"Ναι. Έχω δει το βίντεο. Μια φορά. Μια φορά ήταν αρκετή.
Ήταν Κυριακή του Πάσχα το 2013. Προημιτελικός του τελικού τουρνουά του NCAA. Παίζαμε με το Ντιουκ και προηγούμαστε με διαφορά τεσσάρων πόντων. Η πρόκριση στο φάιναλ φορ ήταν ανοικτή. Έμεναν κάτι λιγότερο από επτά λεπτά για το τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Το Ντιουκ είχε την μπάλα κι εμείς με κάποιον τρόπο είχαμε χάσει τις θέσεις μας στο αμυντικό ροτέισον κι είχαμε αφήσει τον Τάιλερ Θόρντον ελεύθερο έξω από τη γραμμή του τριπόντου στα πλάγια. Ήμουν στην κορυφή της ρακέτας - ο πιο κοντινός στον σουτέρ - και ο Τσέιν Μπεχάναν μου έδωσε μια σπρωξιά για να πάω να εμποδίσω το σουτ.
Θυμάμαι ότι πήδηξα για να κόψω το σουτ κι ενώ ήμουν στον αέρα, γύρισα το κεφάλι μου πίσω για να δω πού θα πήγαινε η μπάλα κατευθυνόμενη προς το καλάθι. Δεν κοίταζα πού θα προσγειωνόμουν.
Θυμάμαι τα πόδια μου να χτυπούν στο παρκέ. Θυμάμαι το σώμα μου να χτυπά στο έδαφος. Θυμάμαι ότι το πρώτο πράγμα που είδα ήταν τον κόουτς Ρικ Πιτίνο να με κοιτάζει καθώς ήμουν ξαπλωμένος στο έδαφος. Έμοιαζε σα να είχε δει φάντασμα.
Μετά κοίταξα κάτω και είδα το οστό της κνήμης να εξέχει από το δεξί πόδι μου. Και θυμάμαι ότι σκέφτηκα: "Σκ...ά"...
Δεν ένιωθα πόνο. Δεν ξέρω αν αυτό οφειλόταν στο ότι είχα πάθει σοκ ή κάτι άλλο. Αλλά ειλικρινά, δεν ένιωθα τίποτα. Όλους τους άλλους τους είχε πιάσει υστερία. Οι συμπαίκτες μου έκλαιγαν. Άλλοι κόντευαν να τρελαθούν. Ο Λιουκ Χάνκοκ ήταν σκυμμένος από πάνω μου και μου έλεγε: "Χαλάρωσε. Όλα θα πάνε καλά".
Μόλις μπόρεσα να καταλάβω τι είχε συμβεί, ειλικρινά δεν σκέφτηκα τον εαυτό μου. Η μόνη σκέψη μου ήταν πώς θα κερδίζαμε το παιχνίδι. Ήθελα να κερδίσουμε, γιατί είχαμε δουλέψει τόσο σκληρά για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Ήθελα να κερδίσουμε για να μη νιώθω ότι τραυματίστηκα για το τίποτα. Οπότε, αυτό το μήνυμα έστειλα στα παιδιά την ώρα που οι τραυματιοφορείς με μετέφεραν με το καροτσάκι στο ασθενοφόρο. "Μην ανησυχείτε για μένα", έλεγα. "Απλώς κερδίστε αυτό το παιχνίδι".
Ο Κέβιν Ουέαρ περιγράφει για λογαριασμό του theplayerstribune.com τις λεπτομέρειες του ανατριχιαστικού τραυματισμού του στον αγώνα με το Ντιουκ. Ήταν 31 Μαρτίου 2013 όταν έσπασε το πόδι του σε ζωντανή σύνδεση, σοκάροντας όχι μόνο συμπαίκτες, αντιπάλους και θεατές στο Lucas Oil Stadium της Ιντιανάπολις, αλλά και τα εκατομμύρια των τηλεθεατών σε όλες τις ΗΠΑ, που παρακολουθούσαν τη μετάδοση του αγώνα από το ESPN.
Έχουν περάσει 4,5 χρόνια από τότε και ο Κέβιν Ουέαρ βρίσκεται πλέον στην Ελλάδα. Φορά τη φανέλα του Φάρου ΓΣΛ και ανυπομονεί να αρχίσει το ελληνικό πρωτάθλημα για να δείξει σε όλο τον κόσμο ότι αυτός είναι ο Κέβιν Ουέαρ και παίζει μπάσκετ!
"Από τότε που χτύπησα, όσοι με βλέπουν να παίζω με ρωτούν ένα πράγμα: "Εσύ δεν είσαι που είχες σπάσει το πόδι σου"; Αυτό είναι το μόνο που θυμούνται από μένα. Ούτε το Λούιβιλ ούτε το Τζόρτζια Στέιτ ούτε πιο πριν το γυμνάσιο, τίποτα. Ναι, αλλά εγώ είχα παίξει και παίζω ακόμα μπάσκετ. Όμως μόνο για τον τραυματισμό μου με θυμούνται", λέει με παράπονο στο basketa.gr. "Τότε πολλοί ήταν εκείνοι που έλεγαν ότι δεν επρόκειτο να παίξω ξανά μπάσκετ, να όμως που βρίσκομαι τώρα εδώ και ετοιμάζομαι να παίξω στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ένα πολύ δυνατό πρωτάθλημα, ίσως το πιο δυνατό μετά την Ευρωλίγκα και κανά δυο άλλα στην Ευρώπη. Και είμαι πραγματικά ευγνώμων γι' αυτό".
Γυρίζοντας το μυαλό του πίσω σε εκείνο το βράδυ του Μαρτίου του 2013 παραδέχεται ότι οι στιγμές ήταν σοκαριστικές. Κυρίως για τους άλλους όμως: "Ήταν πράγματι πολύ άσχημος ο τραυματισμός, αν κι εγώ στην αρχή δεν είχα ιδέα για τη σοβαρότητά του. Δεν είχα δει αμέσως ότι το κόκαλο εξείχε και το πόδι μου κρεμόταν. Οι προπονητές μου τρόμαξαν πάρα πολύ, περισσότερο απ' όσο είχα τρομάξει εγώ. Αλλά, δόξα τω Θεώ, ήταν ένα καθαρό κάταγμα. Δεν είχαν πειραχτεί ούτε τένοντες ούτε σύνδεσμοι ούτε τίποτα. Μόνο το κόκαλο είχε σπάσει, αλλά, ξέρεις, το κόκαλο κολλάει και είναι όλα καλά μετά".
Ο ίδιος είχε καταφέρει να διατηρήσει την ψυχραιμία του: "Από την πρώτη στιγμή ήξερα βαθιά μέσα μου πως ο Θεός θα τα φρόντιζε όλα. Είμαι δυνατός χαρακτήρας. Και ποτέ δεν πίστεψα ότι εξαιτίας αυτού του τραυματισμού θα τελείωνε πρόωρα η καριέρα μου, αν και δεν ήταν λίγοι όσοι πίστεψαν κάτι τέτοιο βλέποντας το πόδι μου να κρέμεται. Μετά την εγχείρηση οι γιατροί μου είπαν ότι σε έξι μήνες θα έπαιζα ξανά μπάσκετ κι έγινε πράγματι έτσι. Μετά από έξι μήνες έπαιξα μπάσκετ".
"Όλα γίνονται για κάποιο λόγο"
Για την ακρίβεια, ήταν επτά οι μήνες που πέρασαν από εκείνο το βράδυ στην Ιντιανάπολις, όταν ο Κέβιν Ουέαρ πάτησε ξανά στο παρκέ και έπαιξε σε ένα φιλικό αγώνα του Λούιβιλ.
Ο ίδιος ένιωθε δυνατός, αλλά διαπίστωσε ότι η συμπεριφορά των συμπαικτών και των προπονητών του απέναντί του είχε αλλάξει. Οι συμπαίκτες του απέφευγαν να τον μαρκάρουν δυνατά στην προπόνηση φοβούμενοι μήπως τον χτυπήσουν ξανά. Και οι προπονητές του δίσταζαν να του δώσουν χρόνο συμμετοχής, διότι δεν ήθελαν να ρισκάρουν υποτροπή.
Κάποια στιγμή ο Ρικ Πιτίνο τον πλησίασε και του συνέστησε να μην αγωνιστεί καθόλου τη σεζόν 2013-14 προκειμένου να γίνει τελείως καλά. Αλλά ο Κέβιν δεν ήθελε ούτε να ακούσει γι' αυτό. Και πήρε την απόφαση να φύγει. Πήρε μεταγραφή στο Τζόρτζια Στέιτ για να βρίσκεται κοντά στη μητέρα του, στην Ατλάντα. Και μετά από δύο παραγωγικά χρόνια στους Πάνθερς άρχισε την επαγγελματική καριέρα του. Στη Φινλανδία, στην Τσεχία και φέτος στην Ελλάδα. Το μόνο που πήρε αναβολή ήταν το όνειρο του ΝΒΑ.
"Πριν ακόμα χτυπήσω ήταν πολλοί αυτοί που έλεγαν ότι έπαιζα καλά στο Λούιβιλ και ότι είχα αρκετές πιθανότητες να φτάσω ως το ΝΒΑ. Ο τραυματισμός μου, βέβαια, τα πήγε πίσω όλα αυτά. Αλλά ξέρεις κάτι; Αισθάνομαι ότι όλα τελικά γίνονται για κάποιο λόγο. Ίσως ο Θεός ήθελε να με καθυστερήσει για να με αναγκάσει να δουλέψω ακόμα πιο σκληρά, ώστε να είμαι απόλυτα έτοιμος όταν θα κάνω το βήμα προς το ΝΒΑ. Γι' αυτό νιώθω χαρούμενος που βρίσκομαι τώρα εδώ.
Το ελληνικό πρωτάθλημα είναι το πιο δυνατό από όσα έπαιξα μέχρι σήμερα, έχει πολύ καλές ομάδες, όπως ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, κι έχουμε κι εμείς στη Λάρισα μια πολύ καλή ομάδα. Θα εκπλαγεί ο κόσμος από το μπάσκετ που θα παίξουμε φέτος. Είμαι ακόμα 24 ετών και πορεύομαι στη ζωή με ό,τι μου δίνει η κάθε μέρα. Και εκτιμώ αυτά που έχω στα χέρια μου την κάθε στιγμή".
"Πατρική φιγούρα ο Πιτίνο"
Ο Κέβιν Ουέαρ έφυγε πρόωρα από το Λούιβιλ, αλλά το έχει πάντα μέσα στην καρδιά του. Άλλωστε είναι κι αυτός ανάμεσα στους παίκτες που πανηγύρισαν τον τίτλο του 2013, έστω κι αν ο τραυματισμός του δεν του επέτρεψε να αγωνιστεί στο φάιναλ φορ. Ήταν όμως στο γήπεδο κι έκοψε ένα από τα διχτάκια, σε μια στιγμή που ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει ως την καλύτερη της ζωής του. Τώρα, λοιπόν, που το πανεπιστήμιο έχει βρεθεί στη δίνη του σκανδάλου με τις δωροδοκίες, που συγκλονίζει το NCAA, είναι λογικό να έχει πέσει από τα σύννεφα.
"Το άκουσα και δεν μπορώ να το πιστέψω. Τα πήρε κάποιος από το Λούιβιλ; Ποιος είναι αυτός; Δεν τα χωράει ανθρώπου νους όσα ακούγονται. Τι να πω;", λέει ο Κέβιν εκφράζοντας μια έκπληξη που είναι λογική, από τη στιγμή που ο ίδιος, όσο έπαιζε και φοιτούσε στο πανεπιστήμιο, δεν είχε καταλάβει ότι γίνονταν τέτοια πράγματα πίσω από τις κουρτίνες:
"Δεν είχα ακούσει τίποτα όσο ήμουν εκεί. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι η Adidas (σ.σ. εμπλέκεται υψηλόβαθμος στέλεχός της στο σκάνδαλο, ενώ και όλα τα εμπλεκόμενα στην υπόθεση πανεπιστήμια έχουν χορηγό τη συγκεκριμένη εταιρεία) ήταν σπόνσορας του πανεπιστημίου πριν ακόμα πάω εγώ σε αυτό. Δεν ξέρω πώς έχει γίνει όλη αυτή η ιστορία και ποιος είναι μπλεγμένος σε αυτήν. Το FBI να κάνει έρευνα από το πουθενά στο Λούιβιλ; Είναι τρελό! Σοκαριστικό. Δεν βγάζει νόημα"...
Η κουβέντα με τον Κέβιν Ουέαρ έγινε πριν γίνει γνωστό ότι ο Ρικ Πιτίνο απολύθηκε από το Λούιβιλ και το όνομά του ενεπλάκη και επισήμως στο σκάνδαλο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν απλώς ύποπτος, αλλά ο Κέβιν είχε μόνο καλά λόγια να πει γι' αυτόν:
"Είναι σπουδαίος άνθρωπος, μια πατρική φιγούρα μέσα κι έξω από το γήπεδο. Γι' αυτόν δεν μετράει μόνο να μάθεις να παίζεις μπάσκετ, αλλά και η εκπαίδευσή σου, το μέλλον σου, το να γίνεις σωστός άνθρωπος. Νιώθω σοκαρισμένος μαθαίνοντας ότι είναι μπλεγμένος σε αυτή την ιστορία. Τον ξέρω πολύ καλά και είμαι βέβαιος ότι δεν έχει καμία σχέση. Όμως όλο αυτό θα κάνει κακό στο όνομα και στην οικογένειά του".
