Ακούμε ΝΒΑ και το μυαλό μας πάει αμέσως στη χλιδή και το glamour. Στη λάμψη, τη δόξα, τη φήμη, το χρήμα που ρέει άφθονο στους λογαριασμούς των ακριβοπληρωμένων σταρ του. Οι οποίοι, όμως, πριν γίνουν σταρ ήταν απλοί, καθημερινοί άνθρωποι σαν όλους εμάς τους κοινούς θνητούς. Κάποιοι μάλιστα ήταν περισσότερο... θνητοί από τους υπόλοιπους.
Σαν τον Λεάντρο Μπαρμπόζα. Πέρυσι κατέκτησε το πρωτάθλημα με τους Ουόριορς, φέτος έπαιξε στο Φίνιξ, αλλά πριν από 35 χρόνια γεννήθηκε σε μια φαβέλα του Σάο Πάολο στη Βραζιλία. Μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια και έβλεπε στο μπάσκετ τη μοναδική δίοδο διαφυγής από μια ζωή, που κινδύνευε καθημερινά από την εξαθλίωση, αλλά και τις συμμορίες. Μέχρι που επελέγη στο ντραφτ του ΝΒΑ. Και όλα άλλαξαν μέσα σε μια στιγμή. Έχει αξία να δει κανείς πώς περιγράφει αυτή τη μετάβαση από τις φαβέλες στη χλιδή του ΝΒΑ ο ίδιος ο Μπαρμπόζα. Η αφήγησή του στο theplayerstribune.com είναι συγκλονιστική...
"Μεγάλωσα σε μια φαβέλα στο Σάο Πάολο, στη Βραζιλία. Ήταν ένα πολύ σκληρό μέρος. Αν ερχόσουν στη γειτονιά μου χωρίς να ξέρεις κάποιον, δεν έφευγες ζωντανός.
Πουλούσα φρούτα με τη μαμά μου την ημέρα και το βράδυ έπαιζα μπάσκετ. Κοιμόμουν στο πάτωμα του σπιτιού μας. Όταν ήμουν 8 ετών, θυμάμαι ότι είδα τον Μάικλ Τζόρνταν στην τηλεόραση σε ένα φιλικό μας σπίτι. Μετά από αυτό, θυμάμαι ότι είπα στον εαυτό μου ότι έπρεπε πάση θυσία να παίξω κάποια στιγμή στο ΝΒΑ. Ήθελα να παίξω στο πρωτάθλημα του Τζόρνταν. Το πιο σημαντικό, έπρεπε να βγάλω την οικογένειά μου μακριά από εκείνο το μέρος.
Αν δεν τα κατάφερνα, κάποιος θα πέθαινε.
Το μπάσκετ ήταν για μένα ένα παιχνίδι. Αλλά ήταν και το μέσο για να φύγουμε από τη γειτονιά μας. Ήταν η διέξοδός μας. Και το 2003 μου δόθηκε η ευκαιρία για να ξεφύγουμε.
Θυμάμαι που πήγαινα στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν για το ντραφτ μέσω του Μανχάταν. Στη Βραζιλία όλοι έχουν σε μεγάλη υπόληψη την Αμερική. Είναι ένας ονειρεμένος κόσμος. Παρόλο που ήμουν εκεί, δεν μου φαινόταν αληθινή. Και η Νέα Υόρκη... Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που έβλεπα. Είχα πάθει σοκ. Όλα ήταν τόσο διαφορετικά. Τα κτίρια, οι άνθρωποι... όλοι οι άνθρωποι-κι ήταν τόσο πολλοί. Δεν νομίζω ότι είπα παραπάνω από 10 λέξεις εκείνο το βράδυ. Απλώς παρακολουθούσα τα πάντα. Ήταν σουρεαλιστικό. Ακόμα κι όταν φώναξαν το όνομά μου στο Γκάρντεν, εξακολουθούσα να είμαι σοκαρισμένος. Όλοι είχαν σηκωθεί όρθιοι και χειροκροτούσαν. Εγώ απλώς καθόμουν.
Έγινα ντραφτ αρχικά από τους Σπερς. Λίγα λεπτά αργότερα, όμως, κάποιοι άνθρωποι από τους Σανς εμφανίστηκαν και μου είπαν ότι θα πήγαινα στο Φίνιξ. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε. Δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά για καμία από αυτές τις δύο πόλεις. Απλώς κούνησα το κεφάλι μου και προχώρησα.
Την επόμενη μέρα ήμουν στην Αριζόνα. Πήγα από το αεροδρόμιο κατευθείαν στο γήπεδο. Κάποιοι υπάλληλοι των Σανς με πήγαν στα αποδυτήρια και μου έδειξαν το ντουλαπάκι με το όνομά μου, τη φόρμα μου και τα παπούτσια μου.
Όταν είδα το ντουλαπάκι μου... με το όνομά μου... φίλε, ήταν το κάτι άλλο.
Τους είπα, μέσω του μεταφραστή μου, ότι δεν θα γύριζα στο ξενοδοχείο εκείνο το βράδυ. Ήθελα να κοιμηθώ εκεί.
"Μα, δεν μπορείς να κοιμηθείς εδώ. Δεν υπάρχει κρεβάτι. Υπάρχει μόνο... το πάτωμα", είπαν!
Τους είπα ότι όλο αυτό ήταν μακράν καλύτερο από οτιδήποτε είχα στη ζωή μου ως τότε στη Βραζιλία. Τους είπα ότι αν έβλεπαν πού ζούσα στο Σάο Πάολο, θα καταλάβαιναν. Δεν νομίζω ότι μπορούσαν να με πιστέψουν. Αλλά δεν μ' ένοιαζε. Ήθελα να μείνω εκεί εκείνο το βράδυ.
Υπήρχε μια μεγάλη τηλεόραση, ένα ψυγείο και το όνομά ΜΟΥ σε ένα ντουλαπάκι του ΝΒΑ πίσω μου. Τι άλλο χρειαζόμουν;
Κοιμήθηκα στο χαλί των αποδυτηρίων όλη τη νύχτα. Ήταν ένας από τους καλύτερους ύπνους της ζωής μου. Την επόμενη μέρα γνώρισα δύο παιδιά, που θα γίνονταν οικογένεια για μένα: τον Σον Μάριον και τον Στεφόν Μάρμπερι.
Ο Σον ήρθε στα αποδυτήρια πρώτος και δεν ήξερε γιατί ήμουν εκεί.
"Φίλε, τι κάνεις εκεί; Είσαι τρελός, φίλε. Είσαι τρελός!" είπε.
Συνέχισε να με λέει τρελό και χαμογελούσε. Ήξερα ήδη πως ήταν καλό παιδί. Γελάσαμε πολύ εκείνη τη μέρα - και για το υπόλοιπο της καριέρας μας μαζί.
Ο Σον μού έδειξε τα κατατόπια και με συνέστησε σε κάποια από τα παιδιά της ομάδας. Γνώρισα τον Στεφόν εκείνο το απόγευμα. Με ρώτησε για τη μαμά μου, τον αδελφό μου και πώς προσαρμοζόμαστε όλοι μας στη ζωή στην Αμερική. Στους πρώτους δύο μήνες μου στο Φίνιξ με είχε πάρει υπό την προστασία του. Περνούσαμε ώρες στο σπίτι του παίζοντας βίντεο παιχνίδια και χαλαρώνοντας. Όποτε πηγαίναμε κάπου, οδηγούσε κάποιο από τα στιλάτα αυτοκίνητά του. Δεν μπορούσα να μιλήσω καλά αγγλικά, το οποίο μάλλον του άρεσε, γιατί μπορούσε να μου πει οτιδήποτε. Αλλά όταν έπαιζε ραπ στο αυτοκίνητό του... τότε μιλούσαμε την ίδια γλώσσα.
Ακούγαμε την ίδια μουσική. Τζέι, Σνουπ, Ντρε, όλους αυτούς. Το ραπάρισμά μου ήταν για κλάματα, αλλά ο Στεφ το λάτρευε. Έβαζε το στερεοφωνικό στη διαπασών κάθε φορά που ήμαστε στο Range Rover. Ο Στεφ είχε τόσα πολλά αυτοκίνητα. Κι ήταν όλα τόσο όμορφα.
Μια μέρα, λίγες εβδομάδες αφού είχαν αρχίσει οι θερινές προπονήσεις, με τράβηξε παράμερα.
"Φίλε, έχω κάτι για σένα".
Με έβγαλε έξω και μου έδειξε μια ολοκαίνουρια Escalade.
"Όχι... όχι. Δεν πρόκειται να την δεχθώ", είπα.
"Θέλω να την πάρεις. Είναι δώρο από μένα για σένα. Σ' αγαπώ, φίλε μου. Αυτό είναι για σένα".
Έβαλα τα κλάματα. Στ' αλήθεια έκλαψα. Ήταν πραγματικά δύσκολο για μένα να πιστέψω ότι μου χάριζε ένα αυτοκίνητο. Η ζωή μου ήταν σκληρή. Είχα συνηθίσει να παλεύω για να βρω να φάω. Και τώρα κάποιος μου χάριζε ένα αυτοκίνητο;
Δεν ξέχασα ποτέ αυτό το συναίσθημα. Φίλε μου, ο Στεφ είναι για μένα οικογένεια, για πάντα.
Μου έμαθε μέχρι και Αγγλικά! Δηλαδή... μόνο τις κακές λέξεις. Αλλά με δίδαξε πώς να τις χρησιμοποιώ με... καλό τρόπο - το trash talking.
Μου έλεγε: "Κοίτα Λεάντρο, έτσι πρέπει να χρησιμοποιείς αυτές τις λέξεις. Όταν αρχίζει ένα παιχνίδι, κοίταξε τον τύπο που θα μαρκάρεις μέσα στα μάτια. Αν σκύψει το κεφάλι, τότε έχεις ήδη κερδίσει. Τον έχεις καβαλήσει. Πήγαινε και κόψε του τον κ...ο. Και μετά άρχισε να λες τις βλακείες σου. Πες ό,τι θες να πεις. Μπες μέσα στο κεφάλι του".
Ο Στεφ το έκανε αυτό τόσο καλά. Έβγαινε, έλεγε τις βλακείες του και προχωρούσε. Ήταν ένας σταρ".
