"Ξέρεις τι είναι να μπαίνεις στο γήπεδο πρώτη φορά και να βλέπω τα παιδιά 17 και 18 χρονών που θα μπορούσαν να είναι και γιοί μου να έρχονται να με χαιρετήσουν και να μου λένε: "Γειά σας κύριε Γιάννη". Κεριά και λιβάνια ρε παιδιά, μια παρέα είμαστε, τους λέω και έτσι γνωριστήκαμε καλύτερα. Ε αυτή η παρέα είναι που παίζει, το απολαμβάνει και όπου μας βγάλει".
Στα 39 του χρόνια ο Γιάννης Κακιούζης (ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής που χάρισε μεγάλη νίκη στους Ικαρους Σερρών στην εκπνοή της παράτασης στο ντέρμπι κορυφής του βορείου ομίλου της Β' εθνικής με τον Ερμή Λαγκαδά) στην πρώτη του σεζόν στις Σέρρες απολαμβάνει κάθε καλάθι και κάθε αγώνα σαν την πρώτη φορά, όπως εξομολογείται στο Basketa.gr.
"Ιδιαίτερα τα buzzer beater είτε τα σημειώνεις στη γειτονιά παίζοντας με τους φίλους σου, είτε στην Ευρωλίγκα, είτε στη Β' εθνική έχουν πάντα τη δική τους ξεχωριστή αξία και σε ανεβάζουν. Είναι η ίδια όμορφη αίσθηση που εδώ η χαρά είναι διπλή γιατί έγινε σε ένα κατάμεστο γήπεδο από τους φίλους της ομάδας μας και όταν βλέπω να έρχονται όλοι οι συμπαίκτες μου προς τα πάνω μου και να πανηγυρίζουν έτσι έξαλλα, είναι λογικό να νοιώθεις τόσο ωραία" λέει ο φόργουρντ της ομάδας των Σερρών που σε αυτή την ηλικία όχι απλά στέκεται αξιοπρεπώς αλλά κάνει και τη διαφορά έχοντας άλλωστε μια μακρά πορεία στα γήπεδα βάζοντας τη σφραγίδα του,
Μάλιστα οι κινήσεις του στο παρκέ αποτελούν...δωρεάν φροντιστήριο ιδιαίτερα για τους πιτσιρικάδες των Ικάρων Σερρών.
"Είναι και αυτό ένα κομμάτι που με γεμίζει και μου αρέσει πολύ. Το είχαμε άλλωστε συζητήσει από την πρώτη στιγμή με τον κόουτς, τον Στέργιο Ποργιόπουλο που μου έχει δώσει την ελευθερία να δείχνω πράγματα στα παιδιά, όχι σε θέματα τακτικής, απλά σε κινήσεις, τεχνικές, τοποθετήσεις κ.λπ. Νοιώθεις το σεβασμό προς το πρόσωπό σου και ότι προσφέρεις κάτι που και σε εσένα το είχαν κάνει οι παλαιότεροι. Στους συμπαίκτες μου αρέσει πολύ αυτό και όταν ξεπεράσαμε το θέμα με το να μου μιλάνε στον ενικό, όλα καλά" !
Οι Ικαροι Σερρών είχαν φτάσει κάποια στιγμή στον προθάλαμο στην Α1, ως 3η ομάδα της Α2, αλλά παρά την αποχώρηση από τη μεγάλη κατηγορία του Πανελληνίου η θέση δεν αντικαταστάθηκε και το πρωτάθλημα της Α1 έγινε με 13 ομάδες ! Με την ομάδα των Σερρών τα επόμενα χρόνια να πέφτει μέχρι και το τοπικό.
"Η πιο αδικημένη ομάδα της Ελλάδας, θα είχε ίσως αλλάξει η ιστορία του συλλόγου αν είχε ανέβει τότε όπως ήταν δίκαιο στην Α1. Να ξέρετε ότι παρά το γεγονός ότι το καμάρι της πόλης είναι ο ποδοσφαιρικός Πανσερραϊκός, οι άνθρωποι εδώ λατρεύουν το μπάσκετ και θα μπορούσα άνετα να τη χαρακτηρίσω μπασκετούπολη. Επίσης έχει υποδομές, καθώς εκτός από τις τέσσερις ομάδες του νομού περίπου 1000 παιδιά παίζουν μπάσκετ στις Σέρρες !
Να φανταστείτε ότι στη δική μας ομάδα, εκτός από μένα και τον Γκούζια, οι υπόλοιποι 12 παίκτες της ομάδες είναι ντόπιοι από το νομό Σερρών".
Που το πάνε όμως οι Ικαροι ;
"Πουθενά πάει...μόνο του. Εμείς κοιτάμε μέχρι την άλλη Κυριακή χωρίς να δούμε τι έκαναν οι αντίπαλοι τι πρόγραμμα έχουμε σε δύο εβδομάδες κ.λπ. Ταμείο θα κάνουμε στο τέλος και να ξέρετε ότι το ταμείο και η μπάλα δεν σε κοροϊδεύει ποτέ. Απλά στο φινάλε του πρώτου γύρου όπου θα έχουμε παίξει με όλες τις ομάδες μια φορά μπορούμε να κάνουμε ένα μίνι-απολογισμό και ανάλογα επαναπροσδιορισμό στόχων. Αν είμαστε για παράδειγμα στις πρώτες θέσεις δεν θα μπορούμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας και να πούμε ότι δεν θα κυνηγήσουμε την άνοδο. Απλά οι άνθρωποι της ομάδας την αγαπάνε και είναι συνέχεια δίπλα μας" λέει ο Γιάννης Κακιούζης που λατρεύει το μπάσκετ ("Μακράν το πιο συναρπαστικό άθλημα, όπου δύο λεπτά στο φινάλε είναι ολόκληρος αιώνας και σε ένα δευτερόλεπτο στο τέλος μπορεί να αλλάξουν όλα") και βιώνει για πρώτη φορά ένα πρωτάθλημα στα βόρεια της Ελλάδας.
"Είναι πολύ δυνατό και σκληρό πρωτάθλημα, καμία σχέση με αυτό του νότιου ομίλου που είχα παίξει και παλαιότερα και με τον Παπάγου πιο πρόσφατα. Εδώ τα παιχνίδι είναι περισσότερο σκληρά και δυνατά και οι έδρες αντίστοιχα είναι πολύ πιο δυνατές. Στο πρωτάθλημα δεν ξεχωρίζει κάποια ομάδα σαν τον Ιωνικό στο νότο για παράδειγμα. Ολοι μπορούν να κερδίσουν όλους και θα γίνει μεγάλη μάχη" λέει με έμφαση ο αγέραστος Γιάννης που δεν λύγισε μπροστά στη σκιά του αδελφού του Μιχάλη αλλά έκανε τη δική του καριέρα.
"Πιο παλιά έλεγα για πλάκα περισσότερο ότι αν παίζαμε ένα μονό με τον Μιχάλη θα τον κέρδιζα. Εχουμε πολύ καλή σχέση και παρακολουθεί πάντα ο ένας την πορεία του άλλου. Αν κοιτάξω πίσω την καριέρα μου θα μπορούσα να πω ότι έχω κάνει λάθη ή ότι δεν μου βγήκαν πράγματα όπως όταν έφυγα στο εξωτερικό από τον Ιωνικό αλλά δεν έπαιξα. Στην ΑΕΚ πήγα σε άσχημη περίοδο της ομάδας, ενώ όπου προσπάθησα να μείνω και να γίνω σημαία της ομάδας, όπως στη Δάφνη, κάτι γινόταν και η ομάδα μου έμενε πάντα τελευταία στιγμή εκτός ανόδου, 3η.
Θες ατυχία, πες το και έτσι αλλά εγώ ξέρω ότι έκανα το χόμπι μου επάγγελμα και ζω αυτό που μου αρέσει περισσότερο. Θα παίζω λοιπόν όσο το σώμα υπακούει στις εντολές του μυαλού. Οταν αυτό πιά δεν γίνεται, τότε εγώ πρώτος θα το καταλάβω και θα αποχωρήσω.
Τώρα μόνο κάτι πόνους από τα...γεροντάματα έχουμε μετά τα παιχνίδια" λέει γελώντας με φανερή διάθεση για χιούμορ ο έμπειρος φόργουορντ που απολαμβάνει κάθε παιχνίδι και κάθε νικητήριο καλάθι σαν να ήταν η πρώτη φορά.
"Το να σκοράρεις στο φινάλε είναι ένα εκπληκτικό συναίσθημα που σε γεμίζει το ίδιο στα 17, ατα 37 ή και στα 47" !
photo credit : serressport.gr
