Και ξαφνικά σήμερα το πρωί μάθαμε ότι παίκτες του Παναθηναϊκού γυρνούσαν στα μπαρ, έπιναν, μεθούσαν, ξενυχτούσαν, έπαιζαν μέχρι πρωίας στα καζίνο, δεν ξυπνούσαν για να πάνε στην προπόνηση... Σήμερα επίσης μάθαμε ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού είναι απλήρωτοι. Σήμερα ξαφνικά διαπιστώνουμε ότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι ομάδα, αλλά... καφενείο. Σήμερα όλα αυτά.
Μέχρι χθες νομίζαμε ότι όλοι στον Παναθηναϊκό, ενωμένοι σαν γροθιά, σαν μια οικογένεια, έδιναν τα πάντα για να κερδίσουν όλους τους φετινούς τίτλους. Δεν ξέραμε. Ή μπορεί να ξέραμε, αλλά δεν λέγαμε τίποτα, όπως είπε από τηλεοράσεως κάποτε η αλήστου μνήμης Μαρία Σπυράκη και αργότερα εξαργύρωσε αυτή την "αφοσίωση" στο δημοσιογραφικό λειτούργημα με μια έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο και κάνει πλέον νέα καριέρα στο Στρασβούργο.
Η δημοσιογραφική διάσταση αυτής της ιστορίας με το πούλμαν πρέπει να απασχολήσει εμάς τους δημοσιογράφους. Η ποιότητα της δημοσιογραφίας που ασκούμε φθίνει όσο περνούν τα χρόνια, ο δημοσιογράφος γίνεται όλο και πιο πολύ, όλο και πιο συχνά οπαδός (πολιτικού κόμματος, ομάδας, δεν έχει σημασία...), ταυτίζεται με το "καλό" του κόμματος ή της ομάδας και γίνεται αγωγός αντί για κριτής, όπως ο ρόλος του επιτάσσει. Αλλά αυτά πρέπει να τα λύσουμε μόνοι μας.
Εκείνο που πρέπει να απασχολήσει τον Παναθηναϊκό είναι ότι το προφίλ που έχτιζε με πολλή δουλειά και πολλά χρήματα επί μια 20ετία χρειάστηκε λίγες μόνο ώρες για να αποδομηθεί πλήρως. Όχι μόνο με την απόφαση αυτή καθ' εαυτή για επιστροφή της αποστολής με πούλμαν από την Κωνσταντινούπολη και τον ντόρο που προκάλεσε διεθνώς, αλλά κυρίως με αυτό που ακολούθησε.
Το ξεκατίνιασμα.
Παίκτες ξενυχτάνε στα μπαρ και στα καζίνο, η διοίκηση δεν είναι συνεπής στις πληρωμές της... Κι όλα αυτά με διαρροές που μόνο σκοπό έχουν να ισχυροποιήσουν τη θέση της μιας πλευράς και της άλλης, να δώσουν δίκιο στη μια πλευρά και την άλλη, που αντί να είναι μαζί, όπως συμβαίνει στις ομάδες, βρέθηκαν ξαφνικά απέναντι.
Αλλά το ξεκατίνιασμα ανοίγει πληγές κι αυτές οι πληγές είναι βαθιές και δύσκολα κλείνουν...
