Ιστορία δεν γράφεται στον δεύτερο μήνα μιας σεζόν που διαρκεί οκτώ, αλλά στην περίπτωση της ΑΕΚ μπορούμε να κάνουμε μια εξαίρεση. Η νίκη επί του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό του Κυπέλλου έχει ιστορική σημασία για την Ένωση, διότι σηματοδοτεί την επιστροφή της στη διεκδίκηση τίτλων για πρώτη φορά από τότε που επέστρεψε από το σκοτάδι των μικρών κατηγοριών. Για πρώτη φορά μετά τον τελικό των πλέι οφ της σεζόν 2004-05, που ήταν ο τελευταίος της πριν την πάρει η κάτω βόλτα.
Αυτή η νίκη αποτελεί μια υπενθύμιση ότι η ΑΕΚ παραμένει μεγάλη ομάδα, προορισμένη από την ιστορία και το βάρος της φανέλας της να διεκδικεί τρόπαια. Είναι μια πρώτη δικαίωση για τον Αλέξη Αλεξίου, που την κράτησε ζωντανή τις πρώτες κρίσιμες μέρες μετά την επιστροφή της στην Α1 το φθινόπωρο του 2014, όταν λίγο έλειψε να... πεθάνει στα χέρια αυτών που την ανέβασαν από την Α2, και φυσικά για τον Μάκη Αγγελόπουλο, που ανέλαβε τότε να την σώσει και όλα αυτά τα χρόνια προσπαθεί με τα σωστά, τα λάθη, αλλά κυρίως τα χρήματά του να την επαναφέρει εκεί όπου ήταν πριν. Στην ελίτ. Συνιστά δε παρακαταθήκη για το μέλλον.
Πέρα από αυτά τα ολίγον βαρύγδουπα πάντως, η νίκη επί του Παναθηναϊκού κρύβει ορισμένα σημαντικά κέρδη ενόψει της προσπάθειας που κάνει η ΑΕΚ τη φετινή σεζόν. Εκπληρώνει, κατ΄αρχάς, έναν από τους βασικούς αγωνιστικούς στόχους της, που ήταν η συμμετοχή στον τελικό Κυπέλλου. Και διατηρεί ορθάνοικτο το ενδεχόμενο της υπέρβασής του, που είναι η κατάκτηση του τροπαίου.
Πείθει επίσης ότι η ΑΕΚ μπορεί να πετύχει έναν ακόμα στόχο που είχε θέσει. Να κοιτάξει στα μάτια τους δύο "αιώνιους" αντιπάλους του ελληνικού μπάσκετ και να "κλέψει" από αυτούς ό,τι μπορεί. Από τον Παναθηναϊκό έκλεψε ήδη τη συμμετοχή στον τελικό Κυπέλλου. Οι "πράσινοι" είχαν να μείνουν εκτός τελικού από το 2004, αν λέει κάτι αυτό!
Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι η ΑΕΚ απέδειξε πως τελικά έχει... καλή ομάδα! Πως μπορεί να πετύχει όλους τους φετινούς στόχους της. Κάτι για το οποίο είχαν αρχίσει να εγείρονται αμφιβολίες το προηγούμενο διάστημα, μετά το σερί κακών εμφανίσεων και αποτελεσμάτων στο ελληνικό πρωτάθλημα και το Champions League. Βλέποντας τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, δυσκολευόσουν να πιστέψεις ότι αυτή μπροστά στα μάτια σου ήταν η ΑΕΚ, που είχε γίνει ρεζίλι από τον Κολοσσό και τη Ρόζα Ράντομ μόλις πριν από μερικά 24ωρα.
Ότι αυτό το θηρίο ο Ελόνου ήταν ο ίδιος Ελόνου, που... έβλεπε τα τρένα να περνούν στα προηγούμενα παιχνίδια, αυτός ο Γκριν ήταν ο ίδιος άχρωμος, άοσμος, άγευστος Γκριν των αγώνων του ελληνικού πρωταθλήματος, αυτός ο Χάρις ήταν ο ίδιος Χάρις, που έχανε τις μπάλες μέσα από τα χέρια του, αυτοί οι παίκτες με την τρομερή προσήλωση, την τεράστια διάθεση στην άμυνα και το καθαρό μυαλό στην επίθεση ήταν οι ίδιοι που είχαν αναγκάσει στέλεχος της ομάδας να πει μετά από ένα εκ των τελευταίων αγώνων ότι... τον πονούσαν τα μάτια του!
Κι όμως, ήταν οι ίδιοι. Αυτό που ήταν διαφορετικό ήταν το κίνητρό τους. Είναι άλλο πράγμα να παίζεις με τον Κολοσσό και τη Ρόζα Ράντομ κι άλλο πράγμα με τον Παναθηναϊκό, που είναι μια από τις καλύτερες ομάδες της Ευρωλίγκας και η νίκη απέναντί του έχει και διεθνές αντίκτυπο. Είναι λογικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά και... ανεπίτρεπτο.
Και είναι προφανές ότι σε αυτό το κομμάτι θα πρέπει να ρίξει πλέον το βάρος ο Σωτήρης Μανωλόπουλος. Τώρα που είδε κι αυτός την ομάδα που έστησε να παίζει για πρώτη φορά έτσι όπως την είχε στο μυαλό του κάνοντας τα πλάνα του το καλοκαίρι και να δικαιώνει τις επιλογές του, θα πρέπει να εξασφαλίσει ότι οι παίκτες του θα έχουν τη σωστή νοοτροπία σε όλα τα παιχνίδια. Και όχι μόνο σε όσα τους... βολεύει.
Η νίκη επί του Παναθηναϊκού είναι το πρώτο από τα βήματα που πρέπει να κάνει η ΑΕΚ για να γράψει ιστορία στο τέλος της σεζόν. Όμως θα πρέπει να ακολουθήσουν αρκετά ακόμα...
