Ο Παναθηναϊκός είδε τον Νεμάνια Νέντοβιτς να είναι «σεληνιασμένος», αλλά ο Σέρβος δεν μπορούσε να νικήσει μόνος του τη Μακάμπι στο Τελ Αβίβ.
Η βελτίωση της ελληνικής ομάδας σε σχέση με τα προηγούμενα εκτός έδρας παιχνίδια της ήταν δεδομένη κι εμφανής. Κι αυτή οφειλόταν εν πολλοίς στον πρώην ΝΒΑερ, αλλά όχι μόνο σε αυτόν. Ωστόσο παρουσιάστηκαν ξανά οι γνωστές «παιδικές ασθένειες» που αναγκάζουν τους παίκτες των «πράσινων» να καλούνται να ανατρέψουν εις βάρος τους διαφορές. Κάτι που ποτέ δεν είναι εύκολο σε αυτό το επίπεδο. Μάλιστα προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι έφτασαν τα Χριστούγεννα κι ακόμα δεν μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι άπαντες παρουσιάζονται νωθροί μέχρι να αρχίσει να ξεφεύγει ο αγώνας από τα χέρια τους.
Το 35-19 στο 17' ήταν μάλλον κολακευτικό για το «τριφύλλι» το οποίο δεν είχε δεχτεί αυτήν την φορά πολλά τρίποντα, αλλά έβλεπε το συγκρότημα του Γιάννη Σφαιρόπουλου να καλύπτει τις χαμένες ευκαιρίες παίρνοντας ασταμάτητα επιθετικά ριμπάουντ, με το «πείραμα» της συμμετοχής του Ίαν Βουγιούκα να αποδεικνύεται αποτυχημένο. Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός «χτυπήθηκε» σ' ένα από τα δυνατά του σημεία και τα πράγματα ήταν ιδιαιτέρως δύσκολα.
Στο δεύτερο ημίχρονο η μεταμόρφωση ήταν υποχρεωτική αλλά κι αναμενόμενη, αφού θα ήταν πολύ σπάνιο να συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο για σαράντα λεπτά. Η άμυνα έσφιξε αλλά σιγά-σιγά οι γηπεδούχοι ένιωσαν πιο άνετα σουτάροντας ανενόχλητοι μακρινά σουτ. Το κοντό σχήμα του Γιώργου Βόβορα απέδωσε και η κατάσταση «μαζεύτηκε». Κάπως έτσι έφτασαν τα πάντα να κρίνονται στην τελευταία περίοδο, με τον Νεμάνια Νέντοβιτς να τα βάζει από... παντού. Η άμυνα όμως δεν στάθηκε σε αυτό το χρονικό διάστημα στο ύψος των περιστάσεων. Ο Χάουαρντ Σαντ-Ρόος συνήθως φοράει το μανδύα του εξολοθρευτή, αλλά δεν μπόρεσε να σταματήσει τον πρώην συμπαίκτη του στην Νταρουσάφακα και ο Σκότι Ουίλμπεκιν δεν χαρίστηκε, απαντώντας διαδοχικά στα μεγάλα σουτ του Νέντοβιτς.
Αν μπορεί να προκύψει ένα συμπέρασμα γι' αυτόν τον αγώνα είναι ότι ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν ακόμα έναν παίκτη να έβγαινε μπροστά ούτως ώστε να βοηθήσει τον Σέρβο σκόρερ. Αυτό δεν συνέβη, ενώ θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι μάλλον η κατάσταση εξελίχθηκε εντελώς αντίθετα, μια και ο Ιωάννης Παπαπέτρου πραγματοποίησε πιθανότατα τη χειρότερή του εμφάνιση στις τρεις σεζόν που φοράει τα πράσινα. Δεν ήταν μόνο η αστοχία του, αλλά και οι κάκιστες επιλογές.
Εν κατακλείδι, αυτό δεν ήταν ένα παιχνίδι που οι πρωταθλητές Ελλάδας έπρεπε να πάρουν, αλλά είναι από εκείνα που μία ενδεχόμενη νίκη αλλάζει την πορεία και προσφέρει «τόνους» αυτοπεποίθησης ικανούς να βοηθήσουν στο μέλλον. Το ταξίδι της επόμενης εβδομάδας στο Βελιγράδι είναι από αυτά που μπορούν να προσφέρουν εκτός έδρας νίκη και μένει να φανεί αν όλοι πήραν το μάθημά τους, καθώς ακολουθούν δύο θεωρητικά βατά παιχνίδια στο ΟΑΚΑ με αντιπάλους τη Ζενίτ και τη Βιλερμπάν. Ο δρόμος είναι μακρύς, όμως η βελτίωση και η αποτελεσματικότητα θα πρέπει να φανούν σύντομα, αν δεν θέλει ο Παναθηναϊκός να τερματίσει σε μία από τις τελευταίες θέσεις της Ευρωλίγκας.
