Νίκησε και απέκλεισε την κάτοχο του τίτλου, πέρασε στα ημιτελικά και ελπίζει ότι μπορεί να βρεθεί στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας έπειτα από 20 χρόνια αφού τόσα θα συμπληρωθούν τον Φεβρουάριο. Ο οργανισμός ΠΑΟΚ όμως ζει εδώ και καιρό με μία αναμονή που τείνει να εξελιχθεί σε ψευδαίσθηση. Περιμένει κάποιος, κάπου, κάποτε να δει ότι κάνει μια προσπάθεια που αξίζει να στηριχθεί, να βοηθηθεί για να πάει στο επόμενο επίπεδο.
Ο Ηλίας Παπαθεοδώρου μίλησε περισσότερο γι' αυτό το ζήτημα παρά για την επιτυχία της ομάδας του. Μπορεί να έμοιαζε άκαιρη η επιλογή του να μιλήσει γι' αυτό το ζήτημα την ώρα που στο υπόλοιπο “παλατάκι” γιόρταζαν για την πρόκριση. Ήταν όμως σαν να το κρατούσε από καιρό και έψαχνε όχι την αφορμή αλλά την ευκαιρία για να το βγάλει από μέσα του. Τα είπε όσο πιο ευθέως μπορούσε, λιγότερο κεκαλυμμένα από μια συνέντευξη του Μπάνε Πρέλεβιτς το καλοκαίρι που η ευθύνη της θέσης του προέδρου της ΚΑΕ, του επέβαλλε να είναι πιο προσεχτικός και διπλωματικός. Κι εκείνος όμως είχε εκφράσει το ίδιο παράπονο. “Είναι κρίμα” είπε ο Παπαθεοδώρου, το είπε με τον τρόπο του ο Πρέλεβιτς, το είχε πει παλαιότερα με τον δικό του τρόπο ο Μαρκόπουλος. Μπορεί να το έγραψαν και στα άστρα πάνω από το “παλατάκι”. Το είδε κανείς;
Μία ομάδα που προχωράει τα τελευταία 10 τουλάχιστον χρόνια με διοικούσες επιτροπές, χωρίς ιδιοκτήτη μέσα σε όλες τις αδυναμίες και βέβαια τα λάθη της, κάνει μια προσπάθεια συνήθως πάνω από τις δυνατότητες της. Η συμμετοχή στην Ευρώπη που τα τελευταία χρόνια συνοδεύεται από προκρίσεις στα πλέι οφ, η κατάκτηση της 3ης θέσης συνολικά τέσσερις φορές τα τελευταία οχτώ χρόνια, οι εγκαταστάσεις που σε κάθε ευκαιρία εκσυγχρονίζονται, η παρουσία ενός κορμού τόσο στο παρκέ όσο και στα γραφεία, υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να είναι αρκετοί ως λόγοι για να επιχειρήσει κάποιος να βοηθήσει και να εξελίξει αυτό το εγχείρημα.
Αυτή η αναμονή όμως τείνει να εξελιχθεί σε ψευδαίσθηση γιατί παρά τις δημόσιες και όσο γίνεται πιο ξεκάθαρες εκκλήσεις των ανθρώπων αυτής της ομάδας, κανείς από όλους όσοι απευθύνονται δεν δείχνει την πρόθεση να αλλάξει την κατάσταση. Μετά από μια σειρά καλοκαιριών τα οποία κύλησαν με την προσμονή εμπλοκής του Ιβάν Σαββίδη, στον μπασκετικό ΠΑΟΚ μπορεί να μην το λένε αλλά μάλλον δεν το πιστεύουν πια. “Αφού δεν το έκανε τα προηγούμενα έξι χρόνια, γιατί να το κάνει τώρα;” μπορεί να αναρωτηθεί κανείς και όχι άδικα. Ο Α.Σ. ΠΑΟΚ έχει λόγο και ευθύνη στο θέμα; Φυσικά αλλά απέχει συνειδητά προφανώς από την προσπάθεια να προχωρήσει το τμήμα μπάσκετ στο επόμενο επίπεδο. Τώρα δε με την έναρξη της προσπάθειας για τη δημιουργία της νέας Τούμπας, που χρόνος για να ασχοληθεί κανείς με το μπάσκετ;
Στην εξίσωση είναι βέβαια και ο μέσος ΠΑΟΚτσής που αναζητώντας συνήθως άλλοθι για να μην πάει στο γήπεδο με εξηγήσεις-δικαιολογίες του τύπου “έζησα τον ΠΑΟΚ του Πρέλεβιτς και του Μπάρλοου, του Μπέρι και του Σάβιτς, πως να δω αυτήν την ομάδα;” ή “το γήπεδο είναι μακριά” ή “δεν μπορούμε να πάμε για το Πρωτάθλημα” απέχει χρόνια τώρα. Αν δεν το έκανε ίσως η περίοδος χωρίς ιδιοκτήτη να ήταν μικρότερη αφού το ένα φέρνει το άλλο. Ας μην πάμε όμως στη λογική του “έκανε η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα”.
Δεν είναι, τέλος, άμοιρη ευθυνών όμως η σημερινή διοικητική κατάσταση. Η προσπάθεια επαφής και επικοινωνίας με τον κόσμο ή πολύ περισσότερο με το οργανωμένο κομμάτι του έχει εγκαταλειφθεί από καιρό. Οι οργανωμένοι τείνουν να μην εμφανίζονται ούτε στα ντέρμπι -ήταν και χθες άλλωστε λίγοι. Η λογική Πρέλεβιτς “μας αρκούν οι πιστοί της ομάδας” ή “θέλουμε τις οικογένειες” μοιάζει περισσότερο με λογική παραίτησης από την προσπάθεια. Κι όμως ποιος μπορεί να αγνοήσει για παράδειγμα ότι χθες το παιχνίδι άλλαξε πλήρως μορφή και ρυθμό όταν το γήπεδο, έστω και με 2.000 κόσμου, βρήκε ατμόσφαιρα έδρας;
Είναι πια καιρός οι διοικούντες και έχοντες την ευθύνη αυτής της ομάδας να γίνουν πιο ενεργοί, πιο επιθετικοί, πιο απαιτητικοί, πιο διεκδικητικοί. Η πολιτική ήπιων τόνων και η περίοδος αναμονής πρέπει να τελειώσει αφού σε τελική ανάλυση δεν έφερε αποτελέσματα. Επί του παρόντος μετά τον πρόεδρο και ο προπονητής άνοιξε την πόρτα της εξόδου. Θα την κλείσει κανείς;
Photo Credits: Eurokinissi
