Παρακολουθούμε με χαρά και περηφάνια την πορεία των νέων ανδρών μας προς ένα μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Κρήτης. Και συγχρόνως βγάζουμε από μέσα μας το σύνδρομο των Γιούγκων. Όχι όλοι, αλλά πολλοί. Μια βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα σας πείσει. "Να δούμε αν θα ξυπνήσουν οι ομάδες να εμπιστευτούν αυτά τα παιδιά", "ναι, πάρτε κι άλλους ξένους κι αφήστε έξω τα ελληνόπουλα", τέτοια γκρίνια. Όπως το 1995.
Όταν η χρυσή γενιά των 76άρηδων κέρδισε το χρυσό μετάλλιο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στην Αθήνα κι όλος ο κόσμος άρχισε να βάλλει ομαδόν κατά των Γιούγκων. Των ελληνοποιημένων πρώην Γιουγκοσλάβων δηλαδή, που έρχονταν σωρηδόν τότε στο ελληνικό μπάσκετ και έπιαναν τις θέσεις των χρυσών εφήβων στις ομάδες. Δίκαιο το αίτημά τους τότε. Και σωστά το έκαναν σημαία τους, διότι όντως υπήρχε πρόβλημα. Όμως από τότε έχουν περάσει 22 χρόνια κι έχουν αλλάξει πολλά. Έχουν αλλάξει οι νόμοι και οι κανονισμοί, έχει αλλάξει το μπάσκετ, έχει αλλάξει η ζωή μας η ίδια. Και το ελληνικό μπάσκετ έχει αποδείξει πως δεν τρώει τα παιδιά του, αντιθέτως τα αναδεικνύει, γι' αυτό παραμένει ισχυρό. Τόσο σε επίπεδο εθνικών ομάδων όσο και σε συλλογικό.
Δεν θα πάμε πολύ πίσω στο χρόνο. Ας δούμε μόνο την τελευταία καλή φουρνιά παικτών που έβγαλε η χώρα μας, πριν από τούτη εδώ, και η οποία σάρωσε τα μετάλλια στις μικρές κατηγορίες. Τη γενιά των 90άρηδων. Μάντζαρης, Μούρτος, Παππάς, Παπανικολάου, Σλούκας, Γιάνκοβιτς, Κασελάκης, Σαρικόπουλος, Παπαντωνίου κέρδισαν ένα χρυσό κι ένα ασημένιο μετάλλιο στα Ευρωμπάσκετ νέων 2009 και 2010 κι ένα ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα νέων. Το 2009 είχαν μαζί τους και τους 89άρηδες Τσακαλέρη, Χάρη Γιαννόπουλο, Σακελλαρίου, Μπόγρη. Το 2010 είχαν και κάποιους από την γενιά του '91 (Κατσίβελη, Γεωργάκη, Καραθανάση). Όλοι μα όλοι έχουν παίξει στην Α1, οι περισσότεροι μάλιστα είναι πλέον πρωταγωνιστές στο πρωτάθλημά μας. Πέντε εξ αυτών (Μάντζαρης, Παπανικολάου, Σλούκας, Παππάς, Μπόγρης) αποτελούν τη βάση της σημερινής Εθνικής Ανδρών, ενώ είναι πια και παίκτες επιπέδου Ευρωλίγκας.
Έχει ενδιαφέρον, ωστόσο, να δούμε πού έπαιζαν τότε αυτά τα παιδιά. Από τους 12 παίκτες που κέρδισαν το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2010 οι 8 είχαν ήδη θέση στα ρόστερ ομάδων της Α1, ενώ ένας ακόμα, ο Ζήσης Σαρικόπουλος, έπαιζε στο NCAA με το Οχάιο Στέιτ. Ο Παππάς έπαιζε 17 λεπτά σε 25 αγώνες με τον Κολοσσό, ο Μάντζαρης 11 λεπτά σε 22 αγώνες με το Περιστέρι, ο Παπανικολάου 10 λεπτά σε 21 αγώνες με τον Ολυμπιακό, ο Σλούκας, 13 λεπτά σε 12 αγώνες με τον Ολυμπιακό, ο Γιάνκοβιτς 10 λεπτά σε 19 αγώνες με τον Πανιώνιο, ο Κασελάκης 10 λεπτά σε 23 αγώνες με τον Ηλυσιακό, ο Παπαντωνίου 10 λεπτά σε 26 αγώνες με την ΑΕΚ και μόνον ο Μούρτος είχε πολύ μικρή συμμετοχή στον Άρη (6' σε μόλις 4 αγώνες κι εκείνο το καλοκαίρι δόθηκε δανεικός στον ΟΦΗ).
Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι ομάδες της Α1 είχαν ήδη διακρίνει τότε το ταλέντο αυτών των παιδιών, τα είχαν ήδη εμπιστευτεί, καθώς τους έδιναν σημαντικό χρόνο συμμετοχής στους αγώνες τους, και τα είχαν ήδη βάλει σε τροχιά ανάδειξης. Το σύστημα δηλαδή λειτούργησε. Κι από εκεί και πέρα ήταν στο χέρι του κάθε παίκτη να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορούσε.
Θέλετε και μια σύγκριση με τη σημερινή Εθνική νέων ανδρών, την εξαιρετική επίσης φουρνιά των 97άρηδων (με τις προσθήκες των 98άρηδων Λούντζη, Γ. Αγραβάνη, Χρηστίδη, Τάταρη); Οι 6 από τους 12 που βρίσκονται στην Κρήτη και παλεύουν για ένα μετάλλιο, παίζουν ήδη στην Α1. Οι περισσότεροι μάλιστα αρκετά. Ο Χαραλαμπόπουλος έπαιξε 17 λεπτά σε 31 αγώνες του Παναθηναϊκού, ο Κόνιαρης 18 λεπτά σε 30 αγώνες του ΠΑΟΚ, ο Φλιώνης 9 λεπτά σε 25 αγώνες του Άρη, ο Σκουλίδας 5 λεπτά σε 17 αγώνες της ΑΕΚ, ο Χρηστίδης 7 λεπτά σε 12 αγώνες του Άρη και ο Λούντζης 5 λεπτά σε 3 αγώνες του Παναθηναϊκού. Αν μάλιστα ερχόταν και ο Παπαγιάννης και έπαιζε αντί του Τάταρη (μάλλον), τότε οι 6 θα ήταν 7, ενώ υπάρχει κι ο Μουράτος, που μέχρι πρότινος ανήκε στον Ολυμπιακό και όπως φαίνεται, θα παίξει φέτος στην Α1 με άλλη ομάδα. Οι 90άρηδες έχαν 8/12. Οπότε;
Ας μην ανησυχούμε λοιπόν. Ολόκληρη η γραμμή παραγωγής του ελληνικού μπάσκετ λειτουργεί καλά. Από το πρώτο στάδιο, της ανακάλυψης, μέχρι το τελικό, της ανάδειξης. Τις ευκαιρίες τους τις παίρνουν αυτά τα παιδιά. Αλλά περισσότερες, άλλα λιγότερες, αλλά τις παίρνουν. Αυτό που μένει είναι να δείξουν κι αυτά με τη σειρά τους ότι μπορούν να τις αξιοποιήσουν, ότι μπορούν να σταθούν στο υψηλό επίπεδο. Δεν θα τα καταφέρουν όλα. Όμως αυτά που έχουν την ποιότητα, αγωνιστική και πνευματική, θα ξεχωρίσουν. Η πρόσφατη ιστορία αυτό έχει δείξει και το ίδιο περιμένουμε να κάνει και το μέλλον.
Προς το παρόν ας χαρούμε την πολύ ωραία προσπάθεια που κάνει η ομάδα του Ηλία Παπαθεοδώρου στην Κρήτη...
