Τώρα θερίζουν τους καρπούς που έσπειραν

Οταν ο Μιχάλης Κακιούζης σήκωνε στο Βελιγράδι το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης με την εθνική ομάδα το 2005, η Ισπανία και η Γαλλία ακόμα δεν είχαν γευτεί το νέκταρ της επιτυχίας σε Ευρωμπάσκετ αλλά και γενικότερα σε μεγάλη διοργάνωση. Η μικρή (αλλά μεγάλη μπασκετικά διαχρονικά) Ελλάδα έπαιρνε τον δεύτερο τίτλο της μετά το έπος του 1987 με τον Παναγιώτη Γιαννάκη να συνδέει τα δύο τρόπαια καθώς στο πρώτο ήταν ο αρχηγός και στο δεύτερο ο προπονητής. Ακόμα και η (ανύπαρκτη ουσιαστικά στο μπάσκετ) Γερμανία είχε πανηγυρίσει το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ που είχε φιλοξενήσει (1993) αλλά ήταν αδύνατον να πάρει και δεύτερο τίτλο και μάλιστα κόντρα στην Ελλάδα που έκανε περίπατο το 2005. Η Ισπανία των μεγάλων προσδοκιών σε κάθε διοργάνωση είχε μείνει δεύτερη στις διοργανώσεις του 1999 και του 2003 και τρίτη σε αυτή του 2001, ενώ το 2005 στο Βελιγράδι είχε αποκλειστεί από τους Γερμανούς στον ημιτελικό ! Από το μακρινό 1935 όταν έπαιξε στον τελικό του πρώτου Ευρωμπάσκετ – και ηττήθηκε από τη Λετονία στη Γενεύη– μέχρι τον τελικό που έχασε στην έδρα της από τη Γιουγκοσλαβία το 1973 στη Βαρκελώνη η Ισπανία αν και είχε μεγάλους παίκτες ήταν ομάδα losers. Δυό φορές που έφτασε στον τελικό του Ευρωμπάσκετ επι γαλλικού εδάφους (1983 και 1999) η Ιταλία κατέκτησε τα μοναδικά τρόπαια στην ιστορία της και ενώ οι Ισπανοί το 1983 είχαν αποκλείσει στον ημιτελικό τη μεγάλη Σοβιετική Ενωση και το 1999 τη διοργανώτρια και φιλόδοξη Γαλλία ! Ομως οι Ισπανοί δεν το έβαλαν κάτω ακόμα και όταν έχασαν (ίσως με τον πιο σκληρό τρόπο με καλάθι του Χόλντεν στην εκπνοή) από τη Ρωσία του Μπλάτ τον τελικό στην έδρα τους το 2007 πάλι για το Ευρωμπάσκετ. Ηταν μόλις ένα χρόνο μετά τον πρώτο θρίαμβό τους σε Παγκόσμιο Κύπελλο στη Σαϊτάμα κόντρα στην (άδεια πνευματικά κυρίως από τη νίκη επί των ΗΠΑ στον ημιτελικό) εθνική μας ομάδα στον τελικό του 2006. Εκεί δεν ήταν λίγοι που είπαν ότι οι Ισπανοί είναι δύσκολο να συνέλθουν. Μετά από έναν ακόμα (λογικό όμως αυτή τη φορά κόντρα σε μια πολύ καλή ομάδα των ΗΠΑ) χαμένο τελικό αυτή τη φορά Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο το 2008, ξεκίνησε το ξέσπασμα των Ιβηρων. Που τους θέλει την τελευταία δεκαετία, να κατακτούν τρία Ευρωμπάσκετ (2009, 2011,2015) και το εφετινό Μουντομπάσκετ και να παίρνουν και άλλα τέσσερα μετάλλια σε αυτά τα 10 χρόνια. Αργυρό και χάλκινο αντίστοιχα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 και του 2016 και δύο χάλκινα στα Ευρωμπάσκετ του 2013 και 2017. Ακριβώς στη δεκαετία που μπήκε σε «ξηρασία» μεταλλίων η δική μας εθνική ομάδα η Ισπανία μεγαλουργεί, ενώ ακολουθεί μια ακόμα από τις μεγαλύτερες losers στην ιστορία του Παγκοσμίου μπάσκετ, η Γαλλία, που μετράει πλέον πέντε μετάλλια στις τελευταίες έξι διοργανώσεις. Εστω και αν εδώ έχει μόλις ένα χρυσό με τον πρώτο και μοναδικό ως τώρα τίτλο στην ιστορία των Τρικολόρ το 2013. Οι δύο αυτές χώρες σχεδόν «αντέγραψαν» αλλά στη συνέχεια τελειοποίησαν το αναπτυξιακό πρόγραμμα της χώρας μας που αποτελούσε πρότυπο για πολλές χώρες πριν κάμποσα όμως χρόνια και όχι πιά. Δυστυχώς πλέον οι Ισπανοί και οι Γάλλοι έχουν πάρει τη σκυτάλη και σε αυτό το νευραλγικό τομέα και τα αποτελέσματα της δουλειάς τους φαίνονται ξεκάθαρα και στους άνδρες με τις δύο χώρες να είναι μακράν οι πλέον επιτυχημένες την τελευταία δεκαετία.