Ο Παναγιώτης Γιαννάκης βρίσκεται στο πάνθεον του ευρωπαϊκού μπάσκετ και το Basketa.gr θυμάται την πορεία του «Δράκου» μέχρι τη δόξα, αποτελώντας όχι απλά μια μεγάλη προσωπικότητα του μπάσκετ, αλλά το ίδιο το μπάσκετ.
«Μια φορά κι έναν καιρό», θα μπορούσε να είναι η έναρξη, η εισαγωγή για να περιγράψουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας όχι μόνο κάποιο παραμυθάκι, αλλά και οποιαδήποτε ιδιαίτερη στιγμή, που νιώθουμε σαν να πρόκειται για ένα παραμυθάκι. Και ο αθλητισμός, με τον τρόπο που δημιουργεί τις εποποιίες του εντός αγωνιστικού χώρου, μας προσφέρει χιλιάδες αφορμές, για να περιγράψουμε μια ιστορία, η οποία θα συναρπάσσει και θα εμπνεύσει τις επόμενες γενιές.
Η περίπτωση των κατορθωμάτων του Παναγιώτη Γιαννάκη στα παρκέ είναι ιδανική, προκειμένου να αντλήσουμε ένα σωρό ιστορίες, με βάση τις οποίες θα καταφέρουμε να εντρυφήσουν και να αγαπήσουν τον αθλητισμό οι γενιές αυτές. Και αυτή είναι, ίσως, η μεγαλύτερη κληρονομιά, που μας προσφέρει η συγκεκριμένη γιγαντιαία προσωπικότητα, η οποία δικαίως βρήκε τη θέση της στο Hall of Fame της FIBA, με την τάξη του 2021.
Ξεκινώντας ένα μεγάλο ταξίδι σχεδόν 50 ετών από τότε, που φόρεσε για πρώτη φορά την φανέλα του Ιωνικού, η ανεκτίμητη προσφορά του κάποια στιγμή θα έφτανε στο σημείο να επιβραβευθεί. Το Basketa.gr δεν ξεχνά ούτε στιγμή από αυτή την πορεία και την καταγράφει για το μοναδικό ίσως «Δράκο», που ενέπνευσε συναισθήματα λατρείας και αποθέωσης.
Από την Νίκαια μέχρι και την Αμερική
Όλα άρχισαν για τον γεννηθέντα την Πρωτοχρονιά του 1959 Παναγιώτη Γιαννάκη το 1972, στα 13 του χρόνια, όταν βρέθηκε στις τάξεις του Ιωνικού. Το ταλέντο του ήταν τέτοιο, που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο, με αποτέλεσμα τέσσερα χρόνια αργότερα, στο πλαίσιο ενός τουρνουά της ΔΕΘ, να αγωνιστεί για πρώτη φορά με την φανέλα της Εθνικής.
Έναν χρόνο αργότερα ο Γιαννάκης οδήγησε την ομάδα της Νίκαιας στην πρώτη κατηγορία, με τις επιτυχίες να μη σταματούν, αφού το 1979 ο σύλλογος έφτασε σε σημείο να συμμετάσχει στο Κύπελλο Κόρατς. Η άνοδός του ήταν απρόσκοπτη και το 1980 αναδείχθηκε σε πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος, ξεκινώντας τότε ουσιαστικά την καρμική του σχέση με τον Νίκο Γκάλη, που αντιμετώπισε σε εκείνο τον επικό αγώνα της 24ης Ιανουαρίου 1981, όπου ο ένας σημείωσε 72 πόντους και ο άλλος 63, για να φύγουν νικητές από την Νίκαια οι «κίτρινοι» με 114-113.
https://www.youtube.com/watch?v=9fSFcC82q94&t=1s&ab_channel=NickGalis%26the80sArchive
Το ταλέντο του ήταν τέτοιο, που με… προξενιό του Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ δόθηκε η ευκαιρία για το αμερικανικό όνειρο, επιλεγείς το 1982 στο νούμερο 205 του draft από τους Μπόστον Σέλτικς, σε μια εποχή, όπου ήταν σχεδόν αδιανόητο ένας Ευρωπαίος παίκτης, πόσο μάλλον Έλληνας, να παίξει στο ΝΒΑ. Με τον καιρό, όμως, κερδίζει το σεβασμό συμπαικτών και αντιπάλων, με συνέπεια να ετοιμάζεται να πάρει θέση στο ρόστερ των «τριφυλλοφόρων», αλλά τότε η ατυχία του «χτυπά» την πόρτα.
Ο Γιαννάκης διαλύει το γόνατό του και ο γιατρός του λέει, ότι πρέπει να ξεχάσει το μπάσκετ. Εκείνη την εποχή, μάλιστα, η σύζυγός του, Ευγενία, με την οποία τότε ήταν αρραβωνιασμένος, είχε έρθει στις Ηνωμένες Πολιτείες, με το ζευγάρι να αποφασίζει να γυρίσει στην Ελλάδα, χωρίς ο αθλητής να ενημερώσει στον Ιωνικό για τον τραυματισμό. Γυρίζει, μάλιστα, αφού πρώτα βοηθά την ομάδα να παραμείνει στην Α’ Εθνική και διεκδικεί θέση στο ρόστερ των Σέλτικς, προτού τον προλάβει ο Κουίν Μπάκνερ, με αποτέλεσμα τότε ο τραυματισμός του να φανεί καθοριστικός, αφού αν δε συνέβαινε αυτό, τότε μπορεί να έβρισκε θέση νωρίτερα, με τον Ρόμπερτ Πάρις να τον έχει παρακολουθήσει και να έχει δείξει την εκτίμησή του.
Ο «Αυτοκράτορας» και το πάνθεον της Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό
Μπορεί το όνειρο του ΝΒΑ να μην επετεύχθη, αλλά η οριστική επιστροφή του στην Ελλάδα θα συνοδευόταν με τη δόξα, που θα γνώριζε από το 1982 και για άλλα 24 χρόνια. Ξεκινώντας από την καριέρα ως παίκτης, χρειάστηκε ήδη μια «θρυλική» διαπραγμάτευση από την πλευρά του Άρη, ο οποίος έκανε «εκστρατεία» στην Αθήνα για χάρη του, με αποτέλεσμα… να τον αρπάξει από τους υπόλοιπους και να τον κάνει δικό του, τη στιγμή που ο αστικός μύθος αναφέρει, ότι ΑΕΚ και Ιωνικός είχαν βγει στα μπουζούκια, για να γιορτάσουν τη μετακίνησή του στην Ένωση.
https://www.youtube.com/watch?v=-H_O5XnCN1U&ab_channel=ChristosKaragiannis
Το βασικό θέμα, βέβαια, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η συνύπαρξή του με τον Γκάλη. Ο Γιαννάκης έκανε βήμα πίσω στο σκοράρισμα, οι δυο τους μπορεί να μην είχαν άριστες σχέσεις ως άνθρωποι, αλλά στο παρκέ θα έκαναν «θαύματα» και τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Επτά σερί πρωταθλήματα, έξι Κύπελλα, τρεις συμμετοχές σε Final Four στο Κύπελλο Πρωταθλητριών κι ένα Κύπελλο Σαπόρτα το 1993 ο απολογισμός σε μια δεκαετία, αν και δε θα σταματούσε εκεί, έχοντας δημιουργήσει μαζί με το συνοδοιπόρο του ένα «μυθικό» δίδυμο, τη συνήθεια της Πέμπτης κι ένα… τραγούδι με «τα άλλα παιδιά».
Οι σελίδες καταξίωσης, όμως, δε θα σταματούσαν να γράφονται εκεί. Μετά από ένα σπουδαίο χρόνο στον Πανιώνιο δίπλα στον Φάνη Χριστοδούλου, ο Παναθηναϊκός τον κάλεσε ξανά να συνθέσει δυάδα με τον «γκάνγκστερ». Μπορεί ο τελευταίος να έφυγε γρήγορα λόγω της κόντρας με τον Κώστα Πολίτη, αλλά το Παρίσι περίμενε τον Γιαννάκη για την εξιλέωση, με το μπλοκ του Βράνκοβιτς να του δίνει τον ευρωπαϊκό τίτλο, που επιθυμούσε για τόαα χρόνια, κλείνοντας έτσι την «χρυσή» και αξιοζήλευτη καριέρα του.
https://www.youtube.com/watch?v=TEJwPihgqXk&t=1s&ab_channel=PaoRetro
Πιστός στρατιώτης του εθνοσήμου
Αν υπάρχει κάτι ακόμη πιο χαρακτηριστικό από τον Άρη, με το οποίο έχουμε συνδέσει τον Παναγιώτη Γιαννάκη, είναι οι πιστές του υπηρεσίες στην Εθνική. Ξεκινώντας από εκείνο το τουρνουά της ΔΕΘ, το δίδυμο με τον Γκάλη ήταν ξανά παρόν, όπως κι εκείνη η παρέα, που τα έβαλε με το «θηρίο» της Σοβιετικής Ένωσης δύο φορές, κατακτώντας το Ευρωμπάσκετ του 1987 και παίρνοντας τη δεύτερη θέση το 1989.
https://www.youtube.com/watch?v=wiEbBEhfVCY&ab_channel=%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%CE%A1%CE%BF%CF%85%CF%87%CF%89%CF%84%CE%AC%CF%82
Ως ηγέτης της Επίσημης Αγαπημένης ήταν πάντοτε ο φάρος σιγουριάς για την επιτυχία, με την ομάδα να φτάνει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 και του 1994, με πορεία μέχρι τα ημιτελικά στη δεύτερη περίπτωση, ενώ έκλεισε το 1996 στην Ατλάντα και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ζητώντας μας να διατηρούμε αυτή την ομάδα «σαν κόρη οφθαλμού».
https://www.youtube.com/watch?v=elFEebF8hfU&ab_channel=BasketballDoctor
Ο ίδιος θα το διασφάλιζε, δίνοντας το «πρώτο αίμα» το 1998 στην Αθήνα, όταν και χάθηκε μοναδική ευκαιρία να στεφθούμε Παγκόσμιοι Πρωταθλητές, ίσως μεγαλύτερη και από εκείνη του 2006, όταν και «διαλύσαμε» την Dream Team, έναν χρόνο μετά το «βάλτο αγόρι μου» και τη δόξα της κατάκτησης του δεύτερου Ευρωμπάσκετ το 2005. Μπορεί η κατάληξη να μην ήταν ιδεατή το 2008 στους Αγώνες του Πεκίνου, αλλά η ευεργεσία ήταν και πάλι μοναδική.
Η πορεία του ως τεχνικός επίσης δεν ήταν αμελητέα. Το μικρό «θαύμα» του Αμαρουσίου, που έφτασε σε σημείο να περάσει σε τελικούς της Α1, αλλά και η πορεία στον Ολυμπιακό σε δύο Final Four και μέχρι τον τελικό του 2010, πιστοποίησαν για ακόμη μια φορά το τι σήμαινε ο Παναγιώτης Γιαννάκης, σχετικά με την ύπαρξή του στο μπάσκετ.
Γιατί ο Παναγιώτης Γιαννάκης, είναι το ίδιο το μπάσκετ…
https://www.youtube.com/watch?v=TBjIKKaeBlk&t=851s&ab_channel=ANT1TV
https://www.youtube.com/watch?v=ZbhEYrhFnFA&ab_channel=DownTownMagazine
