Και κάπως έτσι, μετά το 97-66 από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας ήρθε και η βαρύτερη εντός έδρας ήττα για τον Παναθηναϊκό στην Ευρωλίγκα!
Σίγουρα το μέγεθος της διαφοράς αποτελεί έκπληξη, αλλά το ότι η εικόνα των «πρασίνων» έδειχνε προς αυτή την κατεύθυνση δεν είναι κάτι το παράδοξο. Από που να αρχίσει, και που να σταθεί κάποιος, όταν έχει να κάνει με ένα ρόστερ που χτίστηκε από το καλοκαίρι σε λάθος δομή και συνεχίζει να παρουσιάζει τις ίδιες παθογένειες, και τι ακριβώς να σχολιάσει, όταν έδειχνε ξεκάθαρα ότι χρειαζόταν έναν παίκτη με αμυντικές ικανότητες τόσο στην περιφέρεια (αν όχι τον Σαντ Ρος στην ίδια φιλοσοφία), και έναν κοντά στο καλάθι, και αντί αυτού , αποκτήθηκε ο Ράουτινς!
Στη διοίκηση, και στα χρήματα που δαπανάει, σε χαλεπούς καιρούς, δεν μπορεί να υπάρχει μομφή, και το ζήτημα πλέον καταντάει αγωνιστικό, γιατί πέρα από τις ομαδικές αδυναμίες, πλέον παρουσιάζονται σημάδια κατάρρευσης αλλά και ψυχολογικής παραίτησης, ενώ το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό ήταν ουσιαστικά η μοναδική αναλαμπή, όπου κάποιοι παίκτες φάνηκε να παίρνουν τις ευθύνες τους.
Από τα πρώτα φιλικά, και ειδικά στο τουρνουά της Πάτρας φάνηκαν οι αδυναμίες. Ο Μάκης Γιατράς είχε καταφέρει να δείξει από τότε που θα πάει το πράγμα με τον Φριντέτ, ο οποίος είναι σοφτ στο να αντέξει στην σκληρή άμυνα, και επιθετικά δεν δημιουργεί ποτέ για τον εαυτό του. Άρα, αν ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν ως βασικό σκόρερ του έναν παίκτη στυλ Κάρολ, θα έπρεπε όλη η ομάδα να δουλεύει off ball για αυτόν, κάτι που δεν βλέπουμε. Επίσης, το εκτός έδρας παιχνίδι με την Αρμάνι στο Μιλάνο, φάνηκε για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα, η αδυναμία του να μαρκάρει στο πρώτο βήμα, οποιοδήποτε γκαρντ διαθέτει ταχύτητα. Έτσι, όποιος και να είναι απέναντι του (το ίδιο ισχύει και για τον Ράις, αλλά και τον Ράουτινς), καταφέρνει απλά ανεβάζοντας ρυθμό να τον προσπερνάει και στη συνέχεια να βγάζει σε ανισορροπία την «πράσινη» αμυντική τακτική.
Και εκεί έρχεται η αδυναμία του μέσα στην ρακέτα. Ο Ρικ Πιτίνο ανέφερε πως η περσινή ομάδα έτρεχε, έβγαζε αιφνιδιασμούς. αλλά είχε την τύχη να παίζουν άμυνα παίκτες όπως οι Γκιστ και Αντετοκούνμπο, ενώ ο Ουάιλι τον οποίο ο ίδιος λέγεται ότι επέλεξε, δεν αγωνίζεται παρά ελάχιστα, με τους Παπαγιάννη και Μήτογλου να αγωνίζονται με αναλαμπές, και τον Βουγιούκα να κάνει γκεστ σταρ εμφανίσεις.
Αδυναμίες στην άμυνα έχουν και οι Ράις, Τόμας, και κάπως έτσι το βάρος πέφτει στους Παπαπέτρου και Τζόνσον, με τον δεύτερο να αμείβεται αδρά, και να είναι σκιά του εαυτού του, συνεχίζοντας την φθίνουσα πορεία του. Αναφορικά με την υπόθεση του Παππά, το θέμα είναι εσωτερικό, και έτσι πρέπει να λυθεί.Για το τέλος αφήσαμε τις περιπτώσεις των Μπέντιλ και Μπράουν. Ο πρώτος είναι φιλότιμος, παίζει άμυνα, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα στον Παναθηναϊκό να είναι ο δέκατος παίκτης, ενώ ο δεύτερος, ο οποίος και αποχώρησε, μοιάζει με την περίπτωση Ράουτινς, όπου δεν δείχνει να υπάρχει λόγος ύπαρξης στο ρόστερ.
Βγάζοντας όλους αυτούς τους παράγοντες εκτός τι μένει! Ο Νικ Καλάθης, να παίζει επίθεση, να δημιουργεί, να παίρνει ριμπάουντ και να μαρκάρει τον καλύτερο παίκτη της αντίπαλης ομάδας!
Ο Παναθηναϊκός διαθέτει την καλύτερη επίθεση στην Ευρωλίγκα (87,1) αλλά και ταυτόχρονα την χειρότερη άμυνα, δεχόμενος 87 πόντους, και με ρεκόρ 14-14, και με 6 ήττες στα τελευταία επτά παιχνίδια ζητείται ελπίδα ώστε να μην φανεί ότι όλο αυτό το διάστημα έχτιζε παλάτια στην άμμο, καθώς ένας αποκλεισμός από τα πλέι οφς της Ευρωλίγκας θα θεωρηθεί και θα είναι μια τεράστια αποτυχία.
