαθεί ένας ακόμη «μικρός». Πολύ περισσότερο όταν συνδυάζει ταλέντο, όρεξη για δουλειά και αθλητικά προσόντα. Μιλάμε για Έλληνες παίκτες. Δεν χάθηκαν ξαφνικά. Οι Έλληνες παίκτες είναι εκεί. Και περιμένουν. Μικρότεροι ή μεγαλύτεροι. Μένει στις ομάδες και στους προπονητές να τους αξιοποιήσουν σωστά... Δίνοντας χρόνο και με υπομονή.
