Το ελληνικό μπάσκετ ζει ζοφερές εποχές, ενώ πριν από 20 χρόνια η χώρα μας ήταν ένας από τους κορυφαίους ευρωπαϊκούς προορισμούς, όπου οι ομάδες έπαιρναν όποιον παίκτη ήθελαν, καθεμία στο δικό της βαλάντιο. Το Basketa.gr θυμάται τους μισθούς του 1999 και παρουσιάζει... την χαώδη διαφορά.
Εξαγορές ΑΦΜ, καταρρεύσεις ομάδων και αποχωρήσεις, μεταγραφές ξένων αμφιβόλου ποιότητας, αλλά με εξαιρετικά φθηνά συμβόλαια, που είτε δεν καταβάλλονται στην τελική από τις διοικήσεις είτε αποτελούν προσωρινή λύση για τους παίκτες, μέχρι να βρουν κάτι καλύτερο σε χώρες όχι ιδιαίτερα προηγμένες μπασκετικά, όπως αυτές της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, αν εξαιρέσει κανείς την Ισπανία και τη Ρωσία, που αποτέλεσαν μαζί με την Ελλάδα κραταιές δυνάμεις για πολλά χρόνια, φέρνοντας... στα τάρταρα άλλες πάλαι ποτέ σπουδαίες παρουσίες, σαν αυτές της Γιουγκοσλαβίας, της Ιταλίας ή της Γαλλίας.
Με λίγα λόγια, ας συμφωνήσουμε πως αυτή είναι η κατάσταση που χαρακτηρίζει το μπάσκετ μας σήμερα. Δεν είναι ιδανική και το ξέρουμε, αν και προς το παρόν δε γίνονται κινήσεις για τη βελτίωση αυτής της κατάστασης. Όταν, δε, κοιτάζεις πώς ήταν οικονομικά η κατάσταση πριν από 20 χρόνια, σε πιάνει μια μεγάλη νοσταλγία. Όχι μόνο για τα χρήματα που δίνονταν από όλες τις ομάδες και έκαναν το πρωτάθλημα ανταγωνιστικό, αλλά την ποιότητα που όλοι, ή σχεδόν όλοι, οι παίκτες είχαν.
Αν ρίξει κανείς... μια ματιά σε ειδικό αφιέρωμα γαλλόφωνου περιοδικού πάνω στους μισθούς που δίνονταν στους ξένους παίκτες το 1999, δεν χρειάζεται το μάτι του να πέσει στα 2.4 εκατομμύρια δολάρια του Ντίνο Ράτζα στον Παναθηναϊκό ή τα 1.4 του Μποντιρόγκα, αμφότερα σε ετήσια βάση. Όπως, επίσης, το 1.1 εκατομμύριο του Άντονι Γκόλντγουαιρ, τα 900 χιλιάδες δολάρια του Άριαν Κόμαζετς και τα 575 χιλιάδες του Τζο Αρλάουκας στην ΑΕΚ. Ειδικά οι «αιώνιοι» έχουν διαχρονικά την ικανότητα να «θαμπώνουν» με τα ποσά που δίνουν, έχοντας ως έσχατο παράδειγμα τον Τζίμερ Φριντέτ στους «πράσινους».
Μπορεί να κοιτάξει κανείς, λοιπόν, τα 800 χιλιάδες που έπαιρνε ο Μάρτιν Μούρσεπ στον Άρη και τα 500 που έπαιρνε αμέσως μετά ο Ράντο Ουάιτ. Τα 500 που επίσης κέρδιζε στο Περιστέρι ο Ντέρικ Ντάιαλ, τα 400 χιλιάδες του Μπάιρον Ντίνκινς στον Ηρακλή και τα 250 χιλιάδες του Μπακ Τζόνσον αμέσως μετά. Ας υπενθμίσουμε πως μόλις φέτος γύρισε στην Basket League ο «Γηραιός».
Ας προσέξουμε επίσης τα 200 χιλιάδες του Μάλκολμ Μακί και τα 190 του Αλφόνσο Φορντ στον Σπόρτιγκ, που σήμερα έχει εξαφανιστεί στη Β' ΕΣΚΑ. Στα πολύ χαμηλά πατώματα είναι και η ιστορική Νήαρ Ηστ, που έδινε 250 χιλιάδες δολάρια στον Σέιν Χιλ και άλλα 200 στον Ντέιβιντ Βον. Ή ακόμη και το Ηράκλειο, που πέρυσι δήλωσε αδυναμία να παίξει στη Β' Εθνική και τώρα είναι στα πρωταθλήματα της ΕΚΑΣΚ, ενώ 20 χρόνια πριν έδινε 170 χιλιάδες στον Αντόνιο Χάρβεϊ, ενώ ο Παπάγου που σήμερα βρίσκεται στη Β' Εθνική, έπαιζε με τον Άντονι Πέλε των 160 χιλιάδων δολαρίων.
Κι έχουμε φτάσει στην εποχή, όπου κατά βάση ούτε τα χρήματα αυτά δίνονται ούτε αυτοί παίκτες υπάρχουν. Και οι ομάδες μετά από μερικές επενδύσεις, χωρίς να... πιάσουν τόπο ιδιαίτερα, «καταρρέουν». Μπορούμε, τουλάχιστον, να βλέπουμε λίστες σαν αυτή και να θυμόμαστε τις πιο όμορφες εποχές του επαγγελματικού πρωταθλήματος μπάσκετ.
Ιδού η λίστα των μισθών των ξένων παικτών το 1999...
(*) Οι μισθοί είναι ετήσιοι σε δολάρια
