Ο Άλεξ Μουμπρού ανακοίνωσε φέτος την απόσυρσή του από την ενεργό δράση ύστερα από είκοσι χρόνια καριέρας. O Ισπανός φόργουορντ της Μπιλμπάο γνώρισε την απόλυτη αποθέωση από το κοινό τόσο στον τελευταίο εντός έδρας αγώνα του μεταξύ της Μπιλμπάο και της Μούρθια όσο και στον τελευταίο συνολικά αγώνα του, στην ήττα της Μπιλμπάο από τη Σαν Πάμπλο για την τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου του ισπανικού πρωταθλήματος. Ο Μουμπρού μετά το "αντίο" του κόσμου προς αυτόν, είπε και το δικό του προς τον κόσμο με μία κάρτα, όπως λέγεται, την οποία "τιτίβισε" στον προσωπικό του λογαριασμό.
“Υπερηφάνεια. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που αισθάνομαι. Μόλις κρέμασα τα παπούτσια μου και είναι η πρώτη φορά που μιλάω μαζί σας, με τον κόσμο που με αγαπά, στην καινούρια μου ζωή ως πρώην παίχτης. Και αισθάνομαι υπερήφανος, πολύ υπερήφανος, για τον μακρύ δρόμο που διέσχισα που με το χρόνο θα μου θυμίζει όλα εκείνα που μου προσέφερε το μπάσκετ. Και μαζί με αυτό θα θυμάμαι και εσάς. Ξέρω πως είναι πολλά, είναι τα πάντα.
Θυμάμαι έναν μικρό Άλεξ που ο πατέρας του τον πήγαινε κάθε μέρα από τη Βαρκελώνη στην Μπανταλόνα για να προπονηθεί. Ήταν ο πρωταγωνιστής μίας περιπέτειας, ένας πιτσιρικάς άφηνε τη φαντασία του να πετάξει και έβλεπε τον εαυτό του να γίνεται κάποια μέρα επαγγελματίας παίχτης. Στην επιστροφή κάθε ταξιδιού ήμουν κουρασμένος, αλλά και ενθουσιασμένος, γιατί ήμουν σίγουρος πως αυτό το όνειρο θα γινόταν κάποια στιγμή πραγματικότητα. Από το “μακάρι να περάσω κάποια στιγμή” μέχρι το να βρίσκομαι πάνω από είκοσι χρόνια στα γήπεδα, μαζί με τους καλύτερους, βιώνοντας μοναδικές εμπειρίες. Μπορώ να αισθάνομαι ικανοποιημένος.
Χρειάστηκε δουλειά, αποφασιστικότητα, αφοσίωση και ψυχή για να κατακτήσω το όνειρό μου, αλλά η ανάδειξή μου δε θα ήταν ποτέ πιθανή χωρίς τους προπονητές μου. Ο καθένας απ’ αυτούς, αυτά τα 30 χρόνια, με “έπλασε” τόσο σαν παίχτη όσο και σαν άνθρωπο. Στην Μπανταλόνα, στη Ρεάλ, στην Μπιλμπάο και στην Εθνική Ισπανίας, πάντα έβρισκα τεχνικούς ικανούς να ψάξουν κάτι διαφορετικό σε εμένα που ούτε εγώ ήξερα ότι είχα. Και έδειχναν αποφασισμένοι να το βγάλουν προς τα έξω, να το αναδείξουν και να το κάνουν πιο ισχυρό.
Στέλνω την απόλυτη εκτίμησή μου σε κάθε έναν από αυτούς, και πώς θα μπορούσα να μην κάνω το ίδιο με όλους εκείνους τους συμπαίχτες με τους οποίους έχω μοιραστεί τη ζωή μου στα γήπεδα. Χιλιάδες ώρες προπόνησης, στιγμές στα αποδυτήρια, στα ξενοδοχεία, στις πτήσεις, ακούγοντας δεκάδες γλώσσες… Αυτοί αποτελούν μέρος της ζωής μου, στα καλά και στα κακά. Πιστεύω πως πάντα περιτριγυριζόμουν από τους καλύτερους, τόσο αθλητικά όσο και προσωπικά. Θα μείνω στους τρεις που με συνόδευσαν μέχρι το τέλος: Τον Ραούλ, τον Άξελ και τον Σέρχιο. Αυτοί οι τρεις είναι η ζωντανή απόδειξη του πόσο τυχερός ήμουν σε όλη αυτή τη διαδρομή. Έχω κερδίσει τίτλους, μετάλλια, αλλά για μένα τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία από έναν φίλο.
Και κανένας δεν μπορεί να αισθάνεται πλήρης χωρίς μία σπουδαία οικογένεια. Όπως πιστεύει ο καθένας για τη δική του, η δική μου οικογένεια είναι η καλύτερη του κόσμου. Αισθάνομαι προνομιούχος. Έχω παιδιά που δίνουν νόημα στη ζωή μου και βγάζουν το καλύτερο από εμένα, έναν πατέρα που πραγματικά αξίζουν. Είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου που έχω αυτή τη γυναίκα, που τόσες φορές έπρεπε να παλέψει με το κρυφό πρόσωπο του παίχτη, το πρόσωπο με τις φοβίες του, τις απογοητεύσεις του, τους θυμούς του και τις λύπες του. Όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα σχεδιάζεις, τα προβλήματα φαίνεται να μένουν για πάντα μέσα στη ζωή σου και αυτό είναι κάτι που δε θα μπορούσα να ξεπεράσω χωρίς εκείνη.
Σας αγαπώ.
Κλείνω για μία στιγμή τα μάτια και ζω ξανά όλες εκείνες τις λεπτομέρειες, όλες εκείνες τις ενδείξεις αγάπης που μου έχει δείξει το κοινό. Φίλαθλοι που σίγουρα μου έχουν δώσει πολύ περισσότερα από αυτά που αξίζω, αλλά χωρίς αυτούς η ζωή μου ως αθλητής δε θα είχε το ίδιο νόημα. Αυτές οι τελευταίες βδομάδες ήταν πολύ δύσκολες γιατί παλεύαμε με τον πόνο ότι τους απογοητεύσαμε, ότι δεν μπορέσαμε να βάλουμε την ομάδα εκεί που τους αξίζει και φυσικά για την αμέριστη εκτίμησή μας για την αγάπη που μας έδειξαν στη Μιριμπίγια και στο Μπούρχος με δύο στιγμές αξέχαστες, πέρα από κάθε φαντασία.
Δε φεύγω από το μπάσκετ. Απλά κρέμασα τα παπούτσια. Αυτό που με περιμένει στη μετέπειτα ζωή μου είναι το ίδιο πάθος που το 15 είχε πάντα για σημαία. Και μακάρι να έχω την τύχη να είστε κοντά μου και να συνεχίσω μαζί με εσάς και την αγάπη σας. Θα μου λείψετε. Ευχαριστώ.”
