Αυτή τη φορά η άμυνα ήταν καλή. Και ζώνη έπαιξε ο Σκουρτόπουλος και προσήλωση υπήρξε σε αυτό το κομμάτι και τόσο λίγους πόντους ομάδα από τις ΗΠΑ δεν σκοράρει σχεδόν ποτέ. Για την ακρίβεια, κάτω από 70 πόντους είχε να σκοράρει από το Μουντομπάσκετ της Αθήνας το 1998, όταν είχε βάλει 64 στη Ρωσία, αλλά τότε είχε παραταχθεί χωρίς παίκτες από το ΝΒΑ (λόγω του λοκ άουτ).
Η επίθεση όμως ήταν χάλια. Και ως αποτέλεσμα η Εθνική υπέστη μια καθαρή ήττα από τους Αμερικανούς, η οποία πάντως, παρά την κρισιμότητα του αγώνα, δεν ήταν μη αναμενόμενη. Κακά τα ψέματα. Παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν πάει στην Κίνα με τόσο πολλές απουσίες, εντούτοις δείχνουν πόσο μεγάλη απόσταση υπάρχει ανάμεσα στο ΝΒΑ και την Ευρώπη όσον αφορά τις αθλητικές δυνατότητες των παικτών.
Η μεγάλη πίεση που μπορούν να ασκούν οι Αμερικανοί στην άμυνα και οι τρομερές δυνατότητές τους στο παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη είναι καθοριστικά, όχι μόνο γιατί ορίζουν το ρυθμό του αγώνα, αλλά και επειδή χαλούν το επιθετικό παιχνίδι του αντιπάλου. Αν δεν έχεις μάθει να παίζεις απέναντι σε τέτοιους παίκτες, δεν μπορείς να τους αντιμετωπίσεις εύκολα.
Κι αυτό ακριβώς έπαθε η Εθνική μας. Η πιεστική άμυνα των Αμερικανών χαλούσε το παιχνίδι της ακόμα κι όταν στο παρκέ υπήρχαν και ο Σλούκας και ο Καλάθης, που θεωρητικά εγγυώνται την ομαλή επιθετική λειτουργία, με αποτέλεσμα ακόμα και τα σουτ που έβγαιναν ελεύθερα να γίνονται από παίκτες... ξεθεωμένους από το κυνήγι των αντιπάλων τους.
Θα πείτε τώρα πως η ελληνική ομάδα κέρδισε το 2006 στη Σαϊτάμα τις ΗΠΑ, που είχαν εξίσου, αν όχι περισσότερο, αθλητική ομάδα με τη σημερινή και μάλιστα τότε ήταν γεμάτη σταρ. Η διαφορά, ωστόσο, ήταν πως τότε οι Αμερικανοί υποτίμησαν το παιχνίδι. Δεν ασχολήθηκαν καθόλου με την Εθνική μας και το πλήρωσαν. Σήμερα ο Πόποβιτς δεν έκανε το ίδιο λάθος. Είχε κάνει σκάουτινγκ στην ελληνική ομάδα, χτύπησε κάθε αδυναμία της και οι παίκτες δεν είδαν ποτέ το παιχνίδι αφ' υψηλού. Ήθελαν, άλλωστε, όλοι να νικήσουν τον MVP Αντετοκούνμπο.
Οι διεθνείς μας, πάντως, είχαν ένα ακόμα πρόβλημα σήμερα. Φοβούνταν. Επειδή ακριβώς ήξεραν ότι το να φάνε μια τάπα από έναν Αμερικανό αθλητή ήταν πολύ εύκολο, δείλιαζαν ακόμα κι όταν επρόκειτο να σουτάρουν από τα 3-4 μέτρα και δεν πίστευαν στο σουτ τους. Γι' αυτό το έχαναν.
Αν ρίξει κανείς μια ματιά στο στατιστικό φύλλο του αγώνα, θα δει ότι δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές στα νούμερα μεταξύ Αμερικανών και Ελλήνων σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες πλην μιας. Στα δίποντα, όπου η Εθνική μας σούταρε μόλις 14/39. Αυτό το 36% είναι πολύ χαμηλό ποσοστό και φανερώνει αυτό ακριβώς. Το φόβο των παικτών μη φάνε τάπα!
Φόβος τον οποίον αν συνδυάσει κανείς με το μεγάλο άγχος, που έχουν όλα τα μέλη της αποστολής από το πρώτο τζάμπολ της διοργάνωσης και μετά, εξηγεί επαρκώς τους 53 πόντους που σκόραρε η ομάδα σήμερα.
Ο μόνος που δεν είχε τέτοιο θέμα φόβου ήταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο οποίος όχι μόνο ξέρει και έχει συνηθίσει να παίζει απέναντι στους Αμερικανούς, αλλά είναι και καλύτερος από αυτούς σε όλα. Και στα αθλητικά προσόντα. Αυτός όμως την πάτησε αλλιώς. Παρότι ξεκίνησε φουριόζος, ο Γκρεγκ Πόποβιτς βρήκε στη συνέχεια το κουμπί του παρατάσσοντας γραμμή Μαζινό στην άμυνά του, κάθε φορά που ο Γιάννης έπαιρνε την μπάλα.
Εδώ ο Θανάσης Σκουρτόπουλος διαψεύστηκε. Οι Αμερικανοί δεν αντιμετώπισαν τον Αντετοκούνμπο με άμυνα ένας-εναντίον-ενός, όπως κάνουν στο ΝΒΑ, αλλά με βοήθειες και κλείσιμο όλων των διαδρόμων μέσα στη ρακέτα. Ο Πόποβιτς εκμεταλλεύτηκε τη δυνατότητα που του δίνουν οι κανονισμοί FIBA (βασικά την απουσία αμυντικών τριών δευτερολέπτων) και μετά το παιχνίδι παραδέχθηκε ότι "είναι πιο εύκολο να σταματήσεις τον Γιάννη με αυτούς τους κανονισμούς". Έχει αξία που το επισημαίνει αυτός, διότι όλοι οι άλλοι προπονητές του πληκτρολογίου (και όχι μόνο στην Ελλάδα) νομίζουν ότι είναι εύκολο να πηγαίνει η μπάλα στον Γιάννη και μετά αυτός να διαλύει τους πάντες. Στο ΝΒΑ μπορεί και να είναι, στον υπόλοιπο κόσμο όμως δεν είναι.
Όπως και να έχει το πράγμα τώρα και εφόσον οι Αμερικανοί πράξουν το καθήκον τους και νικήσουν τη Βραζιλία, η Εθνική πρέπει να νικήσει την Τσεχία με διαφορά 12 πόντων για να περάσει στα προημιτελικά. Ακόμα κι αν είχε κερδίσει τους Βραζιλιάνους σε εκείνο το καταραμένο παιχνίδι, πάλι θα έπρεπε να νικήσει την Τσεχία τη Δευτέρα. Επίσης η Τσεχία, όσο καλά κι αν παίζει, με όση κεκτημένη ταχύτητα κι αν προχωρά, δεν είναι ΗΠΑ. Αυτά είναι θετικά.
Το κακό είναι το +12. Άλλο να κυνηγάς μια απλή νίκη, άλλο και τη διαφορά και μάλιστα τόσο μεγάλη.
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι οι διεθνείς να τινάξουν το άγχος από πάνω τους και να παίξουν έστω και για μία φορά πρώτα και πάνω απ' όλα για να το ευχαριστηθούν. Για να διασκεδάσουν.
Έτσι κι αλλιώς στην Ελλάδα έχει ήδη βρεθεί από σχετικούς και άσχετους ο "ένοχος" ενδεχόμενης αποτυχίας κι έχει ήδη αρχίσει να στήνεται το ικρίωμα, όπου θα οδηγηθεί άμα τη επιστροφή της αποστολής στην Αθήνα. Και δεν είναι παίκτης αυτός...
