Ο Παναθηναϊκός μετά τη νίκη επί της Αναντολού Εφές έχει σφυγμό, αλλά έχει κι ένα βουνό ν' ανέβει.
Η ομάδα του Ρικ Πιτίνο κατόρθωσε να πάρει το ροζ φύλλο αγώνα κι αυτό συνέβη διότι εμφάνισε το καλό της πρόσωπο. Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει εκτός έδρας, οι «πράσινοι» πέρα από πίστη στο πλάνο, είχαν και αστείρευτο πάθος. Από αυτήν εδώ τη γωνία δεν συνηθίζουμε να αναφερόμαστε στην... καρδιά του πρωταθλητή και σε άλλα τέτοια.
Παρ' όλα αυτά, ένας από τους βασικούς λόγους της επικράτησης ήταν το πάθος. Η λέξη «τελικός» δεν ήταν απλά για το τυπικό, αλλά ουκ ολίγοι παίκτες της ελληνικής ομάδας παρουσιάστηκαν μεταμορφωμένοι προς το (πολύ) καλύτερο.
Κι αν ο Νικ Καλάθης δεν έκανε κάτι πρωτόγνωρο για τον ίδιο πλησιάζοντας για μία ακόμα φορά το triple double, δεν ισχύει το ίδιο για τον Τζέιμς Γκιστ. Ο Αμερικανός βρήκε το σθένος να κοιτάξει στα μάτια έναν εξαιρετικό ψηλό όπως ο Μπράιαντ Ντάνστον, παίζοντας και για τον άρρωστο Άντριαν Πέιν... Αποτελεί αναμφίβολα τεράστια είδηση ότι σε είκοσι λεπτά πέτυχε έντεκα πόντους και μάζεψε δέκα ριμπάουντ, όταν μία εβδομάδα νωρίτερα στο Τελ Αβίβ είχε σε παρόμοιο χρονικό διάστημα δύο πόντους και ένα ριμπάουντ.
Χρήσιμοι και οι Ντεσόν Τόμας, Σον Κιλπάτρικ, με τον μοναδικό που δεν του «βγήκε» το παιχνίδι καθόλου να είναι ο Ντίνος Μήτογλου.
Αν το «τριφύλλι» κατορθώσει να είναι το ίδιο συγκεντρωμένο και μακριά από το ΟΑΚΑ στα παιχνίδια με Γκραν Κανάρια και Νταρουσάφακα, ίσως μείνει ζωντανό για καιρό ακόμα στο παιχνίδι της πρόκρισης... Προς το παρόν αυτό που μένει είναι ο βρυχηθμός ενός γίγαντα που δίνει ελπίδα και μένει να φανεί αν ήταν μία τελευταία αντίδραση ή το ξεκίνημα ενός ντεμαράζ...
