Πριν από τριάντα χρόνια, μια ερώτηση θα άλλαζε την ιστορία μιας ομάδας, η οποία τότε χαρακτηριζόταν μικρομεσαία, με πέρασμα και από τη Β’ Κατηγορία. Χρειάστηκε μια ερώτηση και ένας άνθρωπος για να της αλλάξει την ιστορία. Ο Χουάν Ρόιγκ θέλησε να βρει την απάντηση και τη βρήκε με πλάνο και αγάπη για την Βαλένθια. Γενικότερα... Την πόλη και την ομάδα. Γιατί αν θα μπορούσε να μπει ένας τίτλος σε όσα κάνει, θα ήταν μια παράφραση μιας ταινίας του «γείτονά» του Πέδρο Αλμοδόβαρ: «Όλα για τη Βαλένθια».
Στην αγαπημένη του πόλη
Συνήθως τα πάντα ξεκινάνε από την κεφαλή. Έτσι δεν λένε; Να σας συστήσουμε λοιπόν έναν άγνωστο σε εμάς τύπο, που όμως είναι ο δεύτερος πλουσιότερος στην Ισπανία. Για να καταλάβετε το «εκατομμυριούχος» το έχει προσπεράσει προ πολλού και αναφέρεται πλέον ως «δισεκατομμυριούχος». Να σας συστήσουμε λοιπόν τον κύριο Χουάν Ρόιγκ Αλφόνσο, ο οποίος στα 68 του χρόνια είναι ο ιδιοκτήτης της αλυσίδας supermarket Mercadona.
Η ιστορία του είναι συνδεδεμένη με τη Βαλένθια. Γεννήθηκε στην πόλη, σπούδασε οικονομικά στην πόλη (με ένα πέρασμα και από το Πανεπιστήμιο της Ναβάρα) και πριν κλείσει τα 35 του εξαγόρασε από τους γονείς του, μαζί με τρία από τα πέντε αδέλφια του, οχτώ κρεοπωλεία που είχαν στην ιδιοκτησία τους (Cárnicas Roig).
Δέκα χρόνια αργότερα, το 1991, εξαγόρασε το μερίδιο και των αδελφών του και άρχισε με μια σειρά καινοτόμων κινήσεων, αλλά και κάτι παραπάνω από ανταγωνιστικών τιμών να χτίζει την αυτοκρατορία του. (Υποσημείωση: Ήταν ο πρώτος που έδωσε συμβόλαια full time στους υπαλλήλους του).
Μια ντουζίνα χρόνια αργότερα το Forbes εκτίμησε την περιουσία του στα 5.800.000.000 δολλάρια (ναι, έχετε δίκιο, πολλά μηδενικά). Περιουσία που μοιράζεται πια μόνο με τη σύζυγό του Ορτένσια Ερέρο. Να βάλουμε εδώ έναν αστερίσκο. Οι δυο τους έχουν μια ιστορία από αυτές που λες «δεν γίνεται».
Γνωρίστηκαν στο Πανεπιστήμιο το 1973 και συνεχίζουν μαζίως σήμερα. Μάλιστα, δεν είναι μόνο σύντροφοι στη ζωή, αλλά και στις επιχειρήσεις, καθώς η Ορτένσια είναι αντιπρόεδρος της εταιρείας με ενεργή παρουσία και δράση. Μέσα σε όλα αυτά οι δυο τους έχουν... προλάβει να κάνουν τέσσερα παιδιά, τα οποία τους έχουν χαρίσει και επτά εγγόνια.
Να’ ναι καλά το 1984
Ο Χουάν Ρόιγκ, προς μεγάλη χαρά των φίλων του μπάσκετ στην Βαλένθια και στην Ισπανία γενικότερα μην πούμε, δεν αγάπησε και τόσο το ποδόσφαιρο. Προτίμησε τα πορτοκαλί γενικότερα: Της μπάλας και της φανέλας. Και έτσι αποφάσισε να γίνει ο μεγάλος χορηγός της ομάδας και να κάνει τη Λα Φοντέτα το δεύτερο σπίτι του. Ποιον πρέπει να ευχαριστούν εκεί στα νότια της Ιβηρικής για την προτίμηση αυτή; Όπως έχει ομολογήσει, την Εθνική Ισπανίας του 1984 που έφτασε ως το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτή του κόλλησε το μικρόβιο του μπάσκετ, για το οποίο –ευτυχώς- δεν έχει βρεθεί αντίδοτο μέχρι σήμερα.
Η ερώτηση που άλλαξε την ιστορία
Ο Ρόιγκ παρακολουθούσε με τον κολλητό του από το Πανεπιστήμιο, Πάγκο Ράγκα (γενικός διευθυντής της ομάδας σήμερα), έναν αγώνα μπάσκετ με τη Βαλένθια να γνωρίζει στο τέλος μία ακόμη ήττα. Η ερώτηση που τέθηκε ήταν η εξής: «Γιατί δεν μπορεί δηλαδή η Βαλένθια να έχει κάποιους από τους διεθνείς παίκτες στις τάξεις της;». Βλέπετε τότε οι καλοί παίκτες έμεναν ακόμη στην Ευρώπη και στην Ισπανία η πλειοψηφία τους βρισκόταν στη Ρεάλ Μαδρίτης, στην Μπαρτσελόνα, άντε και στην Μπανταλόνα. Και αυτοί έκαναν τη διαφορά. Ήταν το... σωτήριο έτος 1986.
Η απόφαση λήφθηκε άμεσα από την παρέα και η Παμέσα έγινε χορηγός με τον Χουάν Ρόιγκ να έχει στο πλάι του και τον αδελφό του, Φερνάντο με τον οποίο μοιράζεται την τρέλα για το μπάσκετ και συχνά παρακολουθούν ακόμη και σήμερα αγώνες παρέα. Βρήκαν βοήθεια από τον Βιθέντε Σόλα (πρόεδρος της Βαλένθια) και τον Πίπο Αρνάου (επιχειρηματίας αθλητικών ειδών και εννοείται ντόπιος) και σκαλί σκαλί έχτισαν την ομάδα που φέτος το καλοκαίρι πανηγύρισε τον τίτλο στην Ισπανία και πήρε το εισιτήριο για την επιστροφή στην Ευρωλίγκα.
Αυτό το «σκαλί – σκαλί» μεταφράζεται, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Τύπου σε μια επένδυση μεγαλύτερη των 150 εκατομμυρίων ευρώ σε τρεις δεκαετίας. Φυσικά από τον κύριο Ρόιγκ, ο οποίος κατάφερε να φέρει και διεθνείς παίκτες, κατάφερε να κρατήσει παίκτες για χρόνια δημιουργώντας δεσμούς με την κοινότητα.
Μάλιστα, ο θρύλος θέλει να προσφέρει στον Ράφα Μαρτίνεθ, στις εποχές που... σφάζονταν διοικήσεις στη φανέλα του, εκτός από ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο και ένα supermarket για να τον πείσει να παραμείνει στην ομάδα. Απλά να πούμε πως ο Ράφα έβαλε τα πορτοκαλί το 2008 και σήμερα, στα 35 του, ακόμη τα φοράει.
Ο άλλος αθλητισμός
Εδώ κάπου να κάνουμε μια παρένθεση και να πούμε πως το μπάσκετ είναι το ένα κομμάτι του αθλητισμού που στηρίζει. Υπάρχουν και άλλα –τουλάχιστον- δύο. Το ένα έχει να κάνει με το μαραθώνιο που χρηματοδοτεί στην Βαλένθια (με δικά του έξοδα έχει φτιαχτεί και μια διαδρομή πέντε χιλιομέτρων στο Jardí de Turia για δρομείς).
Το άλλο έχει να κάνει με το δικό του ίδρυμα Trinidad Alfonso (Trinidad ήταν το όνομα της μητέρας του), το οποίο βοηθά οικονομικά αθλητές που πηγαίνουν στους Ολυμπιακούς αλλά και στους Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Και κάθε Σάββατο βρίσκει το χρόνο και διδάσκει τα μυστικά του... επαγγέλματος σε νεαρούς επίδοξους επιχειρηματίες, εννοείται αφιλοκερδώς.
Το έργο που κάνει στην πόλη συνολικά είναι τεράστιο, όπως παραδέχονται όλοι και ξεφεύγει από τα όρια του αθλητισμού, καθώς έχει βοηθά και σε θέματα πολιτισμού, ένα κομμάτι στο οποίο τον πρώτο λόγο έχει η σύζυγός του. Και όλα στην πόλη του, καθώς όπως ο ίδιος λέει «είναι ο τρόπος να επιστρέφω κάτι από όσα ο τόπος αυτός μου έχει δώσει».
Και πίσω στο μπάσκετ
Ο επίλογος ανήκει στο μπάσκετ. Δικαιωματικά.... Ένα από τα μεγαλύτερα πρότζεκτ που συνδέουν την πόλη και την ομάδα που τόσο αγαπά και κατάφερε να υλοποιήσει ήταν η περιβόητη “L´ alquería del básquet”. Τι είναι αυτό; Ένεας καλός λόγος για να ζηλεύουν οι απανταχού μπασκετικοί!
Μια κυψέλη του μπάσκετ με 13 γήπεδα, τα εννέα εκ των οποίων είναι κλειστά και με κανονικότατο παρκέ σε έναν χώρο 15.000 τετραγωνικών μέτρων, δίπλα στη Λα Φοντέτα.
Ένας χώρος όπου το μπάσκετ ζει και αναπνέει από τις μικρές ηλικίες ως την ανδρική και στη γυναικεία ομάδα (γιατί κι αυτή μια χαρά τα πάει) με εκατοντάδες παιδιά να βρίσκουν στέγη και εγκαταστάσεις που θα τις ζήλευαν πολλοί, μα πάρα πολλοί σύλλογοι. Κι εμείς μαζί! Πολύ...
