Σε μια χρονιά όπου ο Ολυμπιακός έπαιξε πολύ καλύτερο μπάσκετ από πέρυσι η σεζόν έκλεισε ως αποτυχημένη και το Basketa.gr ανοίγει το μαύρο κούτι της (αγωνιστικής) συντριβής του.
ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ:
Η ομάδα άδειασε από ενέργεια, εδώ και ένα μήνα με το τελευταίο απόθεμα να ξοδεύεται στον ημιτελικό του φάιναλ φορ (19 Μαϊου) με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Από τότε ο Ολυμπιακός έπαιζε στα κόκκινα χάνοντας με χαρακτηριστική ευκολία τους τρεις τελικούς όπου διεκδικούσε τίτλο.
Δηλαδή αυτόν με την Φενέρμπαχτσε στην Ευρωλίγκα, αλλά και τους δύο με τον Παναθηναϊκό, τον 4ο στο ΟΑΚΑ και τον 5ο στο ΣΕΦ. Στον έναν - με Φενέρ - ξεπέρασε μόλις τους 60 πόντους και στους άλλους δύο έμεινε στους 58 και 51 πόντους αντίστοιχα. Πραγματική αιχμαλωσία από τις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου τουλάχιστον.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είναι φανερό ότι έριξε το βάρος στην πιο απαιτητική Ευρωλίγκα όλων των εποχών και δεν έγινε η κατάλληλη διαχείριση ώστε να μείνουν και δυνάμεις για το φινάλε του πρωταθλήματος, που είναι πάντα εκ των βασικότερων στόχων.
Γνωρίζοντας μάλιστα από νωρίς ότι ο Παναθηναϊκός – λόγω πρόωρου αποκλεισμού από το Φάιναλ Φορ – θα έκανε μια νέα και ειδική προετοιμασία μόνο για τους τελικούς.
Ισως υποτιμήθηκε σε ένα βαθμό η κατάσταση στην οποία θα βρισκόταν ο αιώνιος αντίπαλος λόγω των εσωτερικών προβλημάτων του με αποτέλεσμα από τελικό σε τελικό ο Παναθηναϊκός να ανεβάσει απόδοση και ο Ολυμπιακός να οπισθοχωρεί.
Αυτό χρεώνεται αποκλειστικά στον κόουτς που δεν μπόρεσε να βρει λύση. Με τους τελικούς να εξελίσσονται σε ένα προσωπικό θρίαμβο του Τσάβι Πασκουάλ στην σκακιέρα με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο.
Επίσης ο Ελληνας τεχνικός πήγε – με δική του επιλογή – με ένα πολύ μικρό ροτέισον αναλογικά (με βάση και τους τραυματισμούς) στο δρόμο προς το φινάλε με βασικά του γρανάζια να «σκάνε» και να έχουν σοβαρό θέμα ιδιαίτερα στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό με κορυφαίο παράδειγμα τον Γιώργο Πρίντεζη. Σαφώς υπήρχαν σοβαροί τραυματισμοί, αλλά δεν αποτελεί δικαιολογία για την υπερφόρτωση βασικών παικτών.
Σε σχέση με τις δύο προηγούμενες χρονιές, εμφανίστηκαν περισσότερα θέματα απειθαρχίας, τα οποία έλυνε ο κόουτς βάζοντας παίκτες στον «πάγο» αλλά στο τελευταίο με τον Αθηναίου, η κατάσταση ξέφυγε λίγο από το στενό πλαίσιο μιας τιμωρίας και δημιούργησε περισσότερες αναταράξεις.
Ο Ολυμπιακός έζησε και πέθανε, σε μεγάλο βαθμό και εφέτος με τον Βασίλη Σπανούλη που όμως ήταν για μεγάλο διάστημα τραυματίας, ενώ μετά τα εκπληκτικά πλέι οφ με την Εφές Αναντολού, ουσιαστικά εξαφανίστηκε (με εξαίρεση τον πρώτο τελικό) και δεν υπήρχε αξιόπιστο πλάν Β στην επίθεση όταν εξουδετερώθηκε (και οργανωτικά) ο αρχηγός.
ΠΑΙΚΤΕΣ:
Οι Ελληνες – και ο Μιλουτίνοφ – ήταν και πάλι το σημείο αναφοράς κρατώντας τον Ολυμπιακό στα δύσκολα κομμάτια μέσα στη σεζόν. Ομως βασικά γρανάζια παρέδωσαν πνεύμα στους τελικούς (Πρίντεζης, Σπανούλης, Μάντζαρης, Παπαπέτρου) κάνοντας ακόμα πιο προβλέψιμο τον Ολυμπιακό επιθετικά ιδιαίτερα στην έδρα του.
Εκεί όπου μετά βίας ξεπέρασε τους 60 πόντους δύο φορές (και μια τους 50 !) όταν είχε πάνω από 80 μέσο όρο μέσα στη χρονιά. Ιδια εικόνα και στον τελικό με την Φενέρμπαχτσε (64 πόντοι και άνετη ήττα με 16 πόντους διαφορά).
Οι ξένοι «έντυσαν» τον ελληνικό κορμό όπως συνηθίζεται αλλά δεν υπήρχε ένας Αμερικανός που να μπορεί να πάρει το ρόλο του ηγέτη όταν η μπάλα έκαιγε και ο Βασίλης ήταν εγκλωβισμένος.
Ο Γκρίν έπαιζε εξαιρετικά όταν ήταν μόνος του αλλά δεν μπόρεσε να πάρει θετικό πρόσημο από αυτόνο Ολυμπιακός στους κρίσιμους τελικούς σε Ευρώπη και Ελλάδα. Με αποκορύφωμα τους εντός έδρας τελικούς στο πρωτάθλημα και ιδιαίτερα τον 5ο όπου μεταξύ άλλων έπαιζε και άμυνα πάνω στον Καλάθη.
Ειπώθηκαν πολλά για τους ξένους, ότι έφυγαν αμέσως μετά τον τελικό για φαγητό την ώρα που οι Ελληνες ήταν απαρηγόρητοι στα αποδυτήρια. Αλλά συνήθως αυτή είναι η νοοτροπία των ξένων δεν ήταν εκεί το θέμα.
Μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η πνευματική τους συγκέντρωση και γενικότερα η διαχείριση σε κάποια θέματα μέσα στη χρονιά με αποκορύφωμα τον Λοτζέσκι που πριν τραυματιστεί για δύο μήνες ασχολιόταν συνέχεια με τη μεταγραφή του και το μέλλον του μιλώντας τουλάχιστον 2-3 φορές σε Ελληνες και ξένους συναδέλφους.
Ο Κέμ Μπίρτς στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν αρρώστησε (από δική του αμέλεια σε νυχτερινή έξοδο) και δεν συνήλθε ποτέ, αλλά δεν μπήκε καν στο πνεύμα των τελικών. Ετσι και αλλιώς στο δεύτερο μισό της σεζόν ήταν εκτός κλίματος και ο Ολυμπιακός τελείωσε ουσιαστικά τη σεζόν με 1.5 ξένο την ίδια στιγμή που ο βασικός του αντίπαλος έβλεπε τους ξένους του να βγαίνουν μπροστά και να κρίνουν σε καθοριστικό βαθμό τον τίτλο (ιδιαίτερα οι Τζέιμς και Γκίστ, αλλά και ο Ρίβερς στο τέλος. Ακόμα και ο Σίνγκλεντον γινόταν καλύτερος από παιχνίδι σε παιχνίδι).
ΔΙΟΙΚΗΣΗ:
Το μοντέλο με τον ελληνικό κορμό πλαισιωμένο από ξένους κελεπούρια (αλλά συνήθως δεύτερης διαλογής) δούλεψε και εφέτος αρκετά μέχρι ένα βαθμό. Είναι απαραίτητο να υπάρξει πλέον τουλάχιστον ένας ξένος ηγέτης που να μπορεί να βγει μπροστά στα δύσκολα.
Η μεγαλύτερη όμως ήττα των αδελφών Αγγελόπουλων είναι εξωαγωνιστική και έχει να κάνει με την ομηρία στην οποία έχουν πέσει εδώ και χρόνια απο 200-300 οργανωμένους που ούτε μπορούν να απομακρύνουν, αλλά ούτε καν να τους ελέγξουν ώστε να μην κάνουν μπάχαλο το ΣΕΦ, όποτε η ομάδα τους δεν νικά τον Παναθηναϊκό σε παιχνίδι τίτλου.
Ανθρωποι που λείπουν στο μεγαλύτερο διάστημα της χρονιάς και εμφανίζονται μόνο στα ντέρμπι. Δεν μπορεί να μην γνωρίζουν οι πρόεδροι ότι στον τελευταίο τελικό στις θέσεις δίπλα στα καλάθια στον αγωνιστικό χώρο είχαν κάτσει επίλεκτοι οργανωμένοι και όχι οικογενειάρχες φίλαθλοι όπως όλη τη χρονιά.
Το ΣΕΦ (που πρώτα απ’ όλα ντροπιάζεται το όνομά του ως Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας) αποτελεί διαχρονικά τα τελευταία χρόνια το χειρότερο γήπεδο στην Ελλάδα, σε συχνότητα διακοπών (οριστικών ή προσωρινών) αγώνων και συγκεκριμένα μόνο κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Τη λύση θα πρέπει να βρούνε οι ίδιοι οι πρόεδροι που δικαίως ενοχλούνται όταν τους εξομοιώνουν με τον πρόεδρο του Παναθηναϊκού Δημήτρη Γιαννακόπουλο (που είχε και πάλι προκληκτική συμπεριφορά στον τελευταίο τελικό, απαράδεκτη για ηγέτη της κορυφαίας ελληνικής ομάδας μπάσκετ όλων των εποχών) αλλά από την πλευρά τους αιφνιδιάζονται κάθε χρόνο ή κάθε τρεις και λίγο, από τα ίδια και τα ίδια πράγματα τα οποία αδυνατούν να ελέγξουν.
Το να φτάσουμε να δούμε εφέτος προπηλακισμούς σε φωτογράφους (Βαγγέλης Στόλης) και δημοσιογράφους (Σπύρος Γραμμένος) αλλά και σε απλό κόσμο του Ολυμπιακού που διαφώνησε με την τακτική κάποιων φανατικών, ξεπερνάει πλέον κάθε φαντασία και δείχνει ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει.
Η απόφαση για το κοινό που θέλουν στο γήπεδο είναι αποκλειστικά δική τους.
Photo Credit: Eurokinissi
