Συγκινημένος ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης, μετά την τιμή που έγινε στον ίδιο με τη μετονομασία του 1ου ΓΕΛ Νικαίας, σε αναγνώριση όσων έχει προσφέρει στο ελληνικό μπάσκετ, αλλά και την περιοχή αυτή της Αττικής, με τον προπονητή του Άρη να αναφέρεται στα... χρόνια της αθωότητας και να προτρέπει τον αθλητισμό στους μαθητές που παρευρίσκονταν στη σχετική τελετή, στέλνοντας μερικά σημαντική μηνύματα.
Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, συγκεκριμένα, ανέφερε για την τελετή πως «θέλω να σας ευχαριστήσω για όλα αυτά τα μαθήματα που πήρα. Εδώ είναι ένας ευλογημένος τόπος, ένας τόπος που έχει βγάλει γενναίους ανθρώπους, του μόχθου και της πάλης. Καταρχάς για να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον, για να βελτιώσουν τη ζωή τους και να δώσουν δύναμη στα παιδιά τους να πάνε τα όνειρά τους πιο μακριά. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά, όπου νοιαζόταν ο ένας για τον άλλον και νομίζω πως αυτό συνεχίζεται. Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Έχω μάθει τόσα πολλά, με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ στη ζωή μου. Φυσικά, το μπάσκετ ήταν ένα παιχνίδι που με βελτίωσε πολύ. Όχι μόνο τη ζωή μου, αλλά και τον χαρακτήρα μου, τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζα τα πράγματα. Ένα παιχνίδι που το γνώρισα πηγαίνοντας για ποδόσφαιρο. Ήταν η εύκολη διασκέδαση για εμάς, όταν ήμασταν πιτσιρίκια. Πηγαίνοντας για ποδόσφαιρο, βρέθηκα στον Πλάτωνα, ο οποίος ήταν αλάνα και ένα γηπεδάκι μπάσκετ. Κάποια βράδια, συνήθως Δευτέρα, γινόταν αγώνας Α΄ Αθηνών. Τότε υπήρχε μία ομάδα μπάσκετ η Χ.Α.Ν. Νικαίας, τουλάχιστον αυτήν ήξερα εγώ, γιατί μετά γνώρισα την ομάδα της καρδιάς μου. Είδα τον μετέπειτα προπονητή μου, τον Βύρωνα τον Κρίθαρη και δεν ήθελα να του μοιάσω, γιατί καθόταν στον πάγκο, εγώ ήθελα να παίζω. Έτσι, ξεκίνησε να μου αρέσει αυτό το παιχνίδι, όταν ήμουν περίπου 9 ετών. Η μητέρα μου ήθελε να πηγαίνω σχολείο, να μην παίζω μπάσκετ, φοβόταν μην παρασυρθώ».
Για να συνεχίσει λέγοντας: «Ένας φόβος που υπάρχει και σήμερα στα παιδιά μας, να μην μένουν στο σπίτι, να μάθουν να κάνουν αθλητισμό. Εγώ έμαθα ότι το πλοίο της ζωής μας, που είναι το σώμα μας, πρέπει να το προσέχουμε. Όλα αυτά τα έμαθα από το μπάσκετ. Είναι ένα παιχνίδι που αν το αγαπήσεις πραγματικά και το σέβεσαι, μπορεί να σου δώσει πολλά και ακόμα περισσότερα όταν σέβεσαι τους συμπαίκτες σου και θες να τους βοηθήσεις να γίνουν καλύτεροι. Είναι μεγάλη ευλογία να έχεις τη δύναμη μέσα από το πάθος και τον εγωισμό που βγάζει ο αθλητισμός, να θες να κάνεις τον άλλον καλύτερο. Αυτό σπρώχνει και εσένα. Γι’ αυτό νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για τους συμπαίκτες μου και για τα παιδιά που συναγωνίστηκα. Εκείνη η παρέα που ξεκίνησε από ένα όνειρο δύο – τριών ανθρώπων να δημιουργήσουν μία ομάδα στην άκρη της Νίκαιας. Μας έδωσαν ευκαιρία να δημιουργηθεί αυτή η «κυψέλη», η οποία έγινε το 1965 και εγώ γράφτηκα το 1971. Λίγο πριν είχε γίνει μία μάζωξη με παιδιά πέντε - έξι χρόνια μεγαλύτερα από μένα, τα οποία τα πήραν από σχολεία και δρόμους. Αυτή η παρέα ξεκίνησε από το Β΄τοπικό και έφτασε να κάνει γνωστή τη Νίκαια σε όλη την Ελλάδα και να παίξει σε Κύπελλα Ευρώπης. Τα λέω όλα αυτά, γιατί δεν υπάρχει όνειρο που δεν μπορούμε να το πετύχουμε. Όταν ήμουν νεαρός είχα όνειρα, αλλά πρώτα με ενδιέφερε η επόμενη μέρα, πως θα κάνω σκληρότερη προπόνηση και πώς να παρακινήσω άλλα παιδιά να παίξουν. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ. Όταν άρχισα να εξελίσσομαι κοιτούσα εφημερίδες. Το μπάσκετ είχε ένα μονόστηλο και δεν φανταζόμουν ότι θα γίνει αυτό που έγινε. Αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα είναι γνωστή για το μπάσκετ που παίζει. Έχει παιδιά που κάνουν συγκλονιστικά πράγματα. Τα παιδιά στην Νίκαια μπορεί να μην ήμασταν πολύ ψηλοί, αλλά πιστεύαμε. Αυτή η πίστη μας έδωσε απλόχερα όλα αυτά. Αυτή η πίστη είχε πολύ πάθος, πολλή εργατικότητα και πολύ σεβασμό στον αντίπαλο. Λέω πολλές φορές, τι ωραία που θα ήταν να είχα ακόμα δυσκολότερους αντιπάλους. Αυτοί είναι οι καλύτεροι προπονητές, σου βάζουν προβλήματα και αν έχεις θέληση και μεράκι, θα γίνεις καλύτερος. Παιδιά, δεν ξέρετε τι δύναμη κρύβετε μέσα σας και τι ταλέντο έχετε. Όλοι γεννιόμαστε με ένα «ανθρωπάκι» μέσα μας, το οποίο κάθε μέρα σου λέει να μην κάνεις τίποτα, να κοροϊδεύεις τους άλλους, να μην γυμνάζεσαι, να μην διαβάζεις, να κάνεις τον έξυπνο. Αυτό πρέπει να το νικήσεις, είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος. Αυτό προσπάθησα να νικήσω και είναι η μεγαλύτερη νίκη για το μέλλον της ζωής σας. Θέλει να μεγαλώσει και να πάρει τη θέση σας και πρέπει να το πολεμάτε καθημερινά. Η ζωή είναι πάρα πολύ ωραία, υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε, που θα κάνουν εμάς και τους άλλους καλύτερους. Αισθάνομαι ευλογημένος. Καταρχάς το εκλαμβάνω σαν μία κίνηση που τιμάει το μπάσκετ και δεύτερον τιμάει το πάθος και την εργατικότητα που παίρνεις από αυτόν τον τόπο. Είναι ένας τόπος που σου μαθαίνει να παλεύεις και να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό, για να κυνηγήσεις τα όνειρά σου. Θα ήθελα να τους ευχαριστήσω που μου έδωσαν αυτήν την ευκαιρία. Ειλικρινά, εδώ βρήκα ανθρώπους που με βοήθησαν πάρα πολύ στο να μάθω να σέβομαι τους αντιπάλους μου, να τους αγαπάω και να αγαπάω τον συναγωνισμό, αλλά και να πιστεύω ότι μπορώ κάθε μέρα να κάνω κάτι περισσότερο από χθες. Είναι ξεχωριστό το να μπορείς να δώσεις στα παιδιά μηνύματα που θα τους δώσουν την ευκαιρία να ταρακουνήσουν τις δεξιότητές τους και να τις βγάλουν στην επιφάνεια, γιατί όλα τα παιδιά κρύβουν ταλέντο και δυνατότητες, απλά θέλουν το κατάλληλο κίνητρο για να το καταφέρουν. Οι καθηγητές και οι δάσκαλοι που θα τα συντροφεύουν στη διαδρομή τους, να τους δώσουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν το τεράστιο ταλέντο που κρύβουν. Τα παιδιά δεν πρέπει να φοβούνται, γιατί ο φόβος δεν σου δίνει τη δυνατότητα να βγάλεις το ταλέντο σου».
Η διευθύντρια του σχολείου, κα Τζένη Γεωργαντζέλη αναφέρθηκε στην ιδέα της ονοματοδοσίας: «Σίγουρα όλοι θα θέλετε να μάθετε πως ξεκίνησε αυτή η ιστορία. Από το 1998 διευθύνω σχολεία στην ευρύτερη περιοχή της Β΄ Πειραιώς. Ο Θεός με αξίωσε να διευθύνω Λύκειο της πόλης στην οποία γεννήθηκα, ζω και δραστηριοποιούμαι. Φτάνοντας εδώ δεν βρήκα μόνο Νικαιώτες και Ελληνόπουλα, βρήκα τα παιδιά του κόσμου. Παιδιά με αρμένικη, συριακή και αλβανική καταγωγή. Πως θα ενωθούν αυτά τα παιδιά; Η αγωνία για το μέλλον διαφορετική στα βλέμματά τους. Ο αθλητισμός ενώνει, σκέφτηκα. Πολύ πιεσμένη και οδηγώντας το αυτοκίνητό μου «φωτίστηκα» με το όνομα «Παναγιώτης Γιαννάκης». Ο πρώτος άνθρωπος που ήρθε στο μυαλό μου και έπρεπε να έχω τη σύμφωνη γνώμη του, ήταν ο Βύρων Κρίθαρης. Του είπα την ιδέα που είχα και το πρόσωπό του «φωτίστηκε». Το περίμενε, αδημονούσε. Το ήθελε για το δικό του παιδί, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, αυτός που τον ανέδειξε ο ίδιος και ανακάλυψε αυτό το ταλέντο».
Ο Δήμαρχος του Δήμου Νίκαιας – Αγίου Ιωάννη Ρέντη, Γεώργιος Ιωακειμίδης, τόνισε με τη σειρά του: «Ο Παναγιώτης Γιαννάκης αποτελεί έναν ήρωα της πόλης μας. Σήμερα, αν ήμασταν στην Αρχαία Ελλάδα, θα γκρεμίζαμε τα τείχη».
