Nα ξεκινάς και το γράψε-σβήσε να πηγαίνει σύννεφο. Τι να γράψεις δηλαδή για κάποια που είναι από τους βασικότερους λόγους που το «γυναικείο μπάσκετ» έγινε αίφνης απλά «μπάσκετ»; Η Εβίνα Μάλτση για δύο δεκαετίες ήταν το σημείο αναφοράς της Εθνικής Ομάδας. Ήταν αυτή που πάντα ήταν εκεί. Ακόμη και τραυματίας ταξίδεψε για να είναι δίπλα στις συμπαίκτριές της, τους έστελνε μηνύματα καθημερινά, έχει το νου της όταν παίζουν οι «μικρές» εθνικές, προσπαθεί να μεταδώσει σε όποια μπαίνει σε αυτή την παρέα την αγάπη της για την γαλανόλευκη.
Είναι και τα χρώματα που τη συνοδεύουν. Έχει βάλει πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, άσπρα... Κανένα δεν την χαρακτηρίζει. Κανένα δεν την ώθησε να βγάλει στο παρκέ αυτά που έβγαζε και έδινε με τη γαλανόλευκη. Για σκεφτείτε... Κλείστε τα μάτια και πείτε την πρώτη εικόνα της που σας έρχεται στο μυαλό. Με την Εθνική Ομάδα και τη σημαία... Στα χέρια, στην πλάτη, ψηλά, αγκαλιά... Αγάπη δίχως όρους... Με γουρλωμένα τα μάτια να φωνάζει, με όλη της την ψυχή να πανηγυρίζει, με τις κινήσεις της στο παρκέ να αφήνει τους πάντες άναυδους, με κλάμματα, γέλια, χαμόγελα, με μια πετσέτα να κρύβει το πρόσωπο, με την Καλτσίδου, τη Σπανού να αγκαλιάζονται για ένα στόχο που πέτυχαν...
Αυτό που έγινε σήμερα να ξέρετε στοίχισε στην ίδια πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Το ζύγισε, το ξαναζύγισε, άλλαξε γνώμη, το ξανασκέφτηκε και τελικά το πήρε απόφαση με... βαριά καρδιά που λένε. Tη στενοχώρια της και το κλάμμα που έχει ρίξει δυο μέρες τώρα μόνο η ίδια τα ξέρει. Ίσως το βάλσαμο να είναι η αντίδραση στην είδηση της αποχώρησής της από την Εθνική Ομάδα. Η καθολική αναγνώριση, ο σεβασμός, τα μηνύματα, τα post και τα repost (μην ξεχνάμε και σε ποια εποχή ζούμε) είναι κάτι που δεν το έχουν την τύχη να το βιώσουν πολλοί. Το βιώνουν ελάχιστοι και μία από αυτούς είναι και η Μάλτση. Από μόνο του αυτό λέει τα περισσότερα για το ποια είναι και το τι έχει πετύχει.
Έχει ταυτιστεί απόλυτα με την Εθνική Ομάδα. Είχε την τύχη, τη χαρά, αλλά κυρίως την ικανότητα να ζήσει τις μεγάλες της στιγμές, μαζί με μια φουρνιά αθλητριών που ήθελε να βρίσκεται εκεί κάθε καλοκαίρι. Τέταρτη θέση, πέμπτη θέση, δύο παγκόσμια, ολυμπιακοί αγώνες... MVP Ευρωμπάσκετ σε διοργάνωση που η ομάδα της ήταν πέμπτη στην τελική κατάταξη. Δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει ποτέ! Τα όνειρά της μικρής από τη Γουμένισσα, έγιναν πραγματικότητα με το παραπάνω, όσο δύσκολη κι αν ήταν η πορεία. Η δουλειά που έχει ρίξει -και μένει στα παρασκήνια- για να φτάσει ως εκεί, γιατί απλά το ήθελε και το αγαπούσε, τόση όση δεν μπορείτε ούτε να φανταστείτε. Πείσμα... Αθλητικός εγωισμός... Και αγάπη γι’ αυτό που κάνει.
Το σίγουρο είναι πως θα τη δούμε και πάλι εκεί. Κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Από κάποιο άλλο πόστο. Και ίσως μαζί με τη Στέλλα Καλτσίδου, που βρίσκεται ήδη στο τιμ της Εθνικής Κορασίδων, να κοιτάξουν ξανά η μία την άλλη στα μάτια και να φωνάξουν παρέα «Τι κάναμε ρε;»...
