Ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να αποφύγει, αυτό που περισσότερο από όλα ήθελε να αποφύγει μετά το 0-2 στο ΟΑΚΑ. Το 0-3 με τον τρόπο που αυτό ήρθε. Είναι από αυτές τις ήττες που κάνουν τους παίκτες να φύγουν από το παρκέ με το κεφάλι κατεβασμένο. Και μπορεί να ακουστεί περίεργο, αλλά ένα πολύ δύσκολο κομμάτι είναι ακόμη μπροστά. Δεν μιλάμε για το πρωτάθλημα, τον τίτλο, τους ελληνικούς τελικούς ή οτιδήποτε τέτοιο. Μιλάμε για την ψυχολογία και την αλλαγή που καλείται να πραγματοποιήσει ο Παναθηναϊκός στο διάστημα που ακολουθεί.
Γιατί θα πρέπει να αλλάξει πράγματα. Να συνεχίσει όπως τώρα, δεν γίνεται. Η ομάδα που παρουσιάστηκε στα τρία αυτά παιχνίδια (να περιοριστούμε σε αυτά) είναι ομάδα χωρίς ρόλους, που συνεχίζει, παρά την προσπάθεια που έχει γίνει, να γίνεται ομάδα ενστίκτου, που πολλές φορές εξαρτάται από την καλή βραδιά ενός παίκτη.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Μάικ Τζέιμς και χρησιμοποιείται ως παράδειγμα και μόνο (για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα), ίσως γιατί όπως είναι ο Παναθηναϊκός, είναι βαρόμετρο. Είναι ο παίκτης που με τις δυνατότητες που έχει, μπορεί να σου πάρει παιχνίδια με αυτά τα τρελά τρίποντα στα 3’’ και τις διεισδύσεις που κάνει απέναντι σε όλους και το έχει κάνει! Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Αλλά όταν έχεις απέναντί σου μια ομάδα που παίζει «κανονικό» μπάσκετ, δεν μπορείς να βασιστείς σε αυτό. Κι επίσης πρέπει να ξέρεις και πότε να σταματήσεις.
Πρέπει να υπάρχει το μυαλό να μπει το φρένο. Γιατί δεν είναι μόνο τα άστοχα σουτ και οι επιθέσεις που χάνονται. Έχετε παίξει μπάσκετ; Πόσες φορές θα κάνατε το πάνω – κάτω στο γήπεδο, με την ίδια καλή διάθεση να παλέψετε, όταν πριν καλά καλά γίνει μία πάσα, κάποιος σουτάρει χωρίς λογική; Μία; Δύο; Δέκα; Να παίζει άμυνα κάποιος να κλέβει, να παίρνει το ριμπάουντ και να μην προλαβαίνει να ακουμπήσει στην επίθεση. Να μην υπάρχει καν παίκτης για το ριμπάουντ. Χωρίς ισορροπία.
Εδώ στην Ελλάδα, που τα ξέρουμε όλα, γελάμε με τον Ντίξον... Να δούμε τι έκανε και πώς σε αυτή τη σειρά αγώνων; Ή πώς έπαιξε ειδικά από τότε που επέστρεψε ο Σλούκας και δεν είχε όλο το «βάρος» της περιφέρειας; Έπαιξε ρόλο ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, σίγουρα, αλλά έπαιξε ρόλο και η δική του διάθεση να προσαρμοστεί σε αυτό που θέλει η ομάδα. Αυτό θα πρέπει να κάνει σε μεγάλο βαθμό όλος ο Παναθηναϊκός για το διάστημα που απομένει, αφήνοντας πίσω του ότι συνέβη στη σειρά με τη Φενέρμπαχτσε.
Μην ξεχνάμε πως παρά το ότι ο Ομπράντοβιτς αξίζει και με το παραπάνω κάθε ελεγεία που θα γραφτεί γι’ αυτόν, βρίσκεται σε αυτή την ομάδα και δουλεύει και την προσαρμόζει για να τη φτάσει εκεί που θέλει από το 2013. Πέμπτος χρόνος... Και μην ξεχνάμε πως όταν έφτασε στον Παναθηναϊκό πήρε δύο Ευρωλίγκες σε τρία χρόνια και μετά περίμενε άλλα πέντε για να φτάσει στην τρίτη, χτίζοντας αυτό που ήθελε.
Οι ομάδες είναι παζλ. Θέλει να κρατάς τα κομμάτια που εφάπτονται τέλεια, να κοιτάς να κάνεις στην άκρη αυτά που δεν «κολλάνε» και να βρίσκεις αυτά που ταιριάζουν με ότι έχεις ήδη στα χέρια σου. Χρειάζεται ο κορμός. Έτσι οι πέντε παίκτες θα γίνουν επτά το ένα καλοκαίρι, οχτώ το επόμενο και πάει λέγοντας, κατανοώντας και πού βρίσκονται. Με τις προσδοκίες να αυξάνουν σταδιακά και να μην γίνονται ασήκωτο βάρος στους ώμους. Αλλά αυτή είναι κουβέντα για τον Ιούνιο. Το άμεσο ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό θα είναι να καθαρίσει το μυαλό του, να βρεθεί η ψυχολογία και κάποιοι παίκτες να βγουν μπροστά όπως οφείλουν και όπως τους περιμένουν όλοι να κάνουν.
Υ.Γ. Μια τελευταία κουβέντα για τον Τζέιμς Γκιστ και μόνο: Προέρχεται από έναν σοβαρό τραυματισμό. Επέστρεψε και έκανε παιχνίδια σαν να μην είχε λείψει μία μέρα. Πέρα από τον τρόπο που έπαιξε η Φενέρμπαχτσε απέναντί του, το μόνο λογικό είναι να κάνει την «κοιλιά» του. Αλλιώς θα ήταν σούπερμαν.
