Ο Saeed Armaghani, ένας επαγγελματίας Ιρανός προπονητής, που έμαθε το μπάσκετ στην Ουγγαρία, εξιστορεί στην ιστοσελίδα myhoopjourney.com πώς το μπάσκετ του έσωσε κυριολεκτικά την ζωή, αλλά και πώς του δίδαξε μαθήματα ζωής για την ανθρωπότητα και την συναδέλφωση μεταξύ των διαφορετικών πολιτισμών.
Γράφει, λοιπόν, τα εξής:
Μήπως αυτή η δήλωση ακούγεται περίεργη; Ίσως. Αλλά αυτό συνέβη σε εμένα. Άρχιζα να παίζω μπάσκετ στην ηλικία των 14 χρονών. Ερωτεύτηκα το άθλημα αυτό ενώ ήμουν ακόμα στο δημοτικό σχολείο και έτσι έγινε γρήγορα το πάθος μου. Και όταν έφτασα στα 18 μου χρόνια, βρήκα τον εαυτό μου να ταξιδεύει στην Ινδία, ως μέλος της Εθνικής ομάδας του Ιράν, που συμμετείχε στο τουρνουά μπάσκετ της Ασίας.
Αλλά εν τω μεταξύ, είχα κληθεί να υπηρετήσω στις Ιρανικές Ένοπλες Δυνάμεις, γιατί είχα αποφοιτήσει από το λύκειο. Εκείνη την εποχή, η χώρα μου, το Ιράν, ήταν στη μέση ενός πολέμου με το Ιράκ και ήταν υποχρεωτικό για τους άνδρες άνω των 18 να υπηρετούν στον στρατό. Μετά από μια σύντομη προπόνηση τριών μηνών, βρέθηκα στον πόλεμο, στην μέση του καλοκαιριού, σε περίπου 50-60 βαθμούς κελσίου, αντιμετωπίζοντας τον εχθρό, ο οποίος ήταν σε απόσταση μόλις επτακοσίων μέτρων.
Παραδομένος λοιπόν στις συνθήκες του πολέμου, γνώριζα ότι θα μπορούσα να πεθάνω οποιαδήποτε στιγμή, καθώς η ζωή ενός στρατιώτη σε έναν τέτοιο μεγάλο πόλεμο ήταν ένα τίποτα. Στη μέση ενός απελπισμένου αγώνα μέσα στην ζέστη, προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε όλοι μαζί. Σε εκείνο το σημείο, ο στρατός του Ιράν ήταν έτοιμος να ξεκινήσει μια μεγάλη επίθεση, όπου σε τέτοιες μάχες πολλοί στρατιώτες πεθαίνουν.
Έπρεπε να προετοιμάσω ψυχολογικά τον εαυτό μου σε περίπτωση επίθεσης. Θα είχα μόνο μία μικρή πιθανότητα να επιβιώσω. Αλλά ξαφνικά, είχα μία κλήση από το καταφύγιο, και συγκεκριμένα από τον κυβερνήτη, ο οποίος μου είπε πως έπρεπε να εγκαταλείψω τις ένοπλες δυνάμεις και να πάω πίσω στην Τεχεράνη, να συνεχίσω την προπόνηση μου με την Εθνική ομάδα μπάσκετ για το επερχόμενο διεθνές τουρνουά. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου. Ήμουν εκστασιασμένος και λυπημένος ταυτόχρονα, επειδή από τη μία πλευρά, είχα επιζήσει από την μεγάλη μάχη, αλλά από την άλλη πλευρά, άφησα τους φίλους μου, που ήρθαμε πολύ κοντά στον έναν μήνα που ήμασταν στο πεδίο της μάχης, σε μια απελπιστική κατάσταση. Ως εκ τούτου μπορώ να πω ότι το μπάσκετ μου έσωσε τη ζωή.
Λίγα χρόνια αργότερα, το μπάσκετ μου έδωσε μία άλλη ευκαιρία για να αλλάξω την ζωή μου. Πήγα να ξεκινήσω μία νέα ζωή στην Ουγγαρία. Στην Ουγγαρία έζησα με την προοπτική να αγωνιστώ επαγγελματικά στο μπάσκετ αλλά και να σπουδάσω. Μετά είχα αποσυρθεί. Έμεινα κοντά στο άθλημα όμως και έγινα προπονητής στην Ουγγαρία αλλά και στην Εθνική ομάδα του Ιράν.
Το επάγγελμα του προπονητή έχει πολλά πολλά σκαμπανεβάσματα. Η δουλειά αυτή, γεμάτη με σημαντικές νίκες άλλα και δύσκολες ήττες με τους φίλους μου, είναι παρόμοια με αυτήν στον πόλεμο μαζί με τους φίλους μου εκεί στο πεδίο της μάχης. Έχοντας μια καριέρα μπάσκετ σαράντα ετών, έχω να πω ότι το μπάσκετ μου έδωσε πολλές ευκαιρίες, γι' αυτό και πρέπει να είμαι ευγνώμων για αυτό το άθλημα. Το μπάσκετ έγινε για μένα " “Ars Poetica." . Έκανα παντοτινούς φίλους από διαφορετικά έθνη, γνώρισα πολλές κουλτούρες και επισκέφτηκα πολλές γωνιές του κόσμου.
Είχα μάθει τι σημαίνει η νίκη και τι η ήττα. Έμαθα γιατί να μην κρίνουμε τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα του δέρματος τους ή την εθνικότητα τους ή την θρησκεία τους. Ήμουν τυχερός που μπόρεσα να συνεργαστώ με πολλούς παίκτες από διάφορες χώρες, καθώς και αθλητές από τις ΗΠΑ, και είμαστε φίλοι ακόμα και μέχρι σήμερα. Για εμένα είναι παράξενο και λυπηρό να ακούω πως στον 21 αιώνα να απαγορεύεται η είσοδος σε ανθρώπους από διαφορετικές χώρες στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ελπίζω ειλικρινά, ότι τα δικαιώματα τον ανθρώπων που μετακινούνται και σκέφτονται ελεύθερα, θα αποκατασταθούν σύντομα σε ολόκληρο τον κόσμο και η ειρήνη με την φιλία να έρθουν σε κάθε άνθρωπο πάνω στην γη. Επίσης, πιστεύω ακράδαντα ότι ο Αθλητισμός και το μπάσκετ, μπορεί να βοηθήσει την επίτευξη αυτού του στόχου.
Εδώ είναι το τέλος της ιστορίας μου, αλλά ελπίζω ότι η ιστορία της ειρήνης, της φιλίας, της ανθρωπότητας, και το μπάσκετ θα συνεχιστεί για μένα.
