Πέρασαν πολλά χρόνια από εκείνη τη μέρα. 21 χρόνια. Mια ολόκληρη ζωή. 2 Αυγούστου 1996. Μία ημερομηνία που μπορεί να χαρακτηριστεί και «σταθμός» για την εθνική ομάδα. Ήταν η μέρα στην οποία ο Παναγιώτης Γιαννάκης φόρεσε για τελευταία φορά τη φανέλα με το εθνόσημο. Για εκείνον όμως δεν ήταν απλά μία φανέλα μετά από 20 χρόνια πορείας με αυτήν. Ήταν το ίδιο του το δέρμα. Μπορείς να βγάλεις το δέρμα από πάνω σου;
«Θέλω να σας πω ότι ήρθε η ώρα να σταματήσω από την εθνική.
Είναι δύσκολο και το καταλαβαίνετε, αλλά θα μου επιτρέψετε να σας πω δύο λόγια. Φυλάξτε αυτή την ομάδα σαν κόρη οφθαλμού. Η εθνική είχε, έχει και θα συνεχίσει να έχει επιτυχίες. Πρέπει να αισθάνεστε ότι αυτή η ομάδα είναι η υπερηφάνεια σας, η τιμή σας, ο ίδιος ο εαυτός σας. Πλέον η σκυτάλη περνάει σε εσάς. Να την προσέχετε σαν την ψυχή σας» είχε πει ο «δράκος».
Η τελευταία παράσταση του Παναγιώτη Γιαννάκη ήταν στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα. Η εθνική μας αντιμετώπισε τη Βραζιλία για την 5η θέση του τουρνουά και το 91-72 ήταν αυτό που κρύφτηκε από την βαριά ιστορία του «δράκου». Κρύφτηκε πίσω και από τις μικρές ιστορίες που είχε εκείνη η μέρα. Η αγκαλιά του Γιαννάκη με τον Όσκαρ Σμιντ που φορούσε κι εκείνος για τελευταία φορά τη φανέλα της εθνικής του ομάδας στο «Τζόρτζια Ντομ», η ομιλία του Γιαννάκη προς τους συμπαίκτες του, τα δάκρια στα μάτια των περισσότερων διεθνών και πόσα ακόμη που ίσως να μην έγιναν γνωστά. «Δεν φεύγει ο Γιαννάκης, φεύγει το ίδιο το μπάσκετ» είχε πει ο Γιώργος Σιγάλας, αυτός που παρέλαβε την αρχηγία της «επίσημης αγαπημένης» από τον «δράκο».
Στην Ατλάντα με τους έτερους «σωματοφύλακες» Χριστοδούλου, Φασούλα και τον πιτσιρικά ακόμη Αλβέρτη
Ο Γιαννάκης έκλεισε στα 37 του μια διαδρομή που είχε αρχίσει στα 17 του, το 1976 σε ένα παιχνίδι κόντρα στην Τσεχοσλοβακία. Σε αυτή τη διαδρομή μέτρησε 351 παρουσίες με το εθνόσημο επίδοση που είναι η κορυφαία όλων των εποχών για Ευρωπαίο παίκτη. Σε αυτές σημείωσε 5.301 πόντους όμως η ιστορία του στην εθνική ομάδα δεν εξαντλείται σε αριθμούς. Ούτε καν στα μετάλλια και τις παρουσίες σε Ολυμπιακά τουρνουά.
Δημιούργησε μια παρακαταθήκη που είναι περισσότερο από βαριά για τους μεταγενέστερους διεθνείς. Γι’ αυτό και αποτελεί ακόμη και σήμερα, σημείο αναφοράς το φορτισμένο συγκινησιακά «αντίο» του Γιαννάκη εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ στην Ατλάντα.
Photo Credits: Eurokinissi
