Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος μίλησε για μικρές, σημαντικές λεπτομέρειες, που αυτή τη φορά έγιναν σωστά, σε αντίθεση με το πρώτο ματς. Για ριμπάουντ, για πικ εν ρολ, για τεχνικούς όρους. Από νωρίς το πρωί, όμως, είχε γίνει ξεκάθαρο ότι στον Ολυμπιακό άλλο πρόβαλλαν προς τα έξω και όχι άδικα. Το "εμείς θα παίξουμε", του Παπανικολάου και κυρίως του Μπόγρη που πήγαινε για το θεραπευτήριο απέναντι και... έστριψε ανάποδα την γέφυρα από το πάθος του, το "κι εγώ δεν κρατιέμαι" του Μιλουτίνοφ, ήταν τα σημάδια που είχαν ζωγραφίσει... εσωτερικά το χαμόγελο στον Σφαιρόπουλο ώρες πριν το τζάμπολ.
Ο φετινός Ολυμπιακός έχει παρουσιάσει πράγματα παράδοξα για την ταυτότητά του. Εχει χάσει ματς με πολύ μεγάλες διαφορές, κι όχι μόνο ένα, έχει παραοδοθεί σε ματς που του στράβωσαν, έχει φάει μεγάλα παθητικά στην άμυνα. Οχι συχνά, αλλά όχι και μια φορά να το πεις εξαίρεση. Μοιραία, τον είχαν τριγυρίσει ερωτηματικά. Μήπως το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της ομάδας στα χρόνια του Σφαιρόπουλου, με τον ίδιο κορμό και την σταθερή φιλοσοφία, το πάθος, η άρνηση παράδοσης και κυρίως, η άμυνα για σεμινάριο, είχαν χρονιά... ρεπό, είχαν... ξεθυμάνει;
Στα δύσκολα, τα πιο δύσκολα της χρονιάς, εκεί που η πλάτη είχε ακουμπήσει πραγματικά στον τοίχο, ο Ολυμπιακός έβγαλε το γονίδιο που τον χαρακτηρίζει σταθερά τα τελευταία χρόνια. Ο Σάρας είχε πει ερχόμενος στην ΑΘήνα ότι "τον Ολυμπιακό δεν γίνεται να τον νικήσεις με όμορφο μπάσκετ", εννοώντας ότι η ομάδα του έπρεπε να βγάλει ψυχή στο παρκέ. Ο Ολυμπιακός... χρειάστηκε να αντιστρέψει και να προσαρμόσει τα λόγια του, μετά το 0-1 και με την συνεχόμενη ατυχία των τραυματισμών. Αυτό το ματς δεν ήταν για φαντασία, αλλά για ουσία. Χρειάζονταν όλοι, τόσο πολύ και να μην πέσει η ένταση ούτε δευτερόλεπτο, που μέχρι και ο ηγέτης όλου του μηχανισμού, ο Σπανούλης, βγήκε για ανάσες από το 6ο κιόλας λεπτό, κίνηση πρωτοφανής.
Εγιναν πολλά σε αυτό που συνηθίζεται να αποκαλείται σκακιέρα του παρκέ. Η μακροσκελής βιντεοθεραπεία την παραμονή του ματς, προφανώς και είχε πλήθος τεχνικών θεμάτων που αναλύθηκαν. Και που αυτή την φορά εφαρμόστηκαν άριστα, όπως παραδέχτηκε μετά το ματς ο Μίλαν Τόμιτς. Ομως αυτό το ματς κλείδωσε από τις... γκριμάτσες στα πρόσωπα των παικτών, από τις αποφάσεις της ψυχής, από τον τσαμπουκά κι ας μοιάζουν αυτοί οι όροι παρωχημένοι και μιας άλλης εποχής.
Ο Ολυμπιακός έσωσε την παρτίδα. Για να την κερδίσει έχει μακρύ δρόμο ακόμα. Μόνο που κάποιες κοινές διαπιστώσεις που είχαν... συμφωνηθεί στο 0-0 δεν αλλάζουν. Μια... βραδιά των περισσότερων παικτών του Ολυμπιακού στο μπάσκετ, είναι όλη η μπασκετική ζωή των αντιπάλων τους. Εμπειρίες, παραστάσεις, δοκιμασία σε πήθος συνθηκών, δεν συγκρίνονται. Ο Ολυμπιακός μπορεί να ξαναθεωρείται φαβορί αφού το μάζεψε το πράγμα και ισοφάρισε την σειρά. Μένει και να το αποδείξει.
