Ο Ολυμπιακός επικράτησε κατά κράτος της Εφές στον πρώτο αγώνα των φετινών πλέι οφ της Ευρωλίγκας στο ΣΕΦ κι αμέσως ξύπνησε το φάντασμα της Σιένα! Πολλοί θυμήθηκαν τα πλέι οφ της σεζόν 2010-11, όταν ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με μια σαρωτική νίκη στο ΣΕΦ επί της Σιένα (89-41), αλλά 48 ώρες αργότερα έχασε καθαρά στο ίδιο γήπεδο (65-82) και μετά στην Ιταλία έχασε και την πρόκριση στο φάιναλ φορ, και ανέσυραν τον κίνδυνο επανάληψης του ίδιου κάζου. Κι αν η Εφές γίνει Σιένα;
Στο μπάσκετ και ειδικά σε τέτοιες σειρές αγώνων όλα μπορούν να συμβούν και δεν μπορείς να προδικάσεις τίποτα. Μόνο που σε σχέση με εκείνους τους αγώνες, οι φετινοί έχουν δύο θεμελιώδεις διαφορές, που καθιστούν σχεδόν απίθανη την επανάληψη της ίδιας ιστορίας.
Κατ' αρχάς ο Ολυμπιακός είναι πλέον πολύ διαφορετικός. Τότε, το 2011, ήταν μια ομάδα που προσπαθούσε απεγνωσμένα αφενός να αρπάξει από τον Παναθηναϊκό την πρωτοκαθεδρία στο ελληνικό μπάσκετ και αφετέρου να κερδίσει ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Επένδυε εκατομμύρια σε πρωτοκλασάτους αθλητές, αλλά δεν του έβγαινε με τίποτα και όσο δεν του έβγαινε, τόσο πιο πολύ αγχωνόταν. Μόλις διέλυσε τη Σιένα στο πρώτο παιχνίδι με καταπληκτική εμφάνιση, ένιωσε ότι ήταν φαβορί όχι μόνο για την πρόκριση στο φάιναλ φορ, αλλά και για την κατάκτηση του τροπαίου κι αυτό τον έκανε να καταρρεύσει. "Φοβήθηκε" ότι θα τα κατάφερνε και λύγισε.
Μετά από έξι χρόνια ο Ολυμπιακός είναι μια εντελώς διαφορετική ομάδα. Σε αυτό το διάστημα έχει κερδίσει δύο τρόπαια Ευρωλίγκας, έχει παίξει σε ένα ακόμα φάιναλ φορ, έχει κερδίσει πρωταθλήματα στην Ελλάδα κι έχει αποκτήσει πλέον χαρακτήρα και καρδιά πρωταθλητή. Από εκείνη την ομάδα του 2011 έχουν μείνει μόνον ο Σπανούλης και ο Παπανικολάου, αλλά ο Σπανούλης είναι πλέον ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης δίχως να έχει δίπλα του, με την εξαίρεση του Πρίντεζη, άλλες ισχυρές προσωπικότητες, όπως τότε είχε τον Παπαλουκά, τον Τεόντοσιτς και τον Μπουρούση. Οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι, η ομάδα λειτουργεί αρμονικά κι έχει ηρεμήσει, διότι στο μεταξύ έχει μάθει να κερδίζει, αλλά και να διαχειρίζεται όλων των ειδών τις δύσκολες καταστάσεις. Ακόμα και το status του φαβορί.
Η άλλη θεμελιώδης διαφορά μεταξύ του 2011 και του 2017 είναι η Εφές, η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι Σιένα. Η Σιένα τότε ήταν μια σκληρή ομάδα, που έπαιζε την καλύτερη άμυνα στην Ευρωλίγκα. Δεχόταν μόλις 69 πόντους σε κάθε αγώνα της. Όταν, λοιπόν, είπε μετά τον καταστροφικό πρώτο αγώνα της στο ΣΕΦ, όπου είχε δεχθεί 89 πόντους, ότι θα παίξει άμυνα για να ανατρέψει την κατάσταση, μπορούσε να το κάνει. Και το έκανε. Ο Ζήσης, ο Στόουνρουκ, ο Ράκοβιτς, ο Κσιστόφ Λαβρίνοβιτς, ο Καουκένας, που είχε τότε στη σύνθεσή της, είναι σκληροί παίκτες και πνευματικά πολύ δυνατοί. Έβγαλαν τη σκληράδα τους στο παρκέ και 48 ώρες αργότερα μπόρεσαν να δείξουν άλλο πρόσωπο επιτρέποντας στον Ολυμπιακό να σκοράρει 24 πόντους λιγότερους. Μόλις 65. Και νίκησαν.
Η Εφές, αντίθετα, έχει φέτος τη δεύτερη χειρότερη άμυνα στην Ευρωλίγκα. Δέχεται 84 πόντους ανά αγώνα, μόλις τρεις λιγότερους από αυτούς που έφαγε την Τετάρτη. Πώς μπορούμε να πιστέψουμε ότι είναι σε θέση να ανατρέψει την κατάσταση με την άμυνά της; Κι αν δεν το κάνει με την άμυνα, με τι θα το κάνει μέσα στο κατάμεστο ΣΕΦ και απέναντι σε έναν Ολυμπιακό, που είναι σε καλή κατάσταση, συγκεντρωμένος και γεμάτος από την ενέργεια που του δίνει το κοινό του;
Δεν είναι δόκιμη η σύγκριση, λοιπόν, αυτών των δύο σειρών πλέι οφ. Ο Ολυμπιακός είναι πιο ώριμος από τότε και η Εφές δεν έχει τη σκληράδα και την πνευματική δύναμη της Σιένα. Το τι θα γίνει στην Τουρκία την άλλη εβδομάδα είναι μια άλλη ιστορία, άλλωστε η Εφές έχει δείξει φέτος πως είναι πολύ πιο αποτελεσματική στην έδρα της. Όμως στο ΣΕΦ με τον τρόπο που παίζει από την αρχή της χρονιάς και δεν τον έχει αλλάξει, μικρή τύχη έχει. Κι αν πρέπει ντε και καλά να χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα από την ιστορία, ας ανατρέξουμε στη σειρά των πλέι οφ του 2013. Όταν ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε και πάλι με πλεονέκτημα έδρας την Εφές, ξεκίνησε με 2-0 και στο τέλος όχι μόνο προκρίθηκε στο φάιναλ φορ, αλλά σήκωσε και την κούπα...
