Ο Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς έγινε γνωστός πριν καν ακόμα πιάσει την μπάλα του μπάσκετ στα χέρια του, διότι είχε την τύχη και την ατυχία μαζί να είναι ο γιος του μεγάλου Μπόμπαν Γιάνκοβιτς. Τύχη, γιατί ήταν ο πατέρας του, ο άνθρωπος στον οποίον (μαζί με τη μητέρα του φυσικά) οφείλει την ύπαρξή του. Ατυχία, γιατί τον έχασε τόσο νωρίς και με τόσο άδικο τρόπο.
Ίσως όμως αυτή η τραγική απώλεια να λειτούργησε ως έξτρα κίνητρο για τον Βλάντο, όπως τον ξέρουν και τον φωνάζουν όλοι, ώστε να γίνει κι αυτός μεγάλος και τρανός σαν τον πατέρα του, στο άθλημα μέσα στο οποίο μεγάλωσε και το οποίο αγάπησε λόγω του πατέρα του. Και ξεκίνησε με αυτό το σκοπό στα τμήματα υποδομής του Πανιωνίου, τον σύλλογο όπου μεγαλούργησε ο πατέρας του.
Από νωρίς έδειξε ότι έχει όλα τα προσόντα. Έγινε διεθνής με τις "μικρές" εθνικές ομάδας της χώρας μας, αφού είχε γεννηθεί Έλληνας, καθώς και ο πατέρας του είχε γίνει Έλληνας πριν πεθάνει. Στον Πανιώνιο καταξιώθηκε σταδιακά κι έφτασε να γίνει ο ηγέτης, μαζί με τον συμπαίκτη του στις εθνικές, Νίκο Παππά, της πολύ καλής ομάδας που είχαν οι Νεοσμυρνιώτες στις αρχές της δεκαετίας υπό τις οδηγίες του Γιάννη Σφαιρόπουλου.
Κι έπειτα ήρθε ο Παναθηναϊκός. Το φυσιολογικό βήμα για έναν 23χρονο Έλληνα διεθνή με πολύ καλά πρώτα δείγματα γραφής στην πρώτη επαγγελματική κατηγορία. Εκεί, όμως, άρχισε να πατά... φρένο.
Τις δύο πρώτες χρονιές του στα πράσινα εμφάνιζε πρόοδο, κερδίζοντας σταδιακά χρόνο συμμετοχής και βελτιώνοντας τις επιδόσεις του. Έφτασε τη δεύτερη σεζόν του να έχει 8,3 πόντους κατά μέσο όρο με 33% στα τρίποντα στην Ευρωλίγκα και 8,8 πόντους με 37% στα τρίποντα στο ελληνικό πρωτάθλημα. Όμως η τρίτη χρονιά αποδείχθηκε γι΄αυτόν πισωγύρισμα. Ο χρόνος του μειώθηκε, οι μέσοι όροι του έπεσαν και το χειρότερο ήταν πως έληξε το συμβόλαιό του και ο Παναθηναϊκός δεν έδειξε διάθεση να το ανανεώσει. Δεν έδειξε, δηλαδή, τη διάθεση να συνεχίσει την επένδυσή του σε έναν Έλληνα παίκτη, που θα μπορούσε να αποτελέσει κομμάτι του ελληνικού κορμού του.
Τους λόγους τους ξέρει ο Παναθηναϊκός και ο ίδιος. Η ουσία είναι ότι το καλοκαίρι του 2016 ο δρόμος του Βλάντο προς την κορυφή ανακόπηκε. Και κάθε καλοκαίρι από τότε αναζητά μια δεύτερη ευκαιρία.
Πήγε στη Βαλένθια, αλλά έφυγε μετά από μόλις λίγες εβδομάδες και έβγαλε τη σεζόν 2016-17 στον Άρη. Ούτε κρύο ούτε ζέστη εκεί, έφυγε στο τέλος της χρονιάς γιατί ήταν και απλήρωτος και το καλοκαίρι του 2017 επέστρεψε στην Ισπανία για λογαριασμό της Ανδόρα. Έβγαλε όλη τη σεζόν εκεί και πάλι χωρίς να εντυπωσιάσει (6,2 πόντοι με 30% στα τρίποντα) κι έφαγε όλο το καλοκαίρι του 2018 ψάχνοντας για ομάδα.
Τη βρήκε λίγο πριν από το τζάμπολ της περσινής σεζόν όταν υπέγραψε στο νεοφώτιστο στην Basket League Χολαργό. Ομάδα που αποδείχθηκε ότι ήταν πολύ καλή, σίγουρα όμως δεν ήταν από τις ομάδες όπου θα ονειρευόταν να παίζει ο Βλάντο όταν ξεκινούσε την καριέρα του.
Στον Χολαργό ο Γιάνκοβιτς έκανε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, τουλάχιστον όσον αφορά τους αριθμούς. Είχε 13,8 πόντους, 5,5 ριμπάουντ και 29% στα τρίποντα, όμως και πάλι το καλοκαίρι πέρασε άπραγο γι' αυτόν. Δεν βρήκε ομάδα, η σεζόν άρχισε κι έρχεται τώρα η ΑΕΚ να του δώσει μία ακόμα ευκαιρία.
Μια ευκαιρία για να φτάσει εκεί όπου υποσχόταν ότι θα έφτανε όταν ξεκινούσε να παίζει μπάσκετ...
