Λίγο κράτησε η προσπάθεια του Τζόρντι Μπερτομέου να το παίξει συμβιβαστικός και σοβαρά ασχολούμενος με την εύρεση μιας κοινώς αποδεκτής λύσης με τη FIBA. Ηταν αρχές Σεπτεμβρίου όταν επιχείρησε κάτι τέτοιο, αν και παρά την φιλότιμη προσπάθεια δεν έπεισε. Χθες, το… τερμάτισε. Επιβεβαιώνοντας κατηγορηματικά τους πολλούς που είχαν διακρίνει από νωρίς τις πραγματικές του προθέσεις. Πλήρης απαξίωση των Εθνικών ομάδων αλλά ταυτόχρονα και των Εθνικών πρωταθλημάτων!
Από την ώρα που ο ίδιος ανήγγειλε στις αρχές της εβδομάδας ότι έπεται συνάντησή του με τον Πάτρικ Μπάουμαν, ήταν φανερό ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Διότι πράγματι, οι δυο τους ως εκπρόσωποι των δύο φορέων έχουν συχνή επαφή. Για να την… διαλαλεί όμως, αυτή τη φορά φαινόταν ότι θα έριχνε πυροτέχνημα.
Λίγα 24ωρα αργότερα, εμφανίστηκε ο Ομπράντοβιτς. Δυνατός «κράχτης», ο δυνατότερος που θα μπορούσε. Φανατικός υποστηρικτής της Ευρωλίγκας και όσων αυτή πρεσβεύει και επιδιώκει. Λογικό, απόλυτα λογικό. Είναι ο κορυφαίος, ο πολυνίκης, ο περιζήτητος στον οποίο εμπιστεύονται δεκάδες εκατομμυρίων και, συνήθως, τους δικαιώνει. Οσο πιο απερίσπαστος μπορεί να δουλεύει με το σωματείο του, τόσο καλύτερα για να εφαρμόζει το πρόγραμμά του και να νικάει. Αψύς άνθρωπος στις τοποθετήσεις του, απόλυτος, ιδανικός για να φωνάξει τα «θέλω» της Ευρωλίγκας. Πλήρης ισοπέδωση των Εθνικών, οι οποίες έτσι κι αλλιώς δυσάρεστες αναμνήσεις του φέρνουν ενθυμούμενος τα στραπάτσα του 2004 και κυρίως αυτό του 2005 εντός έδρας.
Τα προεόρτια δεν μπορούσαν παρά να έχουν και το κυρίως πιάτο. Τα όσα κατέθεσε ως… προτάσεις ο Μπερτομέου ήταν σα να αγωνιούσε μήπως μέχρι τώρα δεν είχε γίνει κατανοητή η πρόθεση. Κλειστή λίγκα, διάλυση των εθνικών πρωταθλημάτων, υποβάθμιση των Εθνικών ομάδων αν δεν δεχτούν προσαρμογή τους στα σχέδια της Ευρωλίγκας. Πιθανώς η επιτυχία των «παράθυρων», που επιβεβαίωσε έμπρακτα την δίψα των φιλάθλων ανά τον κόσμο να βλέπουν σε επίσημα ματς την Εθνική τους ομάδας, ακόμα κι αν εκβιαστικά λείπουν από αυτήν πρωτοκλασάτα ονόματα. Οι παίκτες που έχουν μπει στη μέση, από την ξεδιάντροπη κοροϊδία της Ευρωλίγκας, που με επίσημη ανακοίνωση είχε πει ότι δεν απαγορεύει στους παίκτες να παίζουν στις Εθνικές, αλλά τις ημέρες των αγώνων των Εθνικών βάζει και αγώνες Ευρωλίγκας.
Το αίτημα περί μη συμμετοχής των παικτών της Ευρωλίγκας σε φιλικά Εθνικών ομάδων είναι το πλέον χαρακτηριστικό. Εξωφρενικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χωρίς ίχνος υπερβολής. Αυτό περί συγκεκριμένου αριθμού ομάδων στα Εθνικά πρωταθλήματα, το πλέον ενδεικτικό. Την ίδια ώρα που η Ευρωλίγκα έχει έτοιμη την επόμενη αριθμητική της διεύρυνση. Ο Ομπράντοβιτς τα συμπεριέλαβε όλα σε μια φράση. «Να γίνει η Ευρωλίγκα σαν το ΝΒΑ».
Η Ευρωλίγκα «φωνάζει» σε κάθε τόνο το ολοκληρωμένο της σχέδιο. Και είναι σαν να προκαλεί, «σταματήστε μας αν μπορείτε». Το ερώτημα είναι ξεκάθαρο για την FIBA, τι μπορεί και κυρίως τι θέλει. Εχει δύο πολύ τονωτικές ενέσεις, τα δύο πρώτα παράθυρα, πετυχημένα στην κεντρική τους ιδέα, το «this is my house», την εδραίωση της σχέσης Εθνικών και φιλάθλων μέσα από τακτικά επίσημα παιχνίδια. Συνεχίζει όμως η FIBA να δίνει πάσες στον Μπερτομέου για να κάνει την πολιτική του και να δείχνει στα αφεντικά του, τους εταίρους της Ευρωλίγκας, ότι είναι μάγκας και κάνει επίδειξη δύναμης στους απέναντι. Και παραμένει έτσι το ερώτημα για το τι πραγματικά σκέφτεται και ποιο θα είναι το επόμενο βήμα της, αφού οι απέναντι έχουν κάνει σαφείς τις προθέσεις τους χτυπώντας απευθείας τα δικά της συμφέροντα.
