Η εμπειρία ενός προπονητή είναι σημαντική προϋπόθεση ώστε να εμφανίσει επιτυχημένο έργο σε μια Εθνική ομάδα, εξίσου σημαντικό όμως, αν όχι σημαντικότερο, είναι το χρονικό διάστημα στο οποίο δουλεύει με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Όπως έχουμε ξαναγράψει, οι Εθνικές είναι στην ουσία ομάδες με διάρκεια ζωής ένα καλοκαίρι, επομένως όσο πιο πολλά χρόνια δουλεύει ένας προπονητής με μια Εθνική τόσο πιο καλά θα μπορέσει να εφαρμόσει τη φιλοσοφία του και να παρουσιάσει αποτελέσματα.
Αυτό δεν είναι απλώς θεωρία. Αποδεικνύεται στην πράξη και από τα πεπραγμένα του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Κίνας, το οποίο πλησιάζει στο τέλος του και προσφέρεται για συμπεράσματα.
Από τις 32 ομάδες που πήραν μέρος στη διοργάνωση, οι 19 (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας) προσέλαβαν προπονητές το 2017 ή και αργότερα. Για να κοουτσάρουν επί της ουσίας πρώτη φορά στην Κίνα, αφού πέρυσι δεν έγινε κάποια μεγάλη διοργάνωση. Πόσες ομάδες από αυτές έφτασαν στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου;
Μόνο μία! Οι ΗΠΑ του Γκρεγκ Πόποβιτς, οι οποίες πάντως την… πάτησαν κι αυτές, αφού δεν έφτασαν καν στα ημιτελικά, παρόλο που απ’ όλους θεωρούνταν φαβορί για το χρυσό ή κάποιο μετάλλιο εν πάση περιπτώσει.
Καμία από τις υπόλοιπες ομάδες δεν τα κατάφερε. Κι ανάμεσά τους δεν είναι μόνον ομάδες χαμηλής δυναμικότητας, αλλά και η Ελλάδα, η Τουρκία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Βραζιλία, ο Καναδάς, που θεωρητικά είχαν όλα τα φόντα να φτάσουν τουλάχιστον ως τους “8”.
Ποιοι έφτασαν στα προημιτελικά; Ο Ρόνεν Γκίνζμπουργκ, που δουλεύει στην Τσεχία από το 2013, ο Μάικ Τέιλορ, που είναι προπονητής της Πολωνίας από το 2014 και ο Σάσα Τζόρτζεβιτς, ο οποίος είναι μεν στη Σερβία από το 2013, αλλά δεν είναι και επιτυχία του που έφτασε στα προημιτελικά.
Αν δούμε δε και ποιες ομάδες έχουν φτάσει στους ημιτελικούς και διεκδικούν τα μετάλλια, γίνεται εμφανές πόσο σημαντικό είναι να δίνεις χρόνο στον προπονητή για να παραγάγει έργο στην Εθνική.
Στη Γαλλία ο Βενσάν Κολέ κλείνει φέτος 10 συναπτά χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στον πάγκο. Κάθεται εκεί από το 2009. Στην Αργεντινή ο Σέρτζιο Ερνάντεζ δουλεύει από το 2015, ωστόσο είχε κάνει νωρίτερα και άλλη μια πενταετία, από το 2005 ως το 2010. Ίδια περίπτωση είναι και ο Σέρτζιο Σκαριόλο, ο οποίος βρίσκεται στην Εθνική Ισπανίας επίσης από το 2015, όμως είχε θητεύσει και την τριετία 2009-2012. Και ο Αντρέι Λεϊμάνις είναι προπονητής της Εθνικής Αυστραλίας από το 2013, εδώ και 6 χρόνια δηλαδή.
Συμπέρασμα; Σε μια Εθνική ομάδα ο προπονητής συνήθως χρειάζεται χρόνο. Κι εμείς εδώ στην Ελλάδα, μετά την αποχώρηση του Παναγιώτη Γιαννάκη το 2008, δεν έχουμε δώσει πολύ χρόνο σε κανέναν. Ίσως θα έπρεπε να το δούμε λίγο διαφορετικά αυτό το θέμα…
