Υπάρχουν ομάδες που επενδύουν σε προπονητές, άλλες σε φιλοσοφίες, αλλά αυτό που δημιούργησε την δεκαετία που μας άφησε ο Αλέξανδρος Ζαβός στον Αμύντα, αποτελεί το ιδεώδες για κάθε αθλητικό οργανισμό. Όχι μόνο ενέπνευσε μια παρέα παικτών, αλλά κατάφερε να δημιουργήσει ένα κορμό από αθλητές, που στη συνέχεια έγιναν οικογένεια, με την αληθινή έννοια, δημιουργώντας οι περισσότεροι σχέσεις ζωής.
Το να δημιουργήσεις μια ομάδα με χαμηλό μπάτζετ, είναι κάτι που έχουμε ξανά δει, αλλά το πάρεις παίκτες, και να τους οδηγήσεις στο να βγάλουν το 200% του ταλέντου τους, είναι κάτι που δύσκολα θα ξανά συναντήσουμε σε άλλη ομάδα μπάσκετ. Και μιλάμε για παίκτες με συγκεκριμένες δυνατότητες, που έξω από την συγκεκριμένη δομή, δύσκολα θα ξεχώριζαν ως μονάδες, λειτουργώντας μόνο κάτω από την έννοια της ΟΜΑΔΑΣ.
Ο Αλέξανδρος Ζαβός επέστρεψε στους «πορτοκαλί» όταν ο Αμύντας υποβιβάστηκε στην Β' Εθνική το καλοκαίρι του 2011, και βάζοντας το σχέδιο του σε δράση, ξεκίνησε με βάση τους Λεωνίδα Ζούπα , Θοδωρή Βαρδιάνο, Παναγιώτη Κουκουνιά (οι τριες τους αγωνίζονται ως και σήμερα), Χρήστο Μπάρμπα (αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το καλοκαίρι), τον νεαρό Αντριάνο Τοπάλι, τον οποίο έστειλε στην Α1 και τον Ιωνικό και στην Εθνική Αλβανίας, πριν καταλήξει στην Δάφνη Δαφνίου, τους Σάββα Δορκοφίκη, Κώστα Βογιατζή, Χριστόφορο Χούμα, Σάκη Γεωγοπαπαδάκο, για να προσθέσει σταδιακά παίκτες όπως οι Σπύρος Διαμαντόπουλος, Γιάννης Αγγελόπουλος, Νίκος Καμπούρης και Γιώργος Κερασοβίτης.
Αυτά η μαγιά παικτών έφερε την ομάδα του Υμηττού στο να κατακτήσει την άνοδο από την Β' Εθνική, και την καθιέρωση στην Α2, φτάνοντας μάλιστα την περσινή σεζόν σε μια αγωνιστική στην κορυφή της Α2 Ανδρών, στην κατάκτηση του κυπέλλου της ΕΣΚΑ, και στην παραδοχή από την μπασκετική Ελλάδα.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ενώ στις αρχές Ιουνίου, και κάθε καλοκαίρι, όλες οι ομάδες έψαχναν προπονητές και παίκτες, ο Αμύντας ξεκινούσε προετοιμασία και φιλικά παιχνίδια, ενώ το μπάσκετ που έπαιζε ήταν δύσκολο να αντιμετωπιστεί.
Το περσινό καλοκαίρι όλο αυτό έδειχνε να φτάνει στο τέλος του, Διαμαντόπουλος και Μπάρμπας αποσύρθηκαν, οι έμπειροι παίκτες μεγάλωσαν αρκετά ηλικιακά, οι νεοφερμένοι δεν έδειξαν να δένουν, και οι νεαροί, προερχόμενοι από τις ακαδημίες, στους οποίους στήριξε τόσα ο σύλλογος, δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος.
Με 4 νίκες σε 16 αγώνες, και μόλις μια εντός έδρας κάτι έπρεπε να αλλάξει, και όπως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, ο προπονητής είναι αυτός που απομακρύνεται. Αλέξανδρος Ζαβός και Αλέξανδρος Παρασκευόπουλος αποτελούν παρελθόν, αλλά η παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του, ξεπερνάει τα απλά όρια του προπονητή μπάσκετ.
Εννοείται πως όλο αυτό το εγχείρημα δεν θα είχε γίνει ποτέ πράξη, αν ο ισχυρός άνδρας του Αμύντα, Λάκης Ζούπας, και η ανοιχτόμυαλη διοίκηση του συλλόγου, δεν το άφηνε να εξελιχθεί.
