Μπορεί να αποτελεί κάτι δεδομένο, αλλά σε αυτό τον τόπο πρέπει και αυτά να επαναλαμβάνονται. Τα φιλικά και η αρχική φάση της σεζόν στο μπάσκετ ελάχιστη σημασία έχουν, μπροστά στην φόρμα που έχει μια ομάδα στο τέλος της, αρκεί να μην έχει βγει εκτός στόχων στο μέσο διάστημα. Δεδομένου, ότι δεν έχει ξεφύγει στην πορεία της, ο χρόνος που διαθέτει για να εξελίξεις κάθε προπονητής αυτό που θέλει να παρουσιάσει, την ώρα που χρειάζεται, είναι αρκετός.
Αυτό ισχύει για τις περισσότερες ομάδες, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο. Και στο φιλικό ΑΕΚ και Παναθηναϊκού ήταν εμφανές, το ποιος είχε την ανάγκη να εμφανιστεί πιο έτοιμος. Δεν αναιρείται, βέβαια, το γεγονός πως η Ένωση σε αυτή την περίοδο είναι πιο έτοιμη και μοιάζει πειστική να πιέσει τους «πράσινους» για τους εγχώριους τίτλους, αλλά η ίδια νιώθει και την υποχρέωση να είναι τώρα σε καλή φόρμα.
Αυτό μπορεί, σε σημαντικό βαθμό, να εξηγεί και την εικόνα του τελευταίου φιλικού τους, όπου οι τυπικά γηπεδούχοι ήταν σαφώς καλύτεροι, ιδίως στο δεύτερο ημίχρονο, με αποτέλεσμα πλην του τελικού 87-77, να κερδίσουν και τις εντυπώσεις. Μόνο που μιλάμε για δύο ομάδες, που ξεκινούν από άλλη αφετηρία και η στόχευσή τους, επίσης, είναι διαφορετική.
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, μάλιστα, σε σύγκριση με τις προηγούμενες χρονιές, η ΑΕΚ είναι αυτή που ξεκινά από καλύτερη αφετηρία. Κι αυτό, επειδή η στόχευσή της είναι τέτοια. Η Ένωση έχει νωπές τις μνήμες της πτώσης στη Β’ Εθνική, αλλά και τη μεγάλη επάνοδό της με ηγέτη τον Μάκη Αγγελόπουλο. Περνώντας βήμα προς βήμα κάθε επίπεδο, έχει την ανάγκη της αυτοεπιβεβαίωσης, ότι μπαίνει ξανά στην κουβέντα για τους μεγάλους, νιώθοντας πως έχει την ευκαιρία ειδικά τώρα, που ο Ολυμπιακός λείπει από την Basket League.
Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, επομένως, έχει «χτίσει» και το ρόστερ της. Ο Ηλίας Παπαθεοδώρου, σε αντίθεση με όσα έκανε στον ΠΑΟΚ, έχει διαλέξει να δουλέψει με πολλούς έμπειρους παίκτες, οι οποίοι ξέρουν τι σημαίνει η πίεση για επιτυχίες. Μεταγραφές σαν του Ράις και του Λοτζέσκι το καλοκαίρι, καθώς και των Ζήση-Γιάνκοβιτς τον χειμώνα, μαζί με την παρουσία «πεπατημένων» σαν τον Λάνγκφορντ και τον Ματσιούλις, καταδεικνύουν το στόχο. Η ΑΕΚ τίτλους θέλει και… τώρα τους θέλει. Για αυτό το λόγο, άλλωστε, οι κινήσεις το καλοκαίρι ήταν λίγες και ποιοτικές, προσθέτοντας παίκτες με αμέτρητες παραστάσεις. Αυτό έχει, φυσικά, αποτέλεσμα οι νεότεροι Έλληνες να «θυσιάζονται» εν μέρει, αν και πρότζεκτ σαν του Ρογκαβόπουλου, του Χρυσικόπουλου, ή ακόμη και του Γόντικα, συνεχίζουν να υλοποιούνται.
Το ένα Champions League και τα δύο Κύπελλα μπορεί να είναι ενδείξεις ολικής επαναφοράς, αλλά δεν είναι η απόλυτη απόδειξη. Τέτοια θα ήταν να γίνει πραγματικά ανταγωνιστική για τον τίτλο και στην τελευταία τέτοια απόπειρα, την απέκλεισε ο Προμηθέας. Ο «Δικέφαλος», λοιπόν, νιώθει πως οφείλει στον εαυτό του και τους οπαδούς του, ειδικά τώρα που αναμένεται να μπει στο νέο του σπίτι στα Λιόσια. Για αυτούς τους λόγους, λοιπόν, εμφανίζεται πιο συμπαγής, πιο σκληρός, υπολογίζοντας σε παίκτες, που γνωρίζουν πώς να φέρουν μια άμεση επιτυχία, όπως ένα πρωτάθλημα ή ένα δεύτερο Champions League.
Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται, από την πλευρά του, σε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Διοικητικά έζησε μια ταραχή αυτό το καλοκαίρι, με την απομάκρυνση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου από το προσκήνιο, αν και η νέα διοικητική του ομάδα δείχνει σοβαρότητα, στη θέση ενός Hall of Famer προπονητή ήρθε ένας φέρελπις Έλληνας κόουτς, που όμως βουτάει στα «βαθιά» έχοντας λίγες παραστάσεις ως πρώτος, ενώ οφείλει να μάθει να ζει χωρίς τη, δεδομένη τα προηγούμενα χρόνια, παρουσία ενός ηγέτη με την εμβέλεια του Νικ Καλάθη.
Η προσγείωση σε μια τέτοια πραγματικότητα και η αντίστοιχη προσαρμογή χρειάζονται χρόνο. Ειδικά, δε, όταν αποφασίζεις να δουλέψεις ως επί το πλείστον με παίκτες, που έχουν να σου προσφέρουν μέλλον, αλλά στο παρόν αναμένεται να περάσουν δύσκολα, γιατί κατά κύριο δεν έχουν βρεθεί για μεγάλο διάστημα σε συλλόγους με τις απαιτήσεις του «τριφυλλιού». Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο γηραιότερος είναι ο 30χρονος Κασελάκης, που από τα φιλικά δικαιώνει όσους τον θεωρούσαν τον ορισμό της… τίμιας λύσης.
Πολλοί παίκτες, όμως, πρέπει να μάθουν το τι σημαίνει να είσαι βασικός πρωταγωνιστής στον Παναθηναϊκό. Ο Παπαπέτρου είναι για πρώτη φορά αρχηγός, αν και για χρόνια στους δύο «αιωνίους» ήταν ένα υπολογίσιμο στέλεχος, οι Παπαγιάννης-Μήτογλου νιώθουν πως… τα ψέμματα τελειώνουν και πρέπει να βγουν μπροστά ως η επόμενη μέρα, ο Φόστερ δεν έχει αγωνιστεί ξανά σε τέτοιο επίπεδο, οι Σαντ-Ρος και Τζάκσον έχουν για πρώτη φορά τόσο κομβικό ρόλο σε σύλλογο Ευρωλίγκα, ο Νέντοβιτς και ο Ουάιτ ρίχνουν μια… τελευταία ζαριά για να πάρει ανοδική πορεία η καριέρα τους.
Μέσα σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε και ελλείψεις, όπως μοιάζει να είναι αυτή στη θέση του πόιντ γκαρντ, αν και η επάνοδος του Κουβανού θα μας φανερώσει το κατά πόσο μπορεί να δουλέψει το πλάνο με τον ίδιο στο «1». Το γεγονός αυτό από μόνο του, όμως, δείχνει και το σε τι φάση βρίσκεται ο Παναθηναϊκός, δηλαδή σε αυτή του να «χτίσει» ένα επιτυχημένο μέλλον, αφού όλες οι σταθερές του παρελθόντος δεν υφίστανται.
Οι πρωταθλητές Ελλάδας, με λίγα λόγια, δε διάλεξαν να μπουν σε δρόμο σιγουριάς, όπως η ΑΕΚ, αλλά να χαράξουν έναν καινούργιο. Για να εφαρμοστεί αυτό το πλάνο τους, όμως, που μοιάζει να περιέχει και την παρουσία παικτών, σαν τον Καλαϊτζάκη και τον Δίπλαρο χρειάζεται πραγματικά σπουδαία υπομονή, καθώς αν νιώσουν την πίεση για άμεση απώλεια τίτλων να τους πιέζει, όπως προσεχώς το Σούπερ Καπ, τότε θα βρεθούν σε ένα ατέρμονο «ράβε-ξήλωνε», που θα τους απομακρύνει από τους στόχους τους από νωρίς μες στη σεζόν.
Μπορεί, δηλαδή, να χρειαστεί ακόμη και κάποια «τρανταχτή» απώλεια τίτλου, τον οποίο θα «θυσιάσει» ο Παναθηναϊκός, για να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον. Και αυτός είναι ο σωστός δρόμος, αρκεί να υπάρχει η πίστη στην εφαρμογή του σχεδίου ακόμη και στις δεδομένα άσχημες στιγμές, που θα έρθουν, με τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις.
