Έχοντας βγάλει 2-3 βαθιές ανάσες ανακούφισης από τη νίκη που τόσο πολύ χρειαζόταν η ομάδα του αλλά και ο ίδιος, ο Ηλίας Παπαθεοδώρου έδωσε μια ατάκα που χρήζει ανάλυσης και σίγουρα διαφορετικών αναγνώσεων. Τι σημαίνει αυτό το «να μη ζούμε σε ένα παράλληλο σύμπαν»;
Είναι μέλος του οργανισμού ΠΑΟΚ αλλά και ταυτόχρονα τόσο φρέσκος που μπορεί ακόμη να βλέπει έξω από τον μικρόκοσμο του. «Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όχι ποιος ήταν αλλά ποιος είναι τώρα ο ΠΑΟΚ» είπε και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτή η ατάκα δεν ήχησε καλά στα αυτιά όσων ακόμη κάνουν συγκρίσεις με την ομάδα του Πρέλεβιτς, του Κόρφα και του Μπάρλοου. Πέρασαν περισσότερα από 20 χρόνια από την εποχή που μεσουρανούσε εκείνη η ομάδα, κι όμως αυτή είναι η μόνιμη επωδός όλων όσοι αρνούνται να αποδεχτούν τη σημερινή πραγματικότητα. Ποια είναι αυτή;
*Ο ΠΑΟΚ είναι μακριά από τους τελικούς του Πρωταθλήματος τα τελευταία 17 χρόνια.
*Ο ΠΑΟΚ είναι μακριά από τον τελικό του Κυπέλλου τα τελευταία 18 προς 19 χρόνια.
*Ο ΠΑΟΚ δεν έχει καταφέρει σε αυτό το διάστημα στην Ευρώπη κάτι περισσότερο από το να βρεθεί στους «16» του Eurocup αρχικά και του BCL στη συνέχεια.
*Ο ΠΑΟΚ έχει ξεχάσει τι σημαίνει Ευρωλίγκα αφού πέρασαν 16 χρόνια από την τελευταία παρουσία του σε αυτήν.
Όλα αυτά είναι γνωστά, δυσάρεστα για τους 40άρηδες+ όμως βάζουν το περίγραμμα μιας μέτριας αγωνιστικής πραγματικότητας, ειδικά όταν συγκρίνεται με το πιο μακρινό παρελθόν.
Λίγο-πολύ αυτά, αν πρέπει να ερμηνεύσουμε τη δήλωση του, είχε στο μυαλό του ο Παπαθεοδώρου όταν μιλούσε για ένα «παράλληλο σύμπαν». Υπάρχει βέβαια και ο αντίλογος. Ακόμη και χωρίς τίτλο, ακόμη και χωρίς μεγάλες επιτυχίες ο ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα με δυναμική, κόσμο που, ναι είναι ποδοσφαιρικός αλλά, κάτι σκαμπάζει και από μπάσκετ γιατί μεγάλωσε μαζί του και είναι λογικό να έχει απαιτήσεις, είναι λογικό να πιέζει για κάτι περισσότερο, όχι μόνο τον προπονητή και τους παίκτες αλλά τη διοίκηση.
Αυτό το «πρέπει» λοιπόν που γιγαντώθηκε το τελευταίο διάστημα και τόσο συζητείται στη Θεσσαλονίκη είναι φυσικό επακόλουθο μιας ομάδας που χαρακτηρίζεται και είναι μεγάλη. Όχι λόγω του αγωνιστικού και οικονομικού αναστήματος της, αλλά γιατί μόνο μεγάλη θα μπορούσε να είναι με αυτόν τον κόσμο –χθες ήταν στο «παλατάκι» 4.500-5.000- και αυτήν την ιστορία. Το μέγεθος αυτού του «πρέπει» μεγαλώνει ή περιορίζεται ίσως και μέσα από συγκυρίες όμως είναι πάντα εκεί. Υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει για τον ΠΑΟΚ.
Σε σχέση με το χθεσινό ντέρμπι…
Ο ΠΑΟΚ
*Στηρίχτηκε σχεδόν αποκλειστικά στους Έλληνες παίκτες του, αντιγράφοντας αυτό που έκανε στα περσινά πλέι οφ ο Άρης παίρνοντας την πρόκριση με τον Ξανθόπουλο, τον Σίμτσακ, τον Τσαϊρέλη και σχεδόν χωρίς ξένους. Έτσι είναι αυτά τα παιχνίδια. Πρέπει να τα νιώθεις για να παίξεις.
*Το «παίζουμε με δύο ξένους» πέραν του ότι είναι μιας μορφής «mea culpa» -άλλωστε ανέλαβε ήδη την ευθύνη- για τις επιλογές των ξένων που δεν βγήκαν τουλάχιστον ως τώρα, συνιστά και «κραυγή» με την οποία εκφράζεται η ανάγκη ενίσχυσης. Ψάχνει ο «Παπ», ψάχνει ο Ζουρνατζίδης, ψάχνουν όλοι αλλά παίκτη δε βρήκαν ακόμη. Στην πραγματικότητα ο ΠΑΟΚ δεν χρειάζεται έναν αλλά τουλάχιστον δύο.
*Το δυνατό χαρτί του ΠΑΟΚ φέτος είναι αυτό που έριξε στο τραπέζι στην 3η περίοδο και με το οποίο κόντεψε να νικήσει μεσοβδόμαδα την Τενερίφη, είναι η πίεση στην μπάλα, τα κλεψίματα που τον οδηγούν στον αιφνιδιασμό. 24 πόντοι στο transition με τους Ισπανούς και 14 χθες με τον Άρη, αριθμός μεγάλος για ένα ματς των 60 πόντων.
Ο Άρης
*Ο Παναγιώτης Γιαννάκης επικαλέστηκε λόγους τακτικής για την ισχνή χρησιμοποίηση του Μπένσον που σε 10:38 είχε επτά πόντους. Ο προπονητής ξέρει πάντα καλύτερα, πολύ περισσότερο όταν λέγεται Γιαννάκης όμως η ρακέτα του ΠΑΟΚ δεν είναι κάτι σαν «απαγορευμένη ζώνη» οπότε ο Αμερικανός θα μπορούσε να δώσει άλλη διάσταση στο επιθετικό παιχνίδι του Άρη που τελικά σούταρε περισσότερα τρίποντα από δίποντα.
*Ο Ουίβερ ήταν καλός χθες, ο Μπελ πήρε λίγα σουτ βάζοντας τα μισά (2/4), ο Μοράντ και ο Πέτγουεϊ ήρθαν επικουρικά από τον πάγκο και τελικά ο Άρης πήρε ελάχιστα πράγματα και πάλι από τους ξένους του.
*Η απουσία του Βον δεν είναι αρκετή για να εξηγήσει τους 57 πόντους. Ο Άρης έμεινε για 11η φορά στα 12 παιχνίδια του κάτω από τους 70. Μία φορά τους πέρασε και ήταν στο Λαύριο με το τρίποντο του Βασιλόπουλου για να φτάσει τους 71. Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει με αυτές τις επιθετικές επιδόσεις;
Photo Credit: Eurokinissi
