Ο Γιώργος Μπαρτζώκας μίλησε ευθαρσώς για μια νύχτα ντροπής μετά τη νέα απογοητευτική εμφάνιση του Ολυμπιακού, στη Βιτόρια αυτή τη φορά. Πέρα από τις λέξεις που μπορεί ο καθένας να χρησιμοποιήσει, βαριές η λίγο πιο κομψές, δεν είναι μία η κακή βραδιά του Ολυμπιακού. Είναι περισσότερες, είναι εδραιωμένη πια η εικόνα μιας ομάδας που τα έχει παρατήσει και είναι μια εικόνα που μεγεθύνεται γιατί έρχεται σε μια χρονιά που ξεκίνησε τελείως διαφορετικά.
Ο Ολυμπιακός εννοείται ότι έχει ένα σωρό αγωνιστικά στραβά, επιλογές που δε βγήκαν, συνεργασίες που ή δεν ευδοκίμησαν ή χάθηκαν ανεξήγητα στην πορεία, τρωτά σημεία που δεν συγχωρούνται αν ήθελε να είναι στο κορυφαίο επίπεδο της Ευρωλίγκας.
Εχει όμως κι ένα δεδομένο ρίσκο το οποίο εννοείται ότι γνώριζαν οι άνθρωποί του αλλά προσδοκούσαν να μη βγει. Αυτό της ομάδας «μιας διοργάνωσης» που όσο από τη μία πλευρά μπορεί να επέτρεπε την προσήλωση εκεί, τόσο από την άλλη δεν επέτρεπε να συντηρείται ο αγωνιστικός ρυθμός και το πολλαπλό κίνητρο.
Το περασμένο καλοκαίρι η αίθηση, αν όχι πληροφόρηση που υπήρχε, έλεγαν ότι τόσο ο Γιώργος Μπαρτζώκας, κυρίως αυτός, όσο κα πρωτοκλασάτα αγωνιστικά στελέχη είχαν ταχθεί φανατικά υπέρ της εύρεσης τρόπου επιστροφής στο πρωτάθλημα. Αυτό δεν έγινε και δεν είναι το ζητούμενο εδώ, το θέμα της πολιτικής και των επιλογών δηλαδή. Το αγωνιστικό όμως, είναι.
Ο Ολυμπιακός έμεινε με τα φιλικά της Δευτέρας τα οποία όταν υπάρχουν αποδείχθηκε ότι περισσότερο για ξεκούραση των βασικών στελεχών βόλευαν παρά για να κρατιέται η ομάδα σε αγωνιστική εγρήγορση. Κάπως έτσι, όταν ήρθαν ειδικά τα δύο στραβά αποτελέσματα με τη Βιλερμπάν εντός και τη Ζάλγκιρις εκτός, ειδικά το δεύτερο αφού είχε παρεμβληθεί η εξ αναβολής εκτός νίκη στη Λυόν που έδωσε την αίσθηση του ρεφαρίσματος, ήρθε η καθίζηση.
Οσοι έχουν αίσθηση και συναίσθηση της πραγματικότητας, σίγουρα δηλαδή όσοι είναι στο αγωνιστικό τμήμα, κατάλαβαν ότι η πρόκριση απομακρυνόταν αν όχι χάθηκε. Υπήρχαν και αυτοί που ζούσαν στον κόσμο τους κι έλεγαν ότι η ομάδα είναι δυνατά στο στόχο της, αλλά το θέμα ήταν το αγωνιστικό τμήμα. Συνειδητοποιώντας λοιπόν ότι χανόταν ο στόχος και ότι δεν υπήρχε κανένας άλλος να διεκδικηθεί, υπερίσχυσε όπως φάνηκε στα γήπεδα η ανθρώπινη από την αυστηρά επαγγελματική αντίδραση. Ο Ολυμπιακός έπαψε να θυμίζει στο παραμικρό την, όχι άτρωτη αλλά σίγουρα πιο μαχητική και με καλύτερη λειτουργία, ομάδα των προηγούμενων μηνών και περνάει το ένα μετά το άλλο τα μαρτύρια που σε τελική ανάλυση δεν της αξίζουν.
Σε 35 μέρες ο Ολυμπιακός θα τελειώσει τη χρονιά του, 9 Απριλίου στο ΣΕΦ με τη Χίμκι. Πιο γρήγορα από όσο όλοι στην ομάδα υπολόγιζαν, πολύ χειρότερα από όσο θα μπορούσαν έστω να σκεφτούν και με τα ερωτηματικά για το πλάνο που υπάρχει για τη συνέχεια να έχουν ήδη γιγαντωθεί στους μη γνωρίζοντας οι οποίοι θα αναμένουν με ενδιαφέρον τις γρήγορες απαντήσεις.
