Κάθε χρόνο, την ίδια μέρα στη σκέψη δεν υπάρχει ένα... Υπάρχουν τρία πρόσωπα... Το ένα είναι του Ντράζεν Πέτροβιτς και είναι αυτό που ενώνει τα δύο άλλα: Του Στόικο Βράνκοβιτς και του Κλεομένη Γεωργαλά (εκδότης της "Αθλητικής Ηχούς")...
Το άκουσμα της είδησης εκείνο το πρωί γέννησε στενοχώρια. Λίγες ώρες νωρίτερα είχε τελειώσει η τηλεφωνική συζήτηση από το δωμάτιο, το οποίο μοιραζόταν με τον Βράνκοβιτς στην Εθνική Κροατίας. Η κουβέντα άλλωστε με τον Στόικο είχε αρχίσει... Και κάθε βράδυ, μετά από κάθε αγώνα επαναλαμβανόταν το τελετουργικό ¨για γούρι" όπως έλεγαν.
Το ίδιο έγινε και μετά από εκείνον τον τελευταίο αγώνα. Συζήτηση και γέλια με τον Βράνκοβιτς, παρεμβάσεις από τον Ντράζεν και στο τέλος, εκείνο το βράδυ, το αντίστροφο... Με ένα ραντεβού να κλείνεται, που δεν έγινε ποτέ. "Μεθαύριο στη Γλυφάδα για καφέ..." Ό,τι ερώτηση έγινε, ότι απάντηση δόθηκε δεν γράφτηκε ποτέ... Δεν ειπώθηκε ποτέ...
Η σκέψη ήταν μία: Να βρεθώ εκεί...
Η άδεια δόθηκε από τον κύριο Κλεομένη... Και ένα ταξίδι που ήξερα πώς θα άρχιζε, αλλά όχι και ακριβώς πώς θα κατέληγε ξεκίνησε... ¨Από Αθήνα, Ρώμη και από εκεί Τριέστε, αλλά το πώς θα πάς από εκεί στο Ζάγκρεμπ με την κατάσταση που επικρατεί δεν το ξέρω". Δεύτερη σκέψη δεν υπήρξε. Μέχρι το Τριέστε υπήρχε πρόγραμμα. Φτάνοντας εκεί; Το σκεπτικό ήταν να βρεθεί οποιοδήποτε μέσο θα μπορούσε να οδηγήσει πιο κοντά. Αρχικά ένα τρένο που βρέθηκε εκείνη την ώρα... Τριέστε-Λουμπλιάνα-Ριέκα... Ως εκεί... "Από εκεί και πέρα πώς θα πας μέχρι το Ζάγκρεμπ, δεν το ξέρουμε", ακούστηκε για δεύτερη φορά.
Ίσως η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα τι σήμαινε πραγματικά αυτός ο τύπος που έβγαζε τη γλώσσα σε όλους, ήταν στα σύνορα της Σλοβενίας. ¨Πηγαίνω στο Ζάγκρεμπ για τον Ντράζεν", ήταν η απάντηση, όταν ρώτησαν το σκοπό του ταξιδιού. Ο ελεγκτής έμεινε ακίνητος για λίγα δευτερόλεπτα, δάκρυσε, έκλεισε το διαβατήριο... "Να του πεις "αντίο" και από μένα"... Η σκέψη με ακολούθησε...
Περνώντας τα σύνορα της Κροατίας το κλίμα έγινε ακόμη πιο βαρύ... Όλοι ήξεραν... Όλοι ένιωθαν το ίδιο... Ότι διαδικαστικό πρόβλημα μπορεί να υπήρχε, στο άκουσμα της αιτίας του ταξιδιού χανόταν... Αρνήθηκαν ακόμη και να εισπράξουν χρήματα για τη βίζα.
Φτάνοντας στη Ριέκα ένα διαφορετικό σοκ... Και ένα παραλίγο χαμένο δρομολόγιο που θα στοίχιζε ίσως και το σκοπό του ταξιδιού. "Δεν είναι ομίχλη ή συννεφιά... Είναι μια χώρα που διαλύεται", ήρθε και είπε μια κυρία, έχοντας μείνει αποσβολωμένη να κοιτάζω πυκνούς καπνούς στο βάθος... Το λεωφορείο για το Ζάγκρεμπ ξεκίνησε ένα (πολύ) μακρύ ταξίδι.
Η άφιξη στο ξενοδοχείο ήταν ένα ακόμη σοκ... Και ο Στόικο να καταρρέει, να μην μπορεί κάποιος να του πάρει μία λέξη... Μία αγκαλιά και μία κουβέντα στα ελληνικά: "Πάει"... Ήταν αυτός που πονούσε περισσότερο... Μόνο δύο Έλληνες βρέθηκαν εκεί εκείνες τις μέρες... Ο ένας αν και το ήθελε δεν μπορούσε να παραμείνει να πει το τελευταίο "αντίο"... Το είπε μία μέρα νωρίτερα εκεί στο γήπεδο, στο παρκέ, όπου ατελείωτες ουρές ανθρώπων που έκλαιγαν, που είχαν χάσει έναν δικό τους άνθρωπο ακόμη κι αν δεν του είχαν μιλήσει ποτέ, περίμεναν να του μιλήσουν εκεί.... Να του πουν ένα "ευχαριστώ", να ρωτήσουν ένα "γιατί;" ελπίζοντας πως θα τους ακούσει και από εκεί που πλέον βρισκόταν. Εξάλλου, ποιος πίστευε ότι είχε φύγει; Ήταν σαν να ήταν παιδί όλων, σαν να είχαν χάσει όλοι όχι απλά ένα σύμβολο, αλλά ακριβώς αυτό: Σαν να είχε χάσει ο καθένας το δικό του παιδί.
Η επόμενη μέρα ακόμη πιο βαριά... Λύγισαν όλοι... Ακόμη κι αυτοί που έλεγες "αυτοί δεν λυγίζουν ποτέ"... Ένα μοιρολόι, οι φωνές των γονιών, το κλάμα του Βράνκοβιτς, του Ράτζα, ένα τραγούδι για το "αντίο" που σε "έσπαγε" ακόμη κι αν δεν καταλάβαινες λέξη. Και μήπως χρειαζόταν να καταλάβεις κάτι παραπάνω, από αυτό που έβλεπες και κυρίως από αυτό που ένιωθες; Και μία πρόταση ακόμη από έναν συντετριμμένο Στόικο, λίγο πριν την αναχώρηση... "Θα πιούμε τον καφέ στη Γλυφάδα, χωρίς παρέα..."
Η επιστροφή ήταν πιο εύκολη ως ταξίδι, χάρη και στη βοήθεια του Ζέλικο Παβλίσεβιτς. Και η άφιξη στην εφημερίδα έγινε εύκολη χάρη στην ψυχή του ΚΥΡΙΟΥ Κλεομένη. Ήξερε τι είχε ειπωθεί στο τηλέφωνο, του είπα τι μου είχαν πει στο Ζάγκρεμπ... Του ζήτησα να μην γράψω τίποτα γι' αυτό... Θα φαινόταν "κάπως" στα μάτια μου μετά από αυτό που είχα δει και νιώσει... Ήθελε την "είδηση".... Ποτέ δεν τη δημοσίευσε όμως... Και ποτέ, ούτε μία φορά, δεν μου επέβαλλε να γράψω τίποτα για όλα αυτά... Ούτε για το τηλεφώνημα, ούτε για τις συζητήσεις, ούτε για την είδηση... Και πάντα θα τον ευχαριστώ γι' αυτό... Όπως και για το ό,τι μου επέτρεψε να βρεθώ εκεί, εκείνη την ημέρα.
