Πρόκειται για την πρώτη (σε συλλογικό επίπεδο) και μοναδική σε τέτοιο βαθμό, ομάδα που ένωσε μια ολόκληρη χώρα. Κάθε Πέμπτη στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ανήκε στον Αρη και όλοι κλείνονταν στο σπίτι τους ή σε κάποιου φίλου για να μην χάσουν λεπτό από τις προσπάθειες του Γκάλη , του Γιαννάκη, του Φιλίππου και των άλλων παιδιών του Γιάννη Ιωαννίδη στην προσπάθεια κατάκτησης της Ευρώπης. Το άγιο δισκοπότηρο (πρωταθλητριών) έμελλε να μείνει όνειρο απατηλό με τον «Ξανθό» να θυμίζει μια παραλλαγή του Ιντιάνα Τζόουνς που το κυνηγούσε αλλά στο τέλος έμεναν στα χέρια του μόνο κόκκοι άμμου που και αυτοί ξεγλιστρούσαν. Η μοίρα όμως τα έφερε έτσι, ώστε το πρώτο Ευρωπαϊκό τρόπαιο του Αρη, να μην είναι μεταλλικό, αλλά...πορσελάνινο. Σαν σήμερα, 16 Μαρτίου του 1993, στο Παλακανέστρο Ρουφίνο Οξίλιουμ του Τορίνο ο Αρης έγραφε ιστορία κατακτώντας το κύπελλο κυπελλούχων επικρατώντας σε έναν επεισοδιακό τελικό της Εφές Πίλσεν με 50-48. «Ειλικρινά, αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η πίεση που υπήρχε παντού στην ομάδα, ότι είμαστε καταδικασμένοι να πάρουμε το τρόπαιο με πολλούς φίλους του Αρη μάλιστα να θεωρούν σχεδόν ανύπαρκτη την Εφές Πίλσεν» θυμάται μιλώντας στο Basketa.gr ο Μέμος Ιωάννου, που μπορεί να μην είχε σκοράρει στον τελικό (χωρίς να κάνει καν σούτ !), αλλά στα κρίσιμα ο Σβί Σέρφ του είχε χρεώσει τον πιο δύσκολο αντίπαλο, τον Πέταρ Ναουμόσκι, με τον έμπειρο γκάρντ να «κλειδώνει» τον Σκοπιανό στο φινάλε και να κρίνει σε μεγάλο βαθμό τον τελικό. Το τελευταίο σούτ του Ναουμόσκι πάντως μπήκε και βγήκε και ίσως ήταν σημάδι από το θεό ότι είχε έρθει πλέον η ώρα του Αρη. «Εντάξει εγώ δεν έκανα και πολλά, Ολα τα λεφτά ήταν ο Τάρπλεϊ και φυσικά ο Γιαννάκης. Ηταν μια πολύ δύσκολη χρονιά, πρώτη χωρίς τον Νίκο Γκάλη που είχε αρχίσει με τον Στήβ Γιατζόγλου στον πάγκο και μετά τον Σβί Σέρφ. Πραγματικά είναι αλησμόνητες οι στιγμές μετά τον αγώνα στο ξενοδοχείο όπου έβλεπες τη συγκίνηση και την ευγνωμοσύνη στα μάτια των φίλων της ομάδας, που είχαμε κάνει το όνειρο πραγματικότητα και ο Αρης επιτέλους πήρε ευρωπαϊκό τρόπαιο» λέει ο Μέμος Ιωάννου που θυμάται ελάχιστα από την...κλωτσοπατινάδα και τον καρεκλοπόλεμο μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων, καθώς είχε τρέξει γρήγορα στα αποδυτήρια να απολαύσει το τσιγάρο της νίκης ! Οταν μάλιστα του είπαν οι συμπαίκτες του να ετοιμάζεται για την απονομή, ο ίδιος τραβώντας μια βαθιά ρουφηξιά από το τσιγάρο του εκστόμισε την ατάκα της βραδιάς (αν όχι της χρονιάς): «Εντάξει δεν έγινε και κάτι τρομερό. Προχωρήστε εσείς και έρχομαι, εγώ άλλωστε τα έχω ξαναζήσει» ! Πράγματι δύο χρόνια νωρίτερα στο Πατινουάρ της Γενεύης είχε στεφτεί επίσης Κυπελλούχος Ευρώπης με τον ΠΑΟΚ, με τον Παναγιώτη Φασούλα να σπάει τότε το καπάκι του πορσελάνινου κυπέλλου. «Πέρα από τα επεισόδια στο παρκέ, δεν πρόλαβα και όλους τους πανηγυρισμούς στα αποδυτήρια, γιατί είχα την ατυχία να έχω κληρωθεί για το ντόπινγκ κοντρόλ. Δύο ώρες μετά όλοι είχαν φύγει και ήμουν στο δωματιάκι εγώ, ο ελεγκτής και απ’ έξω 1000 καραμπινιέροι ! Ρε παιδιά αφήστε ένα περιπολικό αν μπορεί να με πάει μετά στο ξενοδοχείο και οι άλλοι φεύγετε, τους είχα πεί για να πάρω την απάντηση από τον επικεφαλής της αστυνομίας. - Η εντολή μας είναι μέχρι να φύγει και ο τελευταίος άνθρωπος από το γήπεδο να μην απομακρυνθεί κανείς αστυνομικός ! Ετσι κράτησα 1000 άτομα, για καμιά ώρα μέχρι να δώσω το δείγμα» λέει γελώντας ο Μέμος Ιωάννου που δεν θα ξεχάσει τον αείμνηστο Ρόι Τάρπλεϊ, αλλά και τον Βαγγέλη Βουρτζούμη, που ο αθεόφοβος στα 47 του χρόνια παίζει ακόμα μπάσκετ στη Σαντορίνη ! «Είχε μανία με τα διχτάκια και φυσικά το έκοψε πρώτος και το κράτησε» θυμάται ο Μάμος με τον Βαγγέλη να μαζεύει άλλα δύο αργότερα με τον Παναθηναϊκό στο Παρίσι και το Μαρούσι στη Βαρσοβία. Οσο για τον ΤάρπλεΪ ; «Αρχοντικός παίκτης, απόλαυση να τον βλέπεις, ήταν ο άνθρωπος του αγώνα για μας και μετά πανηγύριζε σαν μικρό παιδί». Ο Μέμος Ιωάννου δεν θυμάται πολλά από τη μεγαλειώδη υποδοχή στη Θεσσαλονίκη κατά την επιστροφή, γιατί: «Εγώ έφυγα αν θυμάμαι καλά αμέσως για την Αθήνα. Ομως ειλικρινά αυτά τα βλέμματα ικανοποίησης των φίλων της ομάδας στο Τορίνο, όπου είχαν έρθει πάνω από 5000 μου έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη. Νοιώθεις ότι ήσουν και εσύ ένα μέρος της ιστορίας που αποκαταστάθηκε σε ένα βαθμό με τον Αρη να παίρνει το πρώτο του Ευρωπαϊκό» καταλήγει ο Μέμος Ιωάννου. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, σε μια αξέχαστη στιγμή, τυλιγμένος με την ελληνική σημαία, παρέλαβε το τρόπαιο και ξόρκισε τα (ευρωπαϊκά) φαντάσματα που είχε ζήσει τόσο αυτός όσο και ο Γκάλης με τον Ιωαννίδη, που δεν ήταν πλέον στον Αρη. Ο «Δράκος» μάλιστα πήρε και το κύπελλο Πρωταθλητριών τρία χρόνια αργότερα στο Παρίσι με τον Παναθηναϊκό με τον Γκάλη και πάλι να έχει σταματήσει άδοξα το μπάσκετ από τους Πράσινους, δύο χρόνια νωρίτερα. Οι διόσκουροι του ελληνικού μπάσκετ δεν έμελλε να πάρουν ως δίδυμο άλλο ευρωπαϊκό τρόπαιο μετά τον θρίαμβο με την εθνική μας ομάδα το 1987. Πάντως ο Γκάλης που μόλις είχε κατηφορίσει στην Αθήνα και τον Παναθηναϊκό, «πλήγωσε» τους κυπελλούχους Ευρώπης οδηγώντας την ίδια σεζόν το Τριφύλλι στην κατάκτηση του κυπέλλου στον τελικό του ΣΕΦ κόντρα στον Αρη. Ολα τα λεφτά ήταν ο Τάρπλεϊ τον οποίο είχε φέρει ο Στήβ Γιατζόγλου στον πρόεδρο Θεόφιλο Μητρούδη και ο οποίος τον έκανε μέχρι και κουμπάρο (του βάφτισε την κόρη) για να τον βοηθήσει να ξεφύγει από τις εξαρτήσεις του. Αργότερα όμως ο Ρόι δεν ήθελε να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό και είχε πει το αμίμητο: «Θα πρέπει κάποια στιγμή να πάμε με τη γυναίκα μου την κόρη μας στην εκκλησία για να την ξαναβαφτίσουμε ! Ο Αμερικανός ξεχώριζε σαν την μύγα μέσα στο γάλα και πέτυχε ένα μοναδικό ρεκόρ τότε κάνοντας ντάμπλ-ντάμπλ (πόντους – ριμπάουντ) σε όλους τους αγώνες του Αρη στην Ευρώπη με ένα εκπληκτικό μέσο όρο 25.6 πόντων και 14.9 ριμπάουντ ανά παιχνίδι ! Αλλωστε έκανε σχεδόν τα πάντα και στον τελικό, έχοντας περίπου το 40% των πόντων (19 από τους 50) και το 50% των ριμπάουντ (18 από τα 38) του Άρη. Οταν ήταν νηφάλιος δεν είχε αντίπαλο και ο Σβίκα Σέρφ μαζί με τους συμπαίκτες του Ρόι τον είχαν πείσει και δέκα μέρες πριν τον τελικό δεν είχε βάλει στο στόμα του μπύρα, αλλά και τα περίφημα σιροπιαστά γλυκά της Θεσσαλονίκης τα οποία τα τσάκιζε... Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ: 1ος Προκριματικός Γύρος: 29/09/1992 Μινσκ-Άρης 59-117 06/10/1992 Άρης-Μινσκ 107-70 2ος Προκριματικός Γύρος: 27/10/1992 Σλάβια Βρότσλαβ-Άρης 80-90 03/11/1992 Άρης-Σλάβια Βρότσλαβ 102-75 ΟΜΙΛΟΣ: 15/11/1992 Άρης–Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν 88-75 01/12/1991 Άρης–Σολέ 104-72 08/12/1992 Μπενφίκα–Άρης 67-75 15/12/1992 Άρης–Σπλιτ 89-56 05/01/1993 Άρης–Μπουντιβέλνικ 67-61 13/01/1993 Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν–Άρης 80-69 19/01/1993 Σολέ–Άρης 60-70 26/01/1993 Άρης–Μπενφίκα 83-72 02/02/1993 Σπλιτ–Άρης 66-76 09/02/1993 Μπουντιβέλνικ–Άρης 80-94 ΗΜΙΤΕΛΙΚΑ: 18/02/1993 Σαραγόσα–Άρης 84-86 23/02/1993 Άρης–Σαραγόσα 82-66 ΤΕΛΙΚΟΣ: 16/03/1993: Αρης- Εφές Πίλσεν 50-48
Δείτε το στατιστικό του αγώνα εδώ
https://www.youtube.com/watch?v=4lz4yRfMSOs
